13 پاسخ

1. درود بر استاد محمد تقی شریعتی و فرزندش علی
   متاسفانه اشکال مد روز حرف زدن شریعتی را به ان روز انداخت، مارکسیسم اسلامی و تفکر التقاطی، شرح ان بطور مفصل در کتاب تحلیلی دکتر علی رهنما ، اسم کتاب دقیقش یادم نیست> (دکتر علی شریعتی، روشنفکری اتوپیایی (ناکجا آبادی)). دو بار ترجمه شده و یک بارش را انتشارات چاپخش چاپ کرده.
   گزارشی که از سابقه شاندل بزرگ در ان کتاب میدهد، شاهکار است و نشان از عمق روحیات و تاملات پردازشی دکتر. اراِِِئه ی یک اسلام زیدی در کل بجای اسلام شیعه ی دوازده امامی غریب و مظلوم! و تقویت اسلام سیاسی مشهور در این روزها که با سبک و سیاق ۱۱ امام شیعه و سیره ی ۱۳ قرن عالمان شیعی نمیسازد>

2. تمنا دارم که اول این پاسخ زیر کامنت آقای مهدی شمیرانی بخوانید
   — خیلی زر زدی —-
   زیتون را چه شده است که به افراد فحاش و بی ادب مجال بد و بیراه گفتن و توهین می دهد، با همین هتک حرمتها فرد فرهیخته ای مانند آقای داود بهرنگ را مجبور به سکوت و کناره گیری کردند و حالا نوبت آقای شمیرانی است، خواهشمندم که در درج کامنتها کمی دقت کرده و نگذارید که سایت زیتون را که جای عرضه افکار و نقد عقاید است، محل ناسزاگویی های چاله میدانی شود.
   امیدوارم که در آینده خواننده ی اینگونه اهانت‌ها نباشم.
   چاپ این کامنت زیبنده سایت نواندیشان دینی نیست.
   سپاسگزارم.

3. جناب آقای افتخاری (قسمت اول)

   معمولاً در ذیل مقالات و مطالب مندرج در “زیتون” نظر و دیدگاه فردی خود خوانندگان آن درج می گردد و شما بجای اینکه این رسم و سنت دیرینه را مراعات نمایید، سنت شکنی فرموده و تحت نام خویش، مطلبی را از یک فرد دیگر نقل و بیان نموده اید.
   البته با توجه به ادعای آشنایی با شریعتی و نیز پدر ایشان در مشهد و سن و سالتان، انتظار می رفت که شما خود دست به قلم برده و نظر شخصی خویش را اعلام می نمودید که متاسفانه این کار را نکردید و بجای آن دست به دامن فردی شدید که مدتها است که در حوزه “طنز” حد و مرز و قاعده بین طنزپردازی و طنازی را رعایت نمی نماید.
   این تذبذب و عدم تعادل نیز از وضعیت نابسامان فکری و سیاسی و مذهبی وی نشات می گیرد.
   چرا که بر خلاف نظر شما او “یک فرد روشنفکر غیر مذهبی” نیست بلکه بر اساس زندگینامه خودنگاشته خود وی سابقه همکاری با حکومت را داشته است؛ وی پس از آغاز فعالیت های اصلاح طلبان به آنها می گرود و در نهایت مانند اکثریت آنها از همه چیز بریده به یک فرد ضد مذهب و مسخره کننده همه چیز و همه کس و در یک کلام، به یک نیست انگار مبدل می گردد.
   در اینکه در بخشی از کارنامه زندگی سیاسی وی طنزهایی انتقادی نسبت به حاکمیت به چشم می خورد و در برهه هایی از زمان نقشی مثبت در افشای این حکومت تزویرگر ایفا کرده است، جای شکی نیست ولی ایشان نیز به مانند اکثریت فعالان سیاسی جامعه ایران حد و حدود خود و حوزه تخصصی خویش را فراموش نموده و در مورد مسائل و اشخاصی نه اظهار نظر، که تمسخر و توهین می کند. البته همین امر هم باعث رویگردانی مخاطبان سابقش از او و عدم استقبال آن ها از نوشته های اخیر وی گردیده است.
   من در اینجا به شیوه تسلسلی و قدم به قدم تنها به تناقضات نهفته در برخی از اطلاعات ناقص و غلط ایشان اشاره می نمایم و به جنابعالی نیز تحقیق و تفحص بیشتر در مورد شریعتی، از طریق مطالعه و بررسی کتب و منابع مختلف را پیشنهاد می کنم.

   ۱- {کاشف ابوذر و فاطمه در پاریس}
   یکم: معرفی شخصیت ابوذر و همچنین ترجمهء کتاب “ابوذر غفاری” متعلق به زمان دانشجو بودن وی در مشهد و قبل از اعزام به ادامه تحصیل در فرانسه است و نه محصول زندگی در پاریس!
   دوم: معرفی و طرح شخصیت فاطمه دختر محمد رسول الله و نیز سخنرانی ایی که چندی بعد تبدیل به کتاب مفصل “فاطمه، فاطمه است” که همان گونه که از عنوانش پیدا است نیز متعلق به سال ۱۳۴۹ است که در تهران ایراد و نگارش یافته و نه در پاریس!

   ۲- {بنیان گذار حسینیه ارشاد در تهران}
   – حسینیه ارشاد از سوی محمد همایون و با همکاری آقای ناصر میناچی و چند فرد دیگر تاسیس و بنیاد نهاده شده است و نه شخص شریعتی.
   شریعتی پس از چند سال که از فعالیت‌های حسینیه ارشاد در تهران می گذشت از سوی آقای مطهری طی نامه ای به مشهد، دعوت به همکاری شد.

   ۳- {وی ۴۴ سال زندگی کرد و به اندازه ۴۴۰ سال جامعه ایران را به عقب ماندگی دچار کرد}
   یکم: اغراق بیمارگونه در توصیف فعالیت یک فرد که به تنهایی و بدون هیچ قدرت و ثروت و حمایتی یک ملت سی و چند میلیونی را تنها با چند سخنرانی ۴۴۰ سال دچار عقب ماندگی کرد!
   دوم: انگار که در آن دوره شریعتی متکلم الوحده جامعه سیاسی و مذهبی و روشنفکری ایران بوده است و بقیه افراد و صاحبنظران و اندیشمندان مملکت تنها نظاره گر بوده اند و بس!
   در حالیکه از پس کودتای ننگین آمریکایی – انگلیسی بیست و هشت مرداد، جامعه ایران در حوزه های مختلف سیاسی و فکری شاهد فعالیت نیروهای مذهبی و ملی و مارکسیستی بوده است. پرسش این است چرا آنها که در بسیاری از عرصه ها به مراتب فعالتر و مبارزتر از شریعتی بودند، این ادعای سخیف و مضحک را مطرح نکرده و به اینگونه سخنان بی اساس وقعی نمی نهند و این ادعا را که می گوید این افکار شریعتی بود که ایران را خراب کرد، را نمی پذیرند و حتی فراتر از آن در اوان انقلاب شکوهمند بهمن ۵۷ از زحمات و فعالیت های روشنگرانه شریعتی جمیعا تقدیر و تشکر کرده اند؟
   مگر اینکه بگوییم که آنها تجربه شخصی و معیوب و مشکوک جناب نبوی را در ارتباط با همکاری و همفکری با حکومت استبدادی، استثماری و استحماری بعد از انقلاب را نداشته و اینچنین جنون آمیز به تمامی گذشته خود و ملت خود نمی تازند و اگر اشتباهاتی در حوزه های تحلیل وقایع و موضعگیری های خود دارند، آنها را صادقانه بیان و اعتراف می نمایند بی آنکه آنها را به تمسخر گیرند یا به توطئه منسوبش نمایند.

   ۴- {یکی از صدها روستایی جهان سومی که پس از درس خواندن در پاریس به کشورشان برگشتند و پایه گذار استبداد شدند}
   یکم: این لحن و نوع بیان جناب نبوی، آدمی را یاد تحقیرات حضرات متکبر و نژادپرست اروپایی و آمریکایی در مورد جنبش های استقلال طلبانه در کشورهای مستعمره و تهمت عقب ماندگی و ارتجاع به آنها و تفاخر به فرهنگ و تمدن خود می اندازد!
   ولی سوال اصلی این است که چرا اکثریت تحصیل کرده های سابق کشورها ی مستعمره مستقیم و غیر مستقیم، پس از اتمام تحصیل خود به نزد ملت خود برگشته و انقلاب هایی را علیه سلطه گران اروپایی و آمریکایی به راه انداخته اند (بر خلاف تحصیل کرده های جدید، مخصوصا ایرانی ها که تا مغز استخوان غرب‌زده و بی هویت و واداده اند)؟
   جواب تنها به این بر می گردد که روشنفکران جهان سومی فعلی ساکن در اروپا و آمریکا بر خلاف نسل قبلی با پول و تلاش خود درس نخوانده اند و تنها به یمن اخذ پناهندگی و برخورداری از مزایای آن و نیز از ضدیت غربی ها در مبارزه با حکومت فعلی شان، در جامعه های غربی انحلال و انطباق یافته اند و همراه با آن جوامع و سیاست‌ها ی خارجی آنها علیه کشور و فرهنگ و مذهب خود موضع می گیرند (پادوهای نوین استعمار).
   این نیز در دوران ما پدیده ای نادر و نوبری نیست و از جانب بسیاری از تازه به دوران رسیده و جدیدالمتجدد گشته ها امری تکراری و عادی شده ، به طوری که *وقاحت و فضاحتش* از یاد رفته است!

   ۵- {وی موفق شد دین را به یک اسلحه تبدیل کند تا با آن یک حکومتی که آزادی اجتماعی داشت و آزادی سیاسی نداشت را از میان ببرد و حکومتی ایجاد کند که نه آزادی سیاسی داشت و نه آزادی اجتماعی و بعدا همان اسلحه به دست دیکتاتوری غیرسلطنتی افتاد تا با آن شریعتی و بقیه از میان بروند.}
   – تحلیلی به غایت نازل و بدوی از مقولات دین و سیاست.
   یکم- اینکه در طول تاریخ بشر هر وقت که نیاز به تغییر و تحول و انقلاب احساس می شده و انسان با تمسک به مقولاتی مانند دین و یا ملیت و یا فرهنگ و غیره دست به تدوین عقیده ای کارآمد و راهگشا می زده است شک و تردیدی نیست و نیز این امر غیر قابل ممانعت و مخالفت می بوده است.
   همانطور که حکومت‌ها برای توجیه حاکمیت خویش به هر دستاویزی چنگ زده و مردم را با خود همراه می ساخته اند، مخالفین آنها هم نیز به همان شیوه (بدست آوردن حمایت توده مردم) با آنان برخورد می نموده اند.
   ادعای اینکه شریعتی موفق شد که از دین یک اسلحه بسازد نیز در چهارچوب همان قاعده مذکور قابل توضیح می باشد.
   در اینکه شریعتی با رجوع به قرآن به عنوان منبع اصلی دین اسلام، در صدد برپایی جامعه‌ای مبتنی بر قسط، عدالت، حرمت و رشد (به عنوان یک مسئولیت دینی و میثاقی الهی – انسانی) می بوده شک و تردیدی نیست و البته باور این امر برای افراد غیر مذهبی و یا ضد مذهبی چندان ساده و مفهوم نیست.
   دوم- اینکه حکومت شاه با رجوع به حکومت های مشکوک و مستبد هخامنشی و ساسانی برای توجیه حاکمیت خود عقیده ای مبتنی بر “دوران شکوهمند ایران باستان” را تبلیغ و ترویج می کرد و این پدر و پسر شیاد پنجاه سال بر ملتی بیست سی میلیونی حکمرانی کردند و عامی و تحصیل کرده را فریفته و آلت دست و از عوامل خویش ساخته بودند، گویا نزد جناب نبوی امر چندان فاجعه باری نبوده و نیست.
   سوم- پیشبینی این که -حتی اگر شریعتی و اندیشه های اسلامی و انقلابی او در ایران مطرح نمی شد- جامعه ایران تا کجا می توانست حکومت شاه را تحمل کند نیز بر اساس حضور نیروهای مخالف آن، امری بسیار مشکل و صعب می بوده است.
   چرا که بعد از کودتای ضد ایرانی بیست و هشت مرداد سال سی و دو آمریکایی ها و انگلیسی ها، تشکل یابی سازمانی و حزبی مخالفان شاه، از چندین نیروی مارکسیست و مائوئیست گرفته تا نیروهای ملی گرا و نیز انواع و اقسام جریانات مذهبی مترقی (آقایان بازرگان و طالقانی و نهضت آزادی و شاگردانشان مجاهدین خلق سابق) و همچنین نیروهای سنتی (مانند طرفداران آقای خمینی و منتظری و غیره) عملاً عرصه را برای شاه تنگ و ادامه حکومت او را مورد تهدید قرار می دادند.
   البته فساد و وابستگی خارجی و مزدور آمریکا و انگلیس و اسرائیل بودن شاه هم مزید بر علت مخالفتهای گوناگون با او بود و می شد.

   (ادامه دارد)

   1. خداییش نه میدونی طنز چیه و نه بلدی نقد کنی! طنز یعنی یک نابسامانی را به شکل بزرگنمایی شده و نامتعارف نشان دادن. نقد هم یعنی نقد مطلب نه تحقیر نویسنده. الحق که مسلمانی

4. شریعتی در خانواده ای شدیدا مذهبی بزرگ شده بود و بالطبع ضمیر ناخوداگاه او اجازه ازادی تفکر به او نمی داد. رفتن به فرانسه در زمانی که اسلام هنوز پتانسیل خشونت وکشتار خود را عیان نکرده بود به او این امکان را داد تا جهل و تحجر اسلامی را در زر ورق بپیچد و خطرناک تر از آخوندها به روشنفکران بفروشد. روحانیون فقط می توانستند عوام را همراه سازند و علی شریعتی یا با نادانی یا به عمد روشنفکران و دانشجویان را همراه جهالت کرد و یکی از باعث و بانی های جمهوری جهل و ارتجاع سیاه شد. روحش شاد نباشد و راهش ادامه ای نداشته باشد.

   1. و اما در پاسخ به آقای افتخاری:
      آقای افتخاری مگر شما علم غیب داشتید که انتظار دارید مرحوم شریعتی می‌باید می‌داشت!؟ جنابعالی که‌ دوست مرحومین محمدتقی شریعتی و طاهر احمدزاده بودید، چند بار ایشان را از ادامه راهی که در پیش داشتند، منع کرده و انذار نمودید؟ شما که‌ یادتان نرفته در سال ۵۷ اکثریت افراد جامعه، موافق انقلاب و مخالف سلطنت بودند؟ از حزب توده و چریکهای فدایی بگیر تا مجاهدین خلق و مجاهدین انقلاب، از جبهه ملی و نهضت آزادی بگیر تا اصحاب میزان و جاما.
      مگر هر مقدمه‌ای، مسئول هر نتیجه‌ای است؟ اگر کسی تلاش کند و فرزندش را به دانشگاهی خوب بفرستد و فرزند در آنجا دچار انحرافی شود، آیا آن پدر یا مادر، مسئول است؟ اگر والدینی با موافقت دختر، او را به خانه بخت بفرستند و بعدها داماد دچار انحرافی شود، آیا والدین باید مواخذه شوند؟
      آیا واقعاً شما در خلوت وجدانتان به این قطعیت رسیده‌اید که آنچه امروزه شاهد آن هستیم، مطلوب و مقصود شریعتی بود؟
      وانگهی به نظر می‌رسد شما دچار آناکرونیسم شده‌اید. آقای افتخاری! تقریباً و بل تحقیقاً تمامی خواص و عوامی که در وقوع انقلاب مشارکت داشتند، در تحلیل‌هایشان تجدیدنظر نموده و انگشت حیرت به دندان گزیده‌اند. چرا که این بخت را داشتند تا زنده بمانند و فرصت مشاهده و قیاس قبل و بعد از انقلاب را داشته باشند. هر چند که شریعتی، با چشم بصیرت، هشدارهای بایسته را همان موقع داده بود؛ در قاسطین و مارقین و ناکثین.
      آقای افتخاری! از آقای ابراهیم نبوی نقل قول کردید، بنده هم پاسخ به ایشان را از خواجه شیراز وام می‌گیرم و می‌گویم:
      آقای نبوی! بد نگو و میل به ناحق مکن، جامه شریعتی را سیاه و دلق خود را رنگارنگ مکن، رقم مغلطه بر دفتر دانش مزن، سِر حق بر ورق شعبده و مضحکه ملحق مکن

      1. برادر من اسلام همه اش همین است که میبینی. اگر شریعتی اسلام و تشیع را تبلیغ می کرد که می کرد پس همین را میخواست. گناهکار بودن بقیه هم معنی اش بیگناهی شریعتی نیست و پشیمانی ادمها هم معنی اش بی اثر بودن کارهایی که انجام دادند نیست. بله شاید شریعتی هم اگر بود به یک غیر مذهبی مثل نبوی تبدیل می شد ولی ایا این معنی اش این است که اثرات مضر سخنرانی ها و کتابهایش ندیده گرفته شود؟؟؟؟

5. جناب آقای افتخاری (قسمت دوم)

   متاسفانه این مطلب عاریه ای شما از جناب آقای ابراهیم نبوی، چون ادعاها و اتهامات فراوانی را با خود به یدک می کشید، من را مجبور نموده که در چند قسمت جوابیه هایی را آماده ساخته و در دسترس عموم قرار دهم تا بعد شاهد قضاوت خوانندگان و علاقمندان اینگونه مباحث و مسائل باشیم.
   با عرض معذرت از طولانی و حجیم شدن پاسخ های اینجانب.

   ۶- {کشفیات:
   مانتو و روسری، شربت شهادت، مستضعف و مستکبر، ابوذر و یاسر، ایدئولوژی اسلامی، پدیده ارشاد که بعدا وزارت شد، ولایت، سوسیالیزم شیعی، جامعه بی طبقه توحیدی برای کشور غیر تولیدی، روش تبدیل فاطمه به سیمون دوبوار و ابوذر به چه‌گوارا.
   مسوول روابط عمومی شیعه برای تبدیل مجموعه‌ای از کالاهای کهنه به اشیایی که شیک به نظر می‌رسند.
   وی تصور می‌کرد جامعه‌شناس است و شاگرد ژرژ گورویچ.
   تاثیرگذارترین روشن‌فکر تاریخ ایران که صدها هزار دانشجو را چند دهه از فکر کردن بی نیاز کرد!!}

   – به سخره گرفتن مخاطب یکی از منفی ترین خصیصه جناب طنزپردازمان، نبوی همه چیزدان و همه چیز نویس است.
   این عادت ناپسند در اشتغال ایشان به طنز و فکاهی نویسی حرفه ای باعث شده است که ایشان تمامی مسائل و مقولات پیرامونی خویش و به ویژه افکار و عقاید مخالفان خود را مورد تمسخر و مضحکه قرار داده و آنها را مستمر و بی پروا به زیر ضرب کلمات موهن خود بکشاند.
   یکم- اتهام کشف “مانتو و روسری” به شریعتی در حالیکه کلمه مانتو در آن دوران قبل از انقلاب در ایران مصطلح نبود و در حوزه پوشش برای تحجب زنان معنی و مفهومی نداشت و این کلمه بعد از انقلاب رایج و مستعمل گشت و روسری هم در ابعاد میلیونی در قبل از انقلاب رواج و مصرف عمومی و تاریخی در تمامی نقاط ایران داشته است. بنابراین نسبت کاشف روسری و مانتو دادن به شریعتی تنها از جانب جناب نبوی مطرح گشته است و لاغیر!
   تحقیقی ساده و سریع در اینترنت تنها جواب ساده و تذکاری برای آینده به ایشان است که در مسائلی که در حیطه تخصص و سواد ایشان نیست دخالت و اظهارنظر نفرمایند:
   (- مانتو (به فرانسوی :manteau)
   این پوشاک، امروزه در ایران، کارکردهای اداری، فرهنگی، مذهبی و سیاسی دارد و پس از انقلاب ایران، گونه‌ای مانتوی مناسب با فرهنگ انقلابی توسط رابط‌های سیاسی فرانسوی به ایرانیان پیشنهاد شد که با تغییراتی جزئی مورد پذیرش این کشور قرار گرفت و اکنون نیز استفاده می شود. [منبع: ویکی پدیا])

   دوم- “شربت شهادت” این اصطلاح نیز، پس از انقلاب و مخصوصاً در دوران جنگ عراق و ایران از جانب رهبران فکری و سیاسی و دینی اسبق جناب نبوی ابداع و اختراع شده است و در مجموعه آثار شریعتی بکار نرفته است.
   سوم- “پدیده ارشاد که بعدا وزارت شد” بازی با کلمات و شکستن حرمت مفاهیمی است که برای عده ای مهم و محترم است ولی ایشان فقط برای اینکه مطلبی بنویسد و در آن تمامی عقده های زندگی تباه شده خویش و جهالت ورزی سالیان سال خدمت و همدستی در حکومتی ظالم و ضد انسانی را استتار نموده و بااین این همانی کردن *مظلومی و ظالمی*، خویشتن را مبرا از نقش پیشین و منفی وانمود ساختن، تنها هنر اصیل و راستین جناب نبوی با گذشته ای مطهر (!) می باشد و بس.
   اگر حاکمیت پس از انقلاب از واژه “ارشاد” قبل از انقلاب که با نام شریعتی پیوندی تاریخی خورده بود، برای تحکیم و تسلط اسلام حوزوی و آخوندی و از همه بدتر حکومتی خود سوءاستفاده می کند و جناب نبوی هم در این امر با آنها مساعدت و مشارکت می فرماید، آیا باید شریعتی متوفی قبل از انقلاب جواب پس بدهد یا جناب ابراهیم نبوی مدیر دفتر سیاسی وزارت کشور در سال‌های خونین اعدام و ارعاب ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۴.
   چهارم- “سوسیالیسم شیعی، جامعه بی طبقه توحیدی برای کشور غیر تولیدی”
   مشکلی که بر سر راه فهم مطالب نبوی وجود دارد این است که خواننده در حین مطالعه نوشته ایشان به مطالبی بر می خورد که تفکیک بین طنز و جدی بودن مخدوش می گردد و تنها می بایست با حدس و گمان منظور وی را تخمین زد!
   یکم- اینکه اگر مردمی در یکی از کشورهای جهان بخواهند نظام اقتصادیی مبنی بر اصالت جمع و جامعه در برابر اصالت فرد و طبقه ای خاص را برگزینند، می بایست در ابتدا تولیدگر باشند وگرنه اجازه این کار را ندارند!؟
   تا آنجا که انتظار می رفت ایشان می بایست بیشتر بر اساس عقاید سابق حزب جمهوری اسلامی و یا حزب جمهوریخواهان فعلی آمریکا تحلیل می نمودند و نه از موضع مارکسیستی یک حزب توده ای!
   اما چه می توان کرد، ایشان اراده و قصد فرموده اند که دست به رد و ابطال و تخریب شخصیت و اندیشه شریعتی بزنند و برای همین هم در همهء حوزه های فکری، سیاسی، فرهنگی، دینی و تاریخی ابراز عقیده و اظهار نظر می نمایند!
   پنجم- “روش تبدیل فاطمه به سیمون دوبوار”
   این امر که شریعتی فاطمه را الگوی زن مسلمان بشمار می آورد و او را در برابر زنی مانند سیمون دوبوار ماده گرا (به هر دو مفهوم!) که در نگاه آقای نبوی مصداق و مثال زن آزاده، خودآگاه، مسئول، مبارز و معتقد به اصول و مرامی مترقیانه است، در مقامی برتر می نشاند گویا بر ایشان گران آمده است و در نتیجه او را به سخره گرفتن وا داشته است و البته این امر آشکارا نشان دهنده عقده خود کم بینی و بی هویتی و نداشتن تاریخ و فرهنگی ملی و در نهایت شخصیت های اروپایی و آمریکایی را الگو برای بشریت تصور کردن است!
   ششم- بر همین اساس نیز شخصیتی مانند ابوذر و مقایسه آن با چه گوارا است.
   اینکه چه گوارا در انتهای عمر با موضع گیری ای انقلابی جانب ملتی را می گیرد و “حریت” را انتخاب می کند در سر جای خود محترم و محفوظ است ولی ابوذر در نزد توده مسلمان و نیز مسلمانان قائم و مسئول کجا و چه گوارا، که فقط در برهه ای از زمان مجاهدتی کرده است کجا!
   هفتم- {وی تصور می‌کرد جامعه‌شناس است و شاگرد ژرژ گورویچ.
   تاثیرگذارترین روشن‌فکر تاریخ ایران که صدها هزار دانشجو را چند دهه از فکر کردن بی نیاز کرد!!
   کارنامه:
   نمره انشا ۲۰، نمره تاریخ ۲،
   جامعه‌شناسی ۵ ، فن بیان۲۰،
   تعلیمات مدنی ۴.۲۵، انضباط ۳،
   وی با حداقل نمره دکترای ادبیات از فرانسه گرفت و بعنوان جامعه‌شناس شناخته می‌شود.}
   در باب جامعه شناس، اسلام شناس، غرب‌شناس، تاریخ دان و آگاه از مقولات فقهی، عرفانی – تصوف، فلسفه، قرآن و اقتصاد و علوم سیاسی و روان شناسی و ادبیات بودن شریعتی اگر هر ایراد و انتقادی بوده باشد که البته هست، در یک چیز او نمی توان شک و تردید کرد و آن این است که وی در زمان خود در محیط های علمی و دانشگاهی و فرهنگی سخنرانی ها و حتی تدریس های چند ساله داشته است (که در سی و شش جلد مجموعه آثار وی در بیش از دوازده هزار صفحه، در تجدید چاپ های متوالی و در بالغ از میلیونها نسخه به چاپ رسیده است) و با وجود اینکه افراد و جریانات سیاسی و فکری بسیاری در آن ایام فعال و بانفوذ و مشهور بودند ولی هیچکدام از نظریات و عقایدشان مانند مباحث شریعتی مورد استقبال و متابعت قرار نگرفت. البته از فردی مانند جناب نبوی انتظار هیچ جوابی جز این نمی رود که بگوید “صدها هزار دانشجو را چند دهه از فکر کردن بی نیاز کرد”. معنی این پاسخ این است که در آن زمان شریعتی بی مدرک و متوهم و التقاطی که “تصور می کرد که جامعه شناس است و شاگرد ژرژ گورویچ” مخاطبین دانشجو خود را چند دهه سر کار گذاشته بوده است و مخاطبین ابله و نادان نیز این را باور کرده بودند (و هنوز هم بعد از چهل – پنجاه سال باور می کنند).
   من شخصاً بر این نظر هستم که جناب نبوی دارد فرافکنی می کند و نیز در حال تصفیه حساب شخصی و انتقام کشی از خویشتن (برای عمل احمقانه ای که در همکاری چند ساله با آخوندها داشته) است که چنین بی پروا به همه چیز و به همه کس تعرض و تهاجم می کند و اینگونه نازل و سطحی اظهار نظر می فرماید.
   تنها نکته مغفوله ای که ظاهراً جناب طنزنویس متحیر و مبهوت نمی تواند دریابد و یا در می یابد ولی نمی خواهد اقرار کند پدیده ای بنام “شریعتی” است و در حوزه ادبیات قرآنی، وی اسوه ای است *شهید شاهد* که تجلی استخدام نبوغ و سعی انسانی در ایمان ورزی به الله برای ساختن دنیایی مطلوب و طیب برای مردم است.
   (ادامه دارد)

6. ادبیات کلام شریعتی، به سیاق ادبیات قرآن کریم و ادبیات جناب مولانا، ادبیاتی محاوره‌ای است که در هر برهه و هر دوره‌ای، معنا و مفهوم جدیدی از پرده منطوق آن به در می‌آید. روحش شاد، راهش پررهرو.

7. شریعتی پدر معنوی جمهوری اسلامیست و قطره قطره های خونی که از جوانان ایران ریخته شده به گردن ایشان خواهد بود

8. بد ندیدم که نظر یک فرد روشنفکر غیر مذهبی را هم در مورد شریعتی اینجا بیاورم تا خوانندگان نتیجه عرفان ایشان را از یک دید دیگر هم بدانند. اضافه کنم که بنده در سال‌های دانشجویی در مشهد ارتباط نزدیکی با پدر ایشان مرحوم محمد تقی شریعتی در انجمن اسلامی مشهد داشتم و به ایشان و دوست در گذشته‌ام روان شاد طاهر احمدزاده داشته و زمانی را در زندان با آنها سپری کردم.
   ✍️ ابراهیم نبوی

   *دکتر علی شریعتی؛ که بود و چه کار کرد*

   معروف به دکتر، تنها دکتر به رسمیت شناخته شده در انقلاب اسلامی ایران. متولد ۱۳۱۲ در سبزوار، تحصیل‌کرده در مشهد، کاشف ابوذر و فاطمه در پاریس، بنیان‌گذار حسینیه ارشاد در تهران، مبارز با حکومت در اروپا، متوفی در ساوتهمپتون انگلیس و دفن شده در زینبیه سوریه.
   وی ۴۴ سال زندگی کرد و به اندازه ۴۴۰ سال جامعه ایران را به عقب‌ماندگی دچار کرد.
   یکی از صدها روستایی جهان سومی که پس از درس خواندن در پاریس به کشورشان برگشتند و پایه‌گذار استبداد شدند.
   وی موفق شد دین را به یک اسلحه تبدیل کند تا با آن یک حکومتی که آزادی اجتماعی داشت و آزادی سیاسی نداشت را از میان ببرد و حکومتی ایجاد کند که نه آزادی سیاسی داشت و نه آزادی اجتماعی و بعدا همان اسلحه به دست دیکتاتوری غیرسلطنتی افتاد تا با آن شریعتی و بقیه از میان بروند.
   کشفیات:
   مانتو و روسری، شربت شهادت، مستضعف و مستکبر، ابوذر و یاسر، ایدئولوژی اسلامی، پدیده ارشاد که بعدا وزارت شد، ولایت، سوسیالیزم شیعی، جامعه بی طبقه توحیدی برای کشور غیر تولیدی، روش تبدیل فاطمه به سیمون دوبوار و ابوذر به چه‌گوارا.
   مسوول روابط عمومی شیعه برای تبدیل مجموعه‌ای از کالاهای کهنه به اشیایی که شیک به نظر می‌رسند.
   وی تصور می‌کرد جامعه‌شناس است و شاگرد ژرژ گورویچ.
   تاثیرگذارترین روشن‌فکر تاریخ ایران که صدها هزار دانشجو را چند دهه از فکر کردن بی نیاز کرد!!
   کارنامه:
   نمره انشا ۲۰، نمره تاریخ ۲،
   جامعه‌شناسی ۵ ، فن بیان۲۰،
   تعلیمات مدنی ۴.۲۵، انضباط ۳،
   وی با حداقل نمره دکترای ادبیات از فرانسه گرفت و بعنوان جامعه‌شناس شناخته می‌شود.
   تشیع صفوی را به عنوان یک دین قابل تحمل و غیر مزاحم در زندگی ایرانیان تبدیل به تشیع علوی کرد تا ما هم یک ایدئولوژی خطرناک داشته باشیم.ریاکاری از همان زمان آغاز شد که #دکتر_شریعتی برای زنان ایرانی کتاب “فاطمه فاطمه است” را می نوشت ولی خودش و زنش در اروپا به روش غربی زندگی میکردند و تا آخر عمر، زن و دخترانش بدون حجاب بودند!!
   پوران شریعت‌رضوی، گواه زنده‌ی یکی از مهم‌ترین رویدادهای فاجعه‌بار و سیاه تاریخ ایران بود.

   همسر وی، یعنی *علی شریعتی*، تاثیری شگرف و ” *ویرانگر* ” بر تاریخ کشور ایران گذاشت.

   شریعتی با هوش و فراست بالایی که داشت، توانست دو ایدئولوژی نامتجانس و متضاد، یعنی اسلام و سوسیالیسم را ترکیب کرده و معجونی سمی به نام ” *مارکسیسم اسلامی* ” یا آن‌گونه که خودش دوست داشت بگوید، ” *شیعه‌ی علوی* ” را بسازد و با صدای گیرا و گفتار سِحرآمیزش، آن را به جان و اندیشه‌ی جوانان آرمان‌گرا و خام‌خیال دهه‌ی چهل و پنجاه ایران بریزد.

   جوانانی سنتی و نیمه‌روستایی که به لطف انقلاب سفید شاه و ملت، ناگهان و در کم‌تر از ده سال، از دل دوران قرون وسطای قجری و رمل و اسطرلاب و دعانویسی و جن‌گیری و کف‌بینی و رَمالی و غسل در خزینه‌ی پر از کثافت، به دوران پیشرفت‌های مدرنِ انتهای قرن بیستم پرتاب شده بودند.

   در حالی که همین جوانانِ آرمان‌گرا، واپس‌گرایی مذهبی به ارث رسیده از خانواده‌های‌شان را با خود از خانه به دانشگاه آورده بودند و تاب دیدنِ چهره‌ی در حال مدرن شدنِ جامعه‌‌ی متوسط شهری در ایران را نداشتند.

   این‌ها، در دانشگاه‌ها، مسحور و مست اندیشه‌های مارکسیستی بودند که در آن روزها، بازار داغی داشت و آش پخته شده و مسمومِ افکار علی شریعتی که در چنین آشفته‌بازاری، با تلفیق مارکسیسم با تعفن مذهب شیعه‌ی صفوی، آن را به دینی به‌ظاهر مدرن تبدیل می‌کرد، خریدار و مشتاق بسیاری داشت.

   نواندیشانِ آرمان‌گرای آن‌زمان، به باور خود، برای متجدد بودن خویش، خود را پیرو این مکتبِ ساختگی نشان می‌دادند، هرچند اغلب‌شان، کوچکترین درکی از حقایق پشت‌پرده‌ی افکار باطل شریعتی نداشتند.

   شریعتی با خلق یک حسین آرمان‌خواهِ دروغین، مکتبِ انقلابی‌اش را تبدیل به بستر ترویج ایدئولوژی خشونت و ترور در بین جوانان جامعه نمود.

   ایده‌های به‌ظاهر انقلابی او، در بین جوانان دهه‌ی چهل و پنجاه، آرمانی شد تا در نهایت، *شور انقلابی* را بر *شعور اجتماعی* برتری داده و فضایی را رقم بزند که در بستر آن، جامعه‌ی ایران، دست به یک خودکشی سیاسی بزند.

   پوران شریعت‌رضوی، با نوشتن کتابِ خاطرات زندگی سیاسی‌اش با علی شریعتی، تحت عنوان ” *طرحی از یک زندگی* ” برخی از رازهای سر به مهر زندگی علی شریعتی را افشا کرده است.

   وی در نوشته‌هایش افشا کرده است که مرگ شریعتی، هرگز کار حکومت شاه نبود، بلکه برای دامن‌زدن به نفرت نسل جوان آن روزگار از شاه، لازم بود تا به دروغ، ” *معلم شهید* ” ساخته شود.

   همانگونه که با دروغ‌، خودکشی تختی یا غرق‌شدن صمد بهرنگی در ارس را هم، به گردن حکومت شاه انداخته بودند.

   راز دیگری که ناخواسته در کتاب پوران شریعت‌رضوی برملا شده، این است که شبکه‌ای پنهان و بسیار قدرت‌مندتر از ساواک، علی شریعتی را در تمامی سال‌های فعالیت‌اش در ایران، حفظ و پشتیبانی کرد و سرانجام، ترتیب خروج او را از ایران به لندن داد تا پروژه‌ی شهیدسازی از او را در آن‌جا رقم بزند و گناه آن را به گردن شاه و ساواک بیندازد.

   🇬🇧 *شبکه‌ای که بدون حمایت آن، هیچگاه بلوای ۵۷ اتفاق نمی‌افتاد.*

   شبکه‌ای که دولت استعماری انگلیس آن را بنا نهاده بود تا بتواند به اسم انقلاب، دیگربار، در بازی‌های پشت‌پرده‌ی قدرت، کنترل گردونه‌ی سیاست در ایران را به چنگ آورد.

   امروز با گذشت چهار دهه از آن رویداد و افشاشدن پاره‌ای از اسناد محرمانه، به‌تدریج لایه‌های مختلف این توطئه‌ی استعماری خود را نشان داده است.

   بنابراین، شاید بهتر بود تا پوران شریعت‌رضوی، نام کتاب‌اش را به جای «طرحی از یک زندگی»، *”طرحی از یک فاجعه”* می‌گذاشت تا نسل‌های جدید بدانند همسر او، چه نقش مهمی در بروز فاجعه‌ی بلوای ۵۷ در ایران داشت که به‌واسطه‌ی آن، کشور ایران، بیش از چند قرن در تاریخ، دچار واپس‌گرایی فرهنگی و اجتماعی گردید

9. یک مقاله کادمیک ارزشمند که بازتاب دهندهء دقیق اندیشهء توحیدی و چهرهء تابناک
   معلم عرفان برابری آزادی است. این مقاله در عین حال کژتابی های برخی از مدعیان سابق شریعتی که امروزه در ولایت بورواژی ذوب شده اند را نیز افشا می کند و نشان می دهد که باصطلاح نقدهای آنها بر اندیشهء دکتر، نه از موضع فکری بلکه ناشی از تغییر ذائقه آنهاست.
   درود بر دکتر تلغری زاده که با نثری روان و روشنبینی تحسین انگیزی به بازخوانی طرح عرفان برابری آزادی پرداخته اند و نشان داده اند که شریعتی نه فقط معلم انقلاب بلکه معلم فردا نیز هست زیرا این طرح او در واقع فرمول و گوهر آرمان های تاریخی مردم و اندیشه های تابناک مصلحان انقلابی تاریخ است و هرگز کهنه نخواهد شد.
   سپاس از زیتون

10. شریعتی یک هزیان گوی متوهم که با قلمی زیبا جعلیات زیادی را بعنوان تحلیل بخورد جوانان میداد در اسلام چیزی بنام ازادی و حقوق مخالف وجود ندارد سرنوشت شاعره و منتقد زن یهودی نسبت بمحمد را در تمام تواریخ مستند اسامی میدانیم

دیدگاه‌ها بسته‌اند.