اشاره: در اواخر مجلس اول طرح اصلاح قانون انتخابات مطرح شد. پیش از آن چند تن از نمایندگان غالبا روحانی و از پیروان آیت الله گلپایگانی با ارسال نامه‌ای به آیت‌الله خمینی از وی خواستند که از کاندیدا شدن و نمایندگی بانوان در مجلس به دلیل خلاف شرع بودن ممانعت به عمل آورد. البته خمینی به آنان پاسخ نداد ولی هنگام طرح اصلاح قانون انتخابات پیشنهاد افزودن شرط «مرد» بودن برای نمایندگی ارائه شد و پس از سخنان مخالف و موافق طبق معمول به رأی گذاشته شد اما فقط همان چند نفر بدان رأی دادند.
برای ثبت در تاریخ اینک متن کامل نامه یاد شده از یادداشت های روزانه مجلس اول در اینجا منتشر می شود. بد نیست در همین‌جا اشاره شود که گرچه در مجلس اول چند زن نیز نماینده بودند ولی تعدادشان زیاد نبود و با احتمال زیاد فضای خاص مذهبی حاکم بر جامعه و در مجلس نیز اجازه نمی‌داد که همان چند تن نیز چندان اثرگذار باشند. در مجالس بعد نیز همان اندازه اثرگذاری نیز محدود شد. با این همه همان حضور محدود نیز با مشکلات و موانعی مواجه بود. هرچند تمام بانوان نماینده دارای حجاب چادر بودند اما اگر در مواردی زنی برای انجام هر کاری می‌خواست وارد ساختمان مجلس شود، امکان نداشت که بدون چادر (مثلا با مانتو و روسری) وارد شود.
به یا می‌آورم یک‌بار جلسه غیر علنی تشکیل شده بود تا با حضور کارشناسان سازمان برنامه و بودجه نمایندگان بیشتر با متن بودجه ارائه شده آشنا شوند. جلسه تشکیل شد اما با تأخیر غیر معمول جلسه رسمیت یافت و مشغول به کار شد. پس از پرس‌وجو از علت تأخیر متوجه شدیم که دو خانم کارشناس اعزام شده از سازمان برنامه و بودجه با مانتو و روسری بوده و از این رو در ورودی پارلمان مانع ورودشان شده‌اند و آن دو بانو نیز حاضر نبودند با چادر وارد شوند. در هرحال ظاهرا اصرار چندان بوده که آن دو مجبور شدند با چادر به داخل ساختمان و به صحن مجلس بیایند. با این حال آن دو بانو تا پایان جلسه چنان عصبی و حتی خشمگین بودند که کاملا از چهره‌شان پیدا بود؛ عبوس و ناراضی. من و چند تن از دوستان همفکر نیز ناراحت و معترض بودیم ولی کاری از ما بر نمی‌آمد. فقط یادداشتی با امضای چند تن برای آن دو فرستادیم و پوزش خواستیم و اعلام کردیم که چنین امری را توهین می‌شماریم و محکوم می‌کنیم. ضمنا به یکی از دوستان به شوخی گفتم برای آن دو خانم بنویسیم که: ما را هم در غم خود شریک بدانید! دلیلش نیز حالت غم‌زده و در واقع عزادار آن دو بانو بود.
قابل ذکر است که در دوران اصلاحات یعنی حدود بیست سال بعد وضعیت اندکی تغییر کرد و بالاخره دو خانم (الهه کولایی و رضازاده) موفق شدند بدون چادر (که وفق سیاست رسمی جمهوری اسلام «حجاب برتر» شمرده می شود) وارد مجلس شوند و چهارسال نمایندگی را در مجلس ششم به پایان ببرند.
حسن یوسفی اشکوری
نماینده تنکابن و رامسر در مجلس اول
***
جمعه ۲۱ / ۱۱ / ۶۲
چند روز قبل متنی به دست من رسید که چند تن از نمایندگان مجلس برای امام نوشته و در آن به حضور نمایندگان زن در مجلس اعتراض شده و از ایشان خواسته‌اند تا مانع از حضورشان در مجلس شود. متن این نامه این است:
۱۳ آبان در تاریخ جمهوری اسلامی روز مهمی است؛ نه از آن جهت که سفارت…
در تحلیل سیاسی و روانشناختی دیکتاتوری، مسئله مقصر دانستن پذیرفتگان دیکتاتوری به عنوان افرادی که…
امروز یکم نوامبر، روز جهانی وگن است؛ این روز، یادبودِ تمام دردمندی‌ها و خودآگاهی‌هایی است…
درآمد در این نوشتار به دو مطلب خواهم پرداخت. نخست، تحلیلی از عنوان مقاله و…