دختران بی‌حجاب و سخنی با طلاب جوان

برای کاری اداری به مرکز خدمات حوزۀ علمیه رفته بودم. طلبه‌ای را دیدم که سراسیمه بود که پرونده‌اش ناقص است و تمدید نشده است. معلوم بود که درسش را خوب نخوانده بود. می‌گفت: «ما در میدان هستیم و… برخی به ما می‌گویند درس بخوانید!  اگر به درس و مشق مشغول شویم چه کسی جلو اینها بایستد و…»

 منظورش این بود که ما باید در صحنه باشیم و دختران بدحجاب یا بی‌حجاب را ارشاد کنیم. حال مراحل بالاترش هم اگر در ذهن او و طرف مقابلش بود با این نوشته حکمش روشن می‌شود.

خدمت ایشان و سایر هم‌فکران و هم‌میدانی‌های ایشان عرض کنم که شرط نهی از منکر این است که بدانیم کاری که طرف مقابل انجام می‌دهد منکَر است. خوب شاید آن دختر  پیرو کسانی است که از آیات قرآن فهمیده‌اند که پوشش سر مخصوص زنانِ مردانِ مؤمن و شامل زنانی است که خودشان مؤمن‌اند. و شامل دخترانی که چیزی از دین نمی‌دانند نمی‌شود. و با این حساب او منکَری انجام نداده تا شما او را نهی کنید. شما باید به جای نهی او به صدا و سیما و نظایر آن امر کنید که میزگرد علمی بگذارند تا این بحث از نظر علمی روشن شود.

تازه شاید آن دختران برای فریاد علیه ظلم و فسادی که می‌بینند که در کشور برخی چندشغله و برخی بیکارند، برخی اختلاس‌کننده و برخی گرسنه‌اند، برای مبارزه با این وضع راه روسری برداشتن را برگزیده‌‌اند تا توجه مسؤلان را به مشکلات کشور جلب کنند، نه اینکه مخالف پوشش باشند.نظیر اینکه پیامبر(ص) در هنگام مبارزه با یهودیان بنی النضیر دستور داد درختان خرمای آنان بریده شود (سورۀ حشر، آیۀ۵) در حالی‌که خود پیامبر(ص) در اوقات دیگر از این کار جلو‌گیری می‌کرد، ولی در آن زمان مبارزۀ با ستمِ یهودیان این اقتضا را داشت.

شاید دختران حس کرده‌اند امروزه که مسؤلان کشوری کارهای واجب مهم را رها کرده‌اند و به زیارت اربعین و روسری چسبیده‌اند راه تنبه دادن آنان به واجبات مهم‌تر، برداشتن روسری باشد. و به عبارت روشن‌تر شاید جوانان دارند از بزرگ‌ترین منکَر نهی می‌کنند و باید به کمک آنان شتافت نه اینکه مقابلشان ایستاد و آنان را ارشاد کرد.

و به عبارت سوم شاید ما ندانیم که امروز معروف و منکَر چیست چون در حوزه فقط امور خاصی به طلاب یاد می‌دهند و طلاب از اقتصاد و مدیریت و… اطلاعی ندارند، بنابراین احتیاط اقتضا می‌کند که سکوت اختیار کنند و به بحث و درس خود بپردازند.

به ویژه با توجه به اینکه ۴۳ سال کارهای حوزویان ثمری نداشته و بلکه اوضاع را بدتر کرده است، پس خود را به کنار کشیدن مطابق احتیاط است.

با مثالی سیستماتیک کردن فساد توسط حوزه را کمی توضیح می‌دهم و بحث را خاتمه می‌دهم. در سیستم حوزه، درصدی از نیازهای طلبه با شهریه و سایر خدمات بر طرف می‌شود و بقیه به عهدۀ خود افراد است تا از طریق منبر و محراب و روضه و نماز استیجاری و … تأمین کنند. با رفتن روحانیون در ارگان‌ها و در نهادهای قانون‌گذاری و بودجه‌ای این سیستم به سایر ارگان‌ها سرایت کرد و تقسیم‌کنندگان بودجه به هر اداره و سازمان و ارگانی قسمتی از نیازش را دادند و بقیه را باید خودشان تهیه می‌کردند، ولی آنان منبر و روضه و نماز استیجاری نداشتند، به همین دلیل مثلا سرباز بقیه نیازش را از قاچاق‌چی گرفت و چون حد مشخصی نداشت و ناظری نبود و کنترل نمی‌شد به فساد کشیده شد. آموزش و پرورش همین‌گونه شد و دانشگاه‌ها و مدارس دولتی از مردم پول گرفتند و راه‌های تقلب و اختلاس و فروش نمره و فروش سؤال و تست و.. باز شد. رانت‌خواری و فروش اطلاعات متداول شد و… به طور کلی سهم عمدۀ فساد کشور از این طریق به حوزه منتسب است و احتیاط اقتضا می‌کند که دیگر کسی را ارشاد نکنیم تا اثر معکوس نداشته باشد.