مخالفت با «قانون حجاب و عفاف» از سر مصلحت یا از منظر باور به کرامت انسان

دولت پزشکیان و گروهی از اصلاح طلبان حکومتی با اجرای لایحه حجاب و عفاف مخالفت کرده اند. معاون های رئیس جمهور، از تلاش دولت برای تعویق اجرای قانون و یا تلاش برای تغییر مواردی از آن سخن گفته اند. شخص رئیس جمهور هم از مبهم بودن لایحه یا تنش زا بودن آن گفتند.

برخی از اصلاح طلبان شیفته قدرت از تلاش های دولت برای تعویق یا تصحیح این قانون راضی هستند و قانع. اما به گمانم این موضع گیری ها چند ایراد و ضعف اساسی و مهم دارند.
۱. از قاطعیت و سرسختی و حتی شفافیت لازم برخوردار نیستند.حتی مشخص نمی کنند که در صورت اجرای احتمالی این قانون شرم آور در آینده، دولت و شخص رئیس جمهور چه عکس العملی نشان می دهند و خط قرمز آنها کجاست. آیا بر سر پیمان خود خواهند ایستاد و استعفا خواهند کرد یا همچون هاشمی رفسنجانی، خاتمی، و روحانی، در موارد مشابه، با تشری از بالا، بعد از نق و نوق و غرغری کودکانه، سر خود را مانند بچه آدم پایین انداخته و به انجام وظایف اداری و اجرایی خود خواهند پرداخت. تجربه این چند ساله و البته این چند ماه، نشان داده است که باید منتظر وقوع حالت دوم باشیم چون اصولا در فرهنگ مسئولان ما چیزی به نام ایستادگی بر سر پیمان با مردم و استعفا به عنوان اعتراض وجود ندارد.

۲. اصولا پذیرش تعویق یا اصلاح این قانون به معنای پذیرفتن اصل حجاب اجباری و محدودیت غیر قانونی و حتی غیر شرعی زنان است. صرف قانونی در این باره، حتی قانونی نرم، امری غیر معقول و غیر انسانی و غیر ضروری و اعلام درگیری بین جامعه و حاکمیت است.

۳.اما مهم تر از این موارد، عدم باور مسئولان و اصولا نظام ولایی به اصل اساسی اخلاق، یعنی اصل کرامت انسان می باشد. در نگرش و قرائت فقیهانه، انسان از آن رو که انسان است واجد هیج ارزشی نیست و حتی اگر در مواردی برخی از فقها با حکم و قانونی غیر انسانی مخالقت می کنند نه از باب توهین و تحقیر نهفته در آن حکم یا قانون به مقام انسان است بلکه از سر مصلحت و مفسده آمیز بودن، یا وهن شریعت و امثال آنهاست. تا زمانی که مخالفت ما با حکم و قانونی از سر مصلحت اندیشی باشد، هیچ ریشه ارجمندی را در درون جامعه نخواهد نشاند و هیج ارزش واقعی نخواهد داشت و گره ای را باز نخواهد کرد. حکم و قانونی که به خاطر مصلحت اندیشی اجرا نشود در زمانی دیگر با مصلحتی دیگر به نحوی شدیدتر و غیر انسانی تر اجرا خواهد شد. مهم آن است که موضع گیری های ما در برابر امثال این قانون خبیثانه نه از سر مصالح فقه و شریعت فقه محور بلکه از سر باور عمیق و صادقانه به کرامت ذاتی انسان باشد و گرنه با امثال این مصلحت سنجی های موقت که ظاهرا از سر دلسوزی انجام می شوند اما باطنی ریاکارانه دارند، از چاله ای به چاله ای دیگر و بلکه به چاهی و دره ای دیگر سقوط خواهیم کرد.