اسرائیل، غارتگر یا قربانی؟

پرده اول: در اوایل نوامبر زمانی که تنها یک ماه از آغاز یورش حماس به اسرائیل گذشته بود، برخی از رسانه ها سخنانی بسیارشنیدنی ازگیدئون لوی، تحلیلگر برجسته روزنامه هاآرتص را منتشرکردند: “من اشغالگری های زیادی می‌شناسم که طولانی‌تر از اشغالگری اسرائیل بودند. حتی برخی از آنها وحشیانه‌تر بودند، اگرچه یافتن وحشیگری بزرگتر از اشغالگری اسرائیل به‌تدریج سخت‌تر شده است. اما اشغالگری به یاد نمی‌آورم که خودش را به عنوان قربانی معرفی کرده باشد! نه فقط قربانی بلکه به عنوان تنها قربانی!” لوی در ادامه به موردی تاریخی از توجیه جنایت آدم‌کشی توسط اسرائیل می‌پردازد. او این سخن گلدامایر نخست‌وزیر سابق کشورش را با شگفتی بازگو می‌نماید که:”خانم گلدامایر یک بار گفت ما هرگز اعراب را نمی‌بخشیم برای اینکه ما را مجبور کردند تا اطفال شان را به قتل برسانیم! ما قربانیان هستیم، ما مجبور به کشتن کودکان هستیم، بیچاره ما! و یک قربانی وجود دارد و تنها قربانی تاریخ  به ما حق می دهد که هر کاری می‌خواهیم انجام بدهیم.”

پرده دوم: لوی در بخشی دیگر از سخنرانی می‌گوید: “اینجا یک ارزش بنیادی بسیار عمیق وجود دارد، اگرچه همه آن را انکار می‌کنند. ولی اگر پوست هر اسرائیلی را بخراشید، این اعتقاد را می‌یابید که فلسطینی‌ها انسان‌های مثل ما و برابر ما نیستند. آنها مانند ما به فرزندان خود عشق نمی‌ورزند، همانند ما زندگی را دوست ندارند. فلسطینی ها زاده شده اند برای کشته شدن!”  برای درک انگیزه این اندیشه انسان‌زدایانه از مردم فلسطین که تنها به سیاستمداران اسرائیلی و صهیونیست ها محدود نمی‌شود، باید خاستگاه تاریخی آن را واکاوی نمود. جنایت و کشتار آشوربانی پال شاه آشور در بابل درنیمه اول قرن هفتم پیش از میلاد، صرفا یک آدم‌کشی برخاسته از شخصیت او نبود. توصیه تورات این‌گونه بود که: “چون بر شهری نزدیک شوی که با آن بجنگی،… چنانچه مردم آن دروازه را به رویت نگشایند و با تو صلح نکنند، آن را محاصره کن. چون یهوه خدایت آن را به دست تو بسپارد، همه مردانش را با دم شمشیر بدران، اما زنان، کودکان و بهایم را به عنوان غنایم بخور!…” در شهرهایی که خدایت یهوه تو را بر آنها تملک می‌بخشد، هیچ صاحب حیاتی زنده مگذار!” (سفرتثنیه باب بیستم). آیا سیاستمدار تندرویی چون نتانیاهو در سایه سخاوت یهوه خویش این‌گونه قفس غزه را به گورستانی جمعی مبدل ساخته است؟ شاید هم او خود را در قامت سلف صدها ساله‌اش آشوربانی پال می‌بیند و سودای تکرار تاریخ در سردارد؟  

پرده سوم: ایتاماربن گویر، وزیر کشور اسرائیل در جناح راست افراطی و کسی که دوست‌اش قاتل اسحاق رابین بود، در سومین هفته نسل‌کشی اسرائیل در غزه پیش‌نویسی را به کنست، ارائه کرد که بر اساس آن اعدام اسیران فلسطینی تسریع شود و بدین منظورپیشنهاد نمود که سر اسیران قطع شود! وقتی وزیر امنیت داخلی یک کشور این گونه آدم‌کشی را تبلیغ و توصیه می‌کند، چرا نباید رفتار رژیم‌اش در غزه را تنها تروریسم دولتی در امتداد آپارتاید افسارگسیخته نامید؟ در همین راستاست که یائیرلاپید نخست‌وزیر اسبق اسرائیل یک هفته پیش با افتخار ادعا کرد که :”بله ۱۲ (۱۵) هزارفلسطینی را در غزه کشتیم ولی اکثریت آنها تروریست بودند.” اغلب دولتمردان افراطی به این اصل مهم بی‌توجه‌اند که برخی تندروی‌های طرف مقابل در حقیقت واکنشی است به کنش دیرینه انسان‌زدایی آنان از فلسطینی‌ها. اسرائیل در پرونده جنایی خود، تراژدی‌هایی تاریخی چون صبرا و شتیلا را ثبت کرده است. ایلان ماسک اخیرأ گفته است: “یهودیان علیه برخی از گروه های جامعه نفرت‌پراکنی می کنند و در عین حال از جهان می‌خواهند که از نفرت علیه آنان دست بردارند.” او هم‌چنین در مصاحبه ای در انتقاد از آدم‌کشی در غزه اذعان داشته است: “اگر شما فرزند یک نفر را درغزه بکشید دست کم چند نفربه اعضای حماس اضافه می‌کنید که برای کشتن اسرائیلی‌ها حاضرند بمیرند.” به دنبال این موضع ماسک، برخی رسانه‌های اسرائیل به او لقب دجال دادند.

پرده چهارم: دولت‌های غربی و در راس آنها ارباب شان آمریکا ید طولایی در حمایت بی دریغ و نامحدود از سیاست تجاوزگرانه و غارت‌طلبانه اسرائیل داشته‌اند و این صرفآ به ایده‌ها و مواضع جمهوری خواه تندرویی چون دونالد ترامپ در ایالات متحده محدود نمی‌شود. جوبایدن دموکرات ضمن اینکه با افتخار خود را یک صهیونیست می‌داند، ۳۷ سال پیش در مقام یک سناتور آمریکایی گفته بود: “اگراسرائیل نبود خودمان اختراعش می کردیم.” هم چنین اعتراف تاریخی رابرت اف کندی جونیور، نامزد ریاست‌جمهوری ۲۰۲۴ آمریکت ما را به درک این مهم رهنمون می‌نماید که چرا اسرائیل همه هستی آمریکاست. کندی می‌گوید: “اسرائیل برای ما تقریبأ مانند داشتن یک موتور هواپیماست…اسرائیل سفیر ماست، اسرائیل مامن ما درخاورمیانه است.”

پرده پنجم: صرفنظر از اینکه باید رژیم اسرائیل را قاتل و غارتگری دانست که با مظلوم‌نمایی خود را قربانی معرفی می کند، همه شواهد حاکی از آن است که برنده نهایی نبرد نابرابر اخیر،  فلسطینی‌ها خواهند بود. حتی حمایت‌های تلویحی هابرماس فیلسوف از جنایات اسرائیل که به قیمت تخریب اقتدارش در جایگاه جهانی تمام شد، نمی‌تواند به دنیا این توان را ببخشد که حمله حماس را نادیده انگارد. اگرچه این پیروزی نمی‌تواند توجیه‌گر جنایت و خطاهای استراتژیک حماس دربه اسارت گرفتن افراد غیرنظامی باشد که توحش و جنایت در هردوسو محکوم است. فیلم رابین هود به نکته‌ای ماندگار اشاره می کرد: “هنگامی که ظلم ، بی‌عدالتی و سرکوب مردم با قانون رخ دهد، قانون‌شکنی خود را در تاریخ ثبت می کند.” فلسطینی‌ها دست کم برای ۷۵ سال قربانی قانونمداری قلابی اسرائیل در عرصه بدیهی‌ترین حقوق انسانی شان بوده اند و دراین راستا غرب قداره‌بند با تمام وجود در کنار صهیونیسم ایستاد. حرکت حماس در گروگان‌گیری اسرائیلی‌های غیرنظامی و کشتار غیرنظامیان خطای محض بود،  با این توضیح که  روش رابین‌هودی این سازمان در اعلام اینکه آن دو میلیون و سیصد هزار جمیعتی که ۱۷ سال در قفس غزه گرفتارند، برپایه همین منطق است که که کنت اوکیف کهنه سرباز امریکائی می گوید” :من فرقی بین نلسون ماندلا و گروه های فلسطینی نمی بینم زیرا هردوعلیه آپارتاید مبارزه می کنند.” نباید فراموش کرد که حتی ماندلا درنخستین سال های مبارزاتش به روش نظامی خشونت‌آمیز متوسل شده بود. به نظرمی رسد که کمترین بهایی که اسرائیل خواهد پرداخت این مدعای آلن پینکاس دیپلمات پیشین اسرائیلی است: “پایان جنگ غزه پایانی بر عمر سیاسی نتانیاهو خواهد بود.” فرجام سخن اینکه مواجهه غرب با پدیده فلسطین تعمیم دادن این نظرجرمی کوربین رهبر سابق حزب کارگر انگلستان است که “برخورد بریتانیا با مسئله فلسطین بزرگترین دروغ تاریخ است.”