8 پاسخ

1. جناب علمداری
   نکته ای که در تحلیل شما مغفول مانده به نظر بنده اینست که پس از پیروزی خرداد ۱۳۷۶ اصلاح طلبان در نشستهای بعد از این پیروزی اولین هدفی را که مورد توجه قرار دادند تاسیطره خود را بر آن فائق سازند تشکیل کار گروههای اقتصادی از طریق رانت دولت جدیدبرای استحکام بخشی قدرت تازه کسب کرده ، بود . زیرا با بررسی فضای دوران قبل از انتخابات سال ۱۳۷۶ کلیه این رانتها و مراکز قدرت اقتصادی در دست جبهه کارگزاران سازندگی و طیف قدرت آن روز (آقای هاشمی رفسنجانی) بود و این هدف گذاری با طعم شیرین منافع مالی خود باعث انحراف اصلی جبهه اصلاح طلبان شد.
   در سال ۱۳۷۶ با توجه به وقایع آن دوران که ابتدا نمایانگر قدرت بلامنازع طیف کارگزاران و سپس افول این قدرت پس از وقایع شهرداری و تشکیل دادگاههای آن روز و همچنین مظلومیت طیف روحانیون مبارز پس از وقایع روزنامه سلام و اعتراضات دانشجوئی، موجی از خشم وتنفر عمومی در فضای بسته آنروز نسبت به قدرت حاکم بطور خاص، رییس جمهور و رئیس مجلس آن دوره ایجاد گردید که کاملا خودجوش و فارغ از درگیری های داخلی جناحین حکومتی بود در این اثنا طیف مظلوم بدرستی توانست سوار این موج ،قدرتی را قبضه کند که این قدرت بنظر من در اولین سخنرانی آقای خاتمی در ماه رمضان همان سال در برابر خیل عظیم مردمی که به سخنرانی رفته بودند رنگ باخت و نهایتا مردم از آن پس تا به امروز بدنبال انتخاب از بین بد و بدتر رفتند و حاصل این است که امروز با آن مواجه ایم.بواقع جنبش در نطفه خفه شد.

2. آقای علمداری
   در اینکه جمهوری اسلامی در خونریزی های منطقه و حمایت از رژیم اسد و کشتارها و وضعیت بغرنج سوریه دستش آلوده ست شکی نیست اما شما بگونه ای قلم فرسائی فرمودید که انگار سعودی از روی واکنش به جمهوری اسلامی دست به صدور خشونت میزند و در غیر این صورت مینشیند یک گوشه و نگاه میکند که در خاورمیانه چه میگذرد! چه کسی به بحرین نیرو اعزام کرد؟ به یمن؟ در اینکه در شرق ایران مطالبات به حقی وجود دارد و مورد ظلم جمهوری اسلامی قرار میگیرند هم شکی نیست اما جیش العدل و جندالله را چه کسانی حمایت میکنند و میکردند(یک مشت قاچاقچی بودند که ناگهان مطالبات مردم بلوچ یادشان امده بود و برای رسیدن به آن درصورت لزوم، مردم بلوچ را هم هدف قرار میدادند؟)؟ مدارس مذهبی که فقط نفرت صادر میکند(و بروز عملیش یک زمان در قالب القاعده! یک زمان در قالب طالبان! یک زمان در قالب داعش و… رخ می نمایاند) را چه کسی در منطقه تاسیس میکند؟ ایدئولوژی اش را کدام کشور می پروراند؟ من نه شیعه ام و نه حتی مسلمان…ولی قبل از جنگ سوریه،در چند کشتار ، شیعیان و علوی ها دست داشتند؟ حتی شیعیان مورد حمایت جمهوری اسلامی نهایت این گونه حملاتشان حمله به مقر نظامیان امریکایی و فرانسوی بود(هدف نظامی) غیر از این مورد،آنان در چند حمله انتحاری بیگناهان را هدف قرار دادند؟ القاعده و طالبان و داعش که تفکرشان را از دانش اموختگان دانشگاههای و مدارس دینی سعودی گرفته اند با انتحاری هایشان چقدر منطقه را به آتش کشیده اند؟ جنگ سوریه و حمایت های جمهوری اسلامی دیر یا زود پایان میپذیرد اما آیا آثار آن با تاثیری که سعودی در صدور ایدئولوژی نفرت اش بر دنیا گذاشته قابل مقایسه ست؟ فکر میکنید ایدئولوژی جمهوری اسلامی دوام بیشتری در جهت ضربه زدن به دنیا دارد یا ایدئولوژی سعودی؟ بزرگترین حادثه تروریستی خاک امریکا را القاعده با کدام تربیت فکری دینی رقم زد؟
   یا درمورد جنگ ایران و عراق هم شما و عده ای از تحلیلگران، علت جنگ را در سیاست صدور انقلاب توسط خمینی و رهبران جمهوری اسلامی خلاصه میکنید.درحالی که هرکس تاریخ مناقشات ایران و عراق را مرور کرده باشد میداند حتی قبل از انقلاب هم ایران و عراق چندین بار درگیری نظامی داشته اند منتها به دلایل گوناگون از جمله قدرت ارتش ایران و حسن مدیریت شاه و فرماندهان ارتش و روابط خارجی مناسب حکومت پهلوی، هربار که عراقی ها آمدند ایران را محک بزنند همان ابتدای کار سرکوب شدند.سخنان خمینی تنها بهانه ای برای عراق فراهم کرد تا از فرصت اختلال ارتش ایران و ضعف قدرت نظامی آن و بلبشوی کشور استفاده کند و تاریخ هجومش را جلوتر بیندازد.والا چه انقلاب می شد و چه نه،چه خمینی دم از صدور انقلابش میزد،چه زبان در کام میگرفت،درگیری نظامی به احتمال فراوان رخ مینمود.
   نمیخواهم خودبزرگ بینانه به کشورمان نگاه کنم و آن را مرکز ثقل دنیا ببینم(که دیدگاهی ابلهانه ست) و یا از لشکرشی های جمهوری اسلامی و آشوب طلبی اش حمایت کنم اما واقعیت اینست که بیشتر کارشناسان و تحلیلگران(و حتی رئیس جمهور امریکا در گفتگوی خود با نشریه اتلانتیک)اشاره میکنند که ایران کشوری کلیدی ست که بنا به دلایل تاریخی و جغرافیایی نمیتواند نسبت به منطقه بیتفاوت و فاقد نقش باشد.هر سیستم سیاسی که در این کشور برقرار باشد انزوا گرایی منطقه ای را پیشه نخواهد کرد.چه پهلوی باشد چه جمهوری اسلامی چه جمهوری و هر سیستم دیگری
   بنده طرفدار رابطه عالی با همه همسایگان و کشورهای منطقه هستم(یک دشمن زیاد و هزاران دوست کم است) حتی با سعودی ولیکن قرار نیست چون سیستم جمهوری اسلامی برقرار است،رقبای منطقه ای را منزه کنیم

3. من به برخی نکات که در یاداشت های خوانندگان آمده است در حد ممکن پاسخ خواهم داد.
   آقای زعیم گرامی،
   من با خیلی از نکات شما موافقم و در برخی موارد هم موافق نیستم. قبل از انتخابات ۲ خرداد ۱۳۷۶، دو جریان، یعنی کمپین انتخابات برای ریاست جمهوری، و جنبش حق خواهی از راه اصلاحات تدریجی بر هم منطبق شدند. این ائتلاف نا نوشته و غیر رسمی امر مثبتی بود. اما، همانگونه که در مقاله اشاره کرده ام، پس از انتخاب آقای خاتمی این دو جریان از هم جدا شدند و دو راه متفاوتی را پیش گرفتند. اصلاح طلبان به هدف خود، یعنی راه یابی به کاخ ریاست جمهوری رسیدند، اما جنبش برای کسب خواست های خود می بایست به مبارزه خود ادامه بدهد، و داد. اصلاح طلبان هم آنروز و هم امروز یک طیف بوده و هستند. برخی از اصلاح طلبان در مجلس ششم در میانه این دو جریان قرار داشتند و از جنبش مردم دفاع می کردند. اما نتوانستند خاتمی را قانع کنند که به جنبش مدنی مردم کمک کند. خاتمی بعد از انتخاب شدن نماینده نظام و مدافع قانون اساسی ولایت مطلقه فقیه شد. اما جنبش مدنی اصلاح طلبی در برابر نظامی که حقوق آنها را نقض می کرد قرار داشت. از این پس اصلاح طلبان دولتی به ترمز جنبش بدل شدند. تندروها توانستند بعد از شکست خود در انتخابات، سریع دست و پای خود را جمع کنند، و برای خنثی کردن شکست خود، اقدامات سرکوب گرایانه ای را علیه پیشگامان جنبش به ویژه دانشجون، زنان و روشنفکران بطور عام بکار بگیرند. از این مقطع است که بی کفایتی بخشی از اصلاح طلبان، نداشتن استراتژی روشن و برنامۀ اجرایی برای وعده های خود، از جمله کمک به شکل گیری جامعه مدنی و کسب حقوق برابر شهروندی و غیره سبب شد که تند رو ها بتوانند نیروی اجتماعی پشتیبانی دولت و مجلس اصلاحات را از آنها جدا، سرکوب و نا امید کنند. این آغاز سراشیبی بود که اصلاح طلبان را به جایی رسانده است که امروز محبورند با قواعد دیکتاتوری ولایت فقیه بازی سیاسی را ادامه بدهند. من با جنابعالی موافق نیستم که اصلاح طلبان امتیازهای اقتصادی را به سپاه دادند. بعد از پایان مجلس ششم عملا قدرت تصمیم گیری نیم بندی که در دست اصلاح طلبان بود از کنترل آنها خارج شد. مجلس هفتم، که دولت اصلاحات مجری برگزاری انتخابات آن بود با رد صلاحیت نامزدی ۸۰ تن از نمایندگانه مجلس ششم، ضربه دیگری بود که پیکر اصلاح طلبی وارد شد. این پس مجلس بطور کامل در خدمت رهبر و سپاه پاسداران قرار گرفت. آخرین اشتباه اصلاح طلبان رقابت کشنده درونی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ بود که منجربه انتخاب احمدی نژاد شد.

   ۲- در مورد نقد نویسنده ناشناس دوم هم نمی توانم پاسخ دیگری جز آنچه در مقاله آورده ام بدهم. اگر ایشان، آنطور که خودشان نوشته اند نفهمیدند که چرا اصلاحات عقیم ماند، احتمالا کاستی از آن من است. می بخشید.

   ۳- نقد دوست سوم به آقای زعیم است و ایشان خود می توانند به آن پاسخ بدهند.

   ۴- نوشته ناقدچهارم هم نکته ای ندارد که مربوط به اصل موضوع، یعنی چرا اصلاحات عقیم ماند، باشد. ایشان ظاهرا سیاست های توصیه طلبانه جمهوری اسلامی، صدور انقلاب، تحریک و ترساندن صدام و دولت های عرب منطقه، که حتا آیت الله منتظری ۳۰ سال قبل آنرا نقد کرده بود را درست می داند؛ و تا حدی پیش رفته است که دفاع از دیکتاتوری ۴۰ ساله خاندان اسد با فجایعی که در پی داشته را عین منافع مردم ایران می داند. هزینه کردن ثروت ملی ایران برای نگهداری دیکتاتوری اسد، در شرایطی که گفته می شود حدود ۵۰ درصد مردم ایران زیر خط فقر هستند و هنوز ویرانی های خرمشهر را باز سازی نکرده اند هیچ توجیهی ندارد. برای جمهوری اسلامی جمایت از حزب الله و دیکتاتوری حزب بعث سوریه مهم از زندگی مردم خرمشهر و البته بسیار ی مناطق فقیر ایران است. جنایات، کشتار بی رحمانه، ویرانی، آوارگی و تخریب شهر و روستای سوریه که اسد علیه مردم خودش، البته با کمک سپاه پاسدارن، حزب الله و روسیه مرتکب شده، شاید در تاریخ بشریت بی سابقه باشد.
   با احترام
   علمداری

4. من واقعا متاسفم که آقای علمداری در ارتباط با سیاست های خارجی ایران اینچنین غیر مسئولانه و باب میل قدرت های خارجی موضع گرفته اند. ایشان عربستان را قربانی سیاست های توسعه طلبانه ایران معرفی می کند. در روزهایی که اسناد دخالت عربستان در عملیات جنایتکارانه القاعده منتشر شده، ارائه چهره ای مظلوم از آن کشور آن هم در قامت یک ایرانی بسیار عجیب می نماید. عجیب تر آنکه ایشان داعش را محصول سیاست های ایران در قبال دولت المالکی معرفی می کنند!!! واقعا برخی در مخالفت با رژیم حاضرند تا جایی پیش بروند که زیر علمِ آل سعود و آن دیوانه عثمانی سینه بزنند. تا جایی پیش بروند که با مسکوت گذاشتن نقش غرب در جنایات صورت گرفته در عراق و سوریه و یمن، خاک توهم به چشم مردم بریزند و به آنها آدرس غلط بدهند.
   سوالی که مطرح می شود این که آیا ایران باید به کناری بنشیند و تنها نظاره گر قدرت گیری ارتجاع منطقه در کشورهای همسایه و یا متحد طبیعی خود سوریه باشد؟ آیا یک حکومت مستقل و دمکراتیک هم حاضر می بود چنین منفعلانه عمل کند. یا اینکه شما برای استقلال ایران ارزشی قائل نیستید؟

5. نسخه جناب زعیم تغییر قانون اساسی ست. من با ایشان موافقم که قانون اساسی فعلی از قانون اساسی ۵۸ عقب افتاده تر و آن یکی هم نسبت به قانون اساسی مشروطه یک پسگرد بود. این درست. اما جناب زعیم، این زنگوله را کی می خواد گردن گربه بندازه؟ چطور می توان به تغییر قانون اساسی آن هم به چیزی بهتر از این که الان هست رسید؟ نقشه راه شما چیست؟
   برخی فرصت سوزیهای اصلاحطلبان در ۷۶ تا ۸۴ را قبول دارم و اینکه خیلی روشن نمی دانستند چکار می خواهند بکنند. اما جناب زعیم، ما در خلا یا در آکادمی که حرف نمی زنیم در بارۀ واقعه ای در قرون قبل. بحث به حیات اجتماعی عینی وواقعی مردم ایران امروز مربوط است. مگر اپوزسیون خارج می دانستند چکار می خواهند بکند؟ مگر می شد از کره ماه آدم وارد کرد و کار اصلاح کشور را به او واگذار کرد؟ مگر چاره ای هست جز اینکه با همین مردم با همین نیروهایی که هست گام بگام به سوی بهبود برویم؟ مگر می شود نیرویی سیاسی از خلا آورد تا کشور را درست اداره کند؟ اگر شما می توانید بسم الله. راه بیفتید ما هم دنبال شما می آییم. موسوی ایستاد و مردم هم همراهیش کردند. تا هرجا که می شد. آیا شما با انکار هر دستاوردی برای مبارزات اصلاحطلبان بخاطر خطاهاشان، آب به آسیای نومیدی همگانی نمی ریزید؟
   به نظر من، استانداردهای بالا گذاشتن برای برنامه سیاسی عملا یعنی تن دادن به واقعیت موجود. این ناشی از همان روحیه انقلابی ست که در ۵۷ شاه را ساقط کرد.

6. من نفهمیدم چرا گفتمان اصلاح طلبی عقیم مانده است. انتقادهای بعضا درستی از فرصت سوزی اصلاح طلبان و نیز از اغتشاشهای نظری کسانی که خود را نظریه پرداز اصلاح طلبی معرفی کرده اند در این مقاله هست. اما نهایتا معلوم نیست که نویسنده محترم علت ناکامی گفتمان اصلاح طلبی را چه چیزی می داند و چرا.
   من هم معتقدم پلاتفورم دقیق و روشنی وجود ندارد اما این را به یک تک عامل فرونمی کاهم. معتقدم همانطور که حکومت ما در مهندسی سیاست و اجتماع شکست خورد، تغییر طلبان و دموکراسی خواهان هم شکست خواهند خورد اگر بخواهند با مهندسی مصنوعی پیش بروند. جزمیت گرایی بیماری مشترک حکومت و اپوزسیون ما ست. خیال می کنم گام اول این است که به گفتگو و تکثر حقیقتا احترام بگذاریم و برون رفت و راهبرد و گفتمان را هم از مسیر گفتگو بجوییم

7. آقای علمداری گرامی،
   اصلاح طلبی، یک جنبش اجتماعی نبود، بلکه یک رقابت در درون نظام برای باز پس گیری قدرت بود. از آنجا که نظام جمهوری اسلامی با تندروی و خشونت ثبات یافته بود، و برخی شخصیت های “انقلابی” که خود را مالک نظام میدانستند پشت سر گذاشته شده بودند و نسبت به پشتیبانی آنان در شکل گیری حاکمیت بی وفایی شده بود، با این ترفند مردم را به سوی خود کشیدند تا جناح خودشان را حاکم کنند.
   ولی هیچ طرح و برنامه ای برای اداره کشور نداشتند، و هیچ راهبردی را تدوین نکرده بودند؛ نه برای کشور و نه برای ماندگاری خودشان.
   سپاه بی برنامه و ناپایدار و ناهمبسته اصلاح طلبی حتی خودش هم نمیدانست چه چیزی را میخواهد اصلاح کند. آنچه بطور موضعی سرانجام به فکرشان رسید “اصلاح” قانون مطبوعات و انتخابات بود. بی ایمانی به جایگاه خودشان در میان مردم و سردرگمی “چه باید کرد” باعث شد که با نخستین نهیب فروشکستند. نه نمایندگان اصلاح طلب و نه رییس جمهورشان هیچکدام حتی برای گام کوچکی که میخواستند برای مردم بردارند هیچ پایداری نشان ندادند و از عهده انجام هیچکدام از قولهایشان برنیامدند. در نهایت تسلیم در برابر حاکمیت خودکامه بود.
   برای بسیاری از نمایندگان دریافت یک خودرو و دیگر امتیازات مهمتر از تعهدشان به رای دهندگان بود. دیگر کاری برایشان نمانده بود مگر تصویب آنچه حاکمیت اجازه میدهد.
   از دیدگاه مدیریتی، آنان که سپاه و بسیج و نیروهای امنیتی را وارد اقتصاد کشور کرده بودند و اقتصاد کشور را از دست مردم گرفته و همراه با امتیازهای نابخردانه به آن نهادهای دولتی و شبه دولتی داده بودند، از حفظ ابزار کنترل و مدیریت آنها ناتوان ماندند، زیرا برنامه مدونی برای کاربرد آن ابزار نداشتند. بزودی همان ابزار علیه اصلاح طلبان بکار برده شد و آنان را که هیچگونه همبستگی سازمانی ریشه داری نداشتند به انزوا و زندان و مهاجرت و بطور کلی بی خاصیتی کشاند.
   این بی برنامگی در عین خودبزرگ بینی و ناپایداری “اصلاح طلبی” بود که به جناح تندرو که اکنون قدرتمندتر هم شده بود این توان را داد که در انتخابات ۱۳۸۴، شخصی ناشناخته و نادان و بی خرد را از ژرفای ناشناختگی، با مطرح کردن در دو شغل عمومی که در هر دو بی لیاقتی خود را ثابت کرده بود، در برابر نامزدهای شناخته شده به ریاست جمهوری برساند تا کنترل خود را بر همه ابزار حکومتی گسترانده باشد. من که در آن زمان عملکرد دولت اصلاح طلبی را نقد میکردم که حتی نمیتواند کابینه خود را خود برگزیند، در میز گردهای برخی دانشگاههای تهران درباره انتخابات پیش رو که من را به عنوان نماینده جبهه ملی ایران دعوت کرده بودند، پیش بینی کردم که شخص ناشناخته ای رییس جمهور خواهد شد نه آن شخصیت های شناخته شده جمهوری اسلامی که در میز گردهای انتخاباتی شرکت میکردند و همه مدعی صلاحیت و محبوبیت بودند. چگونه بود که این آقایان (رفسنجانی، معین، کروبی، قالیباف، لاریجانی) که خود را سیاستمدار میدانستند و میخواستند کشور را اداره کنند، صدای پای اسب سیاهی را که در پشت سرشان تازانده میشد نمی شنیدند؟
   من حتی پس از انتخابات ۸۴ در گفتگوهای تلویزیونی برونمرزی تحلیل کردم که این “رییس جمهور” کشور را بسوی نابودی اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و سقوط آزاد هدایت خواهد کرد. چطور بود که این نامزدان مدعی، با این دبدبه و کبکبه، به چنین تحلیلی نرسیده بودند، و اگر رسیده بودند چرا هیچ گامی در خنثی کردن این بحران خانمان برانداز پیش رو برنداشتند؟
   با این پیشینه و با برنامه از پیش تدوین شده حاکمیت، بازگشت نامزدان اصلاح طلب در ۱۳۸۸ هم غیرممکن شده بود. آنچه در شرایط انتخابات ۸۸ روی داد آنقدر واضح بود که من ماهها پیشتر تحلیل کردم که همان سناریو تکرار خواهد شد و وضعیت کشور بسیار خطرناک خواهد شد. نوشتار “پیشنهاد برای نجات میهن” من در اردیبهشت ۸۸ بر پایه همین تحلیل و داوری منتشر شد.
   بنابراین، در پاسخ به پرسش چرایی “شکست اصلاح طلبی” باید چکیده بگویم که: زیرا خودشان هم نمی دانستند چه چیزی را می خواهند اصلاح کنند! و نیز اینکه با این قانون اساسی که خودشان در تدوین آن شرکت داشته اند هیچ چیز در این کشور قابل اصلاح نیست.
   کورش زعیم
   هموند شورای مرکزی جبهه ملی ایران

8. منتقدین اصلاح طلبان دستی بالا کنند با اعلام مخالفت با ولایت فقیه !

دیدگاه‌ها بسته‌اند.