رضا علیجانی

این روزها برخورد شدید و عجیب با احمدآقای منتظری و تلاش برای بازداشت شبانه محمود صادقی نماینده شجاع تهران تیر دو سری است که دارد از مافیای سیاسی- امنیتی- اقتصادی دفاع می‌کند. این باند امنیتی برای تامین هزینه هایش گنج قارون‌هایی دارد که چون مار هر کس به این گنج ها نزدیک شود را می‌گزد. چرخه مالی بالای شهرداری تهران گنجی نهان و پنهان برای فعالیت جناح مورد حمایت این اتاق سیاه امنیتی فراهم می‌کند که هیچ خبرنگار و فعال سیاسی نباید گستاخی و فضولی نزدیک شدن به آن را داشته باشد. برخی «حساب‌های در اختیار» بی‌نظارت که در کل و هر جا باشند و در هرنهاد و در دست هر جناحی هم باشد فساد خیز است، وقتی در دست جناح انتصابی(ولایی) که مدت مدیریت و ماندگاری‌شان بسیار بیشتر از مناصب و نهادهای به هرحال انتخابی(ولو دومرحله ای) است، از این نوع گنج قارون هاست.

آذر و دی ماه، ۷۷ ماه‌ها و روزهای بهت و بغض؛ خشم و شعار؛ اما امید و امیدواری بود. از روزهای گم شدن مجید شریف تا کاردآجین شدن داریوش و پروانه فروهر و بعد قتل‌های زنجیره‌ای مختاری و پوینده و

داستان زندگی فکری و سیاسی او را باید جداگانه حکایت کرد. در این نوشتار عمدتاً یک ویژگی خاص او دنبال می‌شود که به نظر می‌رسد نیاز امروز ماست (یعنی زمانه‌ای که پس از چند دهه که خطر چپ‌روی همواره فرا راه روشنفکران و فعالان سیاسی بود اینک خطر راست‌روی آن‌ها را تهدید می‌کند). او نماد این نیاز است. نمادی که خیلی زود از دست رفت. مردم ما او را بسیار زود، همچون شبنمی در سپیده‌دم صبح پس از انقلاب از دست دادند. تازه در حال کشف اش بودند که غم فقدانش را به سوگ نشستند. فقدان نماد دینامیسم و رادیکالیسمی پویا و واقع‌گرا.

وقتی نتیجه انتخابات مجلس تهران با پیروزی سی بر صفر لیست امید، اعلام گردید معلوم شد مردمی که در انتخابات شرکت کرده‌اند، دست به چه کار سیاسی بزرگی زده‌اند. مشابه این نتیجه در برخی استان‌ها و شهرهای دیگر نیز قابل