کدام پوزش خواهی؟

مجتبی واحدی، فعال سیاسی

در روزهای اخیر، بار دیگر اتاق فکر حاکمیت، زمین بازی اپوزیسیون را طراحی کرد تا دو موضوع مهم ، نوار آیت الله منتظری و رسوایی شهرداری تهران، به حاشیه رانده شود و الحق که طراحی دقیقی هم بود. گروهی از اصلاح طلبان به گونه‌ای سخن گفتند که انگار مرتضوی یک الگوست و سایر جنایتکاران نظام باید از او سرمشق بگیرند. حقیقت این است که من اصولاً نامه منتشره توسط مرتضوی را نه یک پوزش خواهی واقعی بلکه نامه‌ای از سر تکلیف و نوعی «بزرگواری نمایی» می دانم. او بیش از آنکه از کارهای خود شرمنده باشد و از خانواده شهدای آن حادثه پوزش بخواهد از این که وقایع کهریزک موجب دردسر برای نظام و رهبر شده اظهار نگرانی کرده است. نکته مهم در این نامه چشم بستن مرتضوی بر دروغ بزرگی است که در زمان وقوع حادثه توسط او و با هدف انحراف روند رسیدگی به مرگ مظلومانه قربانیان بیان شد. مرگ براثر مننژیت، به گمان من به جای تلاش آگاهانه یا غفلت آمیز برای تشویق دیگران به الگوگیری از مرتضوی، بایستی برمحاکمه عادلانه دادستان سابق و مورد حمایت رهبر به ویژه به خاطر تلاش‌های فریب کارانه او برای انحراف روند رسیدگی به پرونده تاکید کرد. همچنین موضوع تخلفات گسترده مالی مرتضوی در سازمان تامین اجتماعی نباید تحت الشعاع نمایش مسخره محاکمه و پوزش‌خواهی او قرار گیرد.

تلگرام
توییتر
فیس بوک
واتزاپ

چهره‌ی مچاله‌شده از گریه و لابه‌ی بسیارِ او، بِرندی شده بود. بر بالای هر منبری که می‌رفت، در جمعِ هر جماعتی که می‌رفت؛ اشک‌اش دمِ مشکش بود. چشمِ جوانان مؤمن و انقلابی را خوب گرفته

ادامه »

سالها پیش که رهبر جمهوری اسلامی در بزنگاه انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ جنجال سند آموزشی ۲۰۳۰ را به‌پا کرد در مطلبی با عنوان «اصولگرایان

ادامه »

توی یک عالم دیگری سیر می‌کرد. در عوالمی که به واقعیت راه نداشت. تک‌تک جمله‌هایی که بیان می‌کرد و سفارش‌هایی

ادامه »