۳۰ مهرماه ۱۴۰۳ مجمع محققین و مدرسین حوزه‌ی علمیه قم بیانیه‌ای در محکومیت حمله‌ی اسرائیل به ایران و تسلیت کشته شدن یحیی سنوار صادر کرد. در بخشی از این بیانیه آمده بود که «این مجمع، بازگشت رژیم اسرائیل به مرزهای قانونی پیش از تهاجم ۱۹۶۷ و تشکیل دولت مستقل فلسطین را راه‌حل برون رفت از این بحران می‌داند.» این بخش بیانیه بهانه‌ای به دست خبرگزاری‌های امنیتی و گروه‌های فشار در قم و نهایتاً رییس قوه‌ی قضائیه داد تا این مجمع را زیر فشار قرار دهند و حتی تهدید به انحلال آن کنند. بهانه‌ی اختناقگران این بود که به رسمیت شناختن راه حل دوکشوری به معنای تأیید اشغالگری اسرائیل است.
این در حالی است که راه حل دوکشوری مصوبه سازمان ملل است و ایران نیز به عنوان یک عضو سازمان ملل شکایت از اسرائیل را به همین سازمان می‌برد. وانگهی، موضع خود حماس نسبت به راه حل دوکشوری در مقایسه با موضع اختناقگران داخلی منعطف‌تر بوده است. گرچه حماس راه‌حل دوکشوری را رسما نپذیرفته است در بیانیه‌ی ۲۰۱۷ حماس آمده بود که حماس حاضر است کشور فلسطینی در مرزهای پیش از تهاجم اسرائیل در ۱۹۶۷ را بپذیرد. اخیراً خلیل الحیه، از مقام‌های ارشد سیاسی حماس نیز از راه حل دوکشوری استقبال کرده بود.
ما امضاء کنندگان این بیانیه فشار امنیتی به این تشکل مدنی (فرهنگی-دینی) را محکوم می‌کنیم. تلاش برای تحمیل تک‌صدایی بر حوزه‌ی علمیه‌ی قم محکوم به شکست است. موارد مشابهِ اختناق‌افکنی در حوزه‌ی علمیه‌ی قم، مانند محدودیت‌های چند ساله برای آیت‌الله سید کمال حیدری، نیز هنوز رفع نشده است. برقراری اختناق علاوه بر منع شرعی و اخلاقی و نیز ضدیت با بخش‌هایی از قانون اساسی کاری سرمایه‌سوز است. هیچ کشوری، خاصه به هنگام فشارهای فزاینده‌ی سیاسی، اجتماعی، بین‌المللی و اقتصادی، این‌چنین با دست خویش آتش به سرمایه‌‌های فکری و معنوی خود نمی‌زند. صرف نظر از موافقت یا مخالفت با راه حل دو کشوری، به اعتقاد ما آنچه که منافع و امنیت ملی ما ایرانیان و کشور عزیزمان ایران را به خطر می اندازد نه دفاع از راه حل دو کشوری بلکه جو اختناق در بحث از سیاست خارجی کشور است.
ژیلا موحد شریعت‌پناهی، محمدجواد اکبرین، حسن یوسفی اشکوری، سروش دباغ، رضا علیجانی، حسن فرشتیان، علی طهماسبی، یاسر میردامادی، مهدی ممکن، عبدالله ناصری طاهری
