پول‌هایی که در میانه دعوا گم می‌شود

زیتون-‌نازنین نامدار: تقریبا هر هفته آماری از یک اختلاس یا زد و بند اقتصادی منتشر می‌شود و همراه با آن موجی از واکنش هم به راه می‌افتد ولی این واکنش‌های مقطعی بیش‌تر از آن‌که به برگزاری دادگاه‌هایی برای رسیدگی منصفانه و بازگرداندن بیت‌المال به خزانه منجر شوند تبدیل به ابزاری‌ برای دعواهای سیاسی شده‌اند. منتقدان دولت می‌خواهند همچنان پرونده حقوق‌های نجومی را زنده نگه دارند و آن را اهرم فشاری علیه روحانی کرده‌اند و از آن طرف دولت و حامیانش هم اتهام فساد در شهرداری و قوه قضاییه را تکرار می‌کنند.

وزن‌کشی فسادها

روحانی زمانی سکان ریاست قوه مجریه را در دست گرفت که فسادهای بی‌سابقه دولت احمدی نژاد یکی یکی رو می‌شد. در این وانفسا بود که روحانی وعده‌ جدی برای مبارزه با فساد داد و تحرک‌هایی هم در این زمینه داشت. یکی از مهم‌ترین پرونده‌هایی که دولت تعقیب می‌کرد پرونده بورسیه‌های غیرقانونی بود که گرچه در درجه اول یک فساد اقتصادی محسوب نمی‌شد اما نشان از فساد سیستماتیک و رانت‌خواری کلان داشت. پرونده بورسیه‌ها از این جهت برای دولت مهم بود که می‌توانست دل جامعه دانشگاهی و دانشجویانی که از دولت احمدی‌نژاد خون بود را دوباره به دست بیاورد.

اصولگرایان می‌خواهند حساب‌کشی از قوه‌قضاییه را به یک دعوای دیرینه دیگر ربط دهند و بر همین اساس هم ادعا می‌کنند که افشاگری علیه قوه قضاییه به نوعی انتقام‌گیری از این قوه بابت نقش‌اش در دفع «فتنه ۸۸» است

نتیجه اما متفاوت از آن چیزی بود که دولت انتظارش را داشت و در نهایت با مداخله آیت‌الله خامنه‌ای این پرونده بسته شد و دولت هم به شکلی علنی از ادعاهای خود در زمینه بورسیه‌های غیرقانونی عقب‌نشینی کرد. مخالفان او اما بی‌کار ننشسته بودند و در  خردادماه امسال مجموعه‌ای از سندها را رو کردند که نشان از حقوق‌های غیرمتعارف برای برخی مدیران دولتی داشت. پرونده‌ای که تمام ادعاهای روحانی برای پرهیز از فساد در درون دولت را زیر سوال می‌برد و او را از مقام مدعی به جایگاه متهم می‌راند. دولت برای فروخواباندن اعتراض‌ها دست به برکناری‌ها و تغییراتی در دستگاه‌های زیر نظر خود کرد اما اصولگراها به این حد قانع نبودند و هنوز هم راضی نشده‌اند. ‌آنها موضوع حقوق‌های نجومی را به طور قطع تا انتخابات ریاست جمهوری سال آینده کش خواهند داد تا ماهی خود را از این آب بگیرند. نگاهی به خط خبری رسانه‌ها و چهره‌های اصولگرا این فرضیه را تایید می‌کند. چنان‌که احمد خاتمی خطیب جمعه تهران در خطبه‌های روز جمعه ( ۱۹ آذر) خود نسبت به آن چه «کوچک‌نمایی» موضوع حقوق‌های نجومی خواند اعتراض کرد و گفت که «حقوق‌های نجومی دل متدینین را رنجانده و رهبر انقلاب را متاثر کرده» است. هم‌زمان خبرگزاری فارس نیز مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها با چهره‌های اصولگرا را ترتیب داده که حرف واحد همه این مصاحبه‌ها تاکید بر برخورد جدی قوه‌قضاییه با این پرونده است.

آتش تهیه‌ در جنگ قدرت 

زمانی که سندهای واگذاری تخفیف‌های غیرمتعارف به مجموعه‌ مدیران و حامیان شهردار تهران منتشر شد نوبت به هواداران دولت رسید که بر طبل این پرونده بکوبند و با تمسک به آن یکی از رقیبان بالقوه روحانی در انتخابات آینده ریاست‌جمهوری را به گوشه رینگ برانند. پرونده‌‌ای که نخستین بار توسط یاشار سلطانی مدیر سایت معماری نیوز افشا شد و هزینه این افشاگری برای وی زندانی۲ ماهه بود. در افشاگری علیه دولت برخی از اصولگراهای مخالف قالیباف هم همراه بودند. به طور مشخص طرفداران احمدی‌نژاد از جمله کسانی بودند که در افشای پرونده فساد شهرداری نه فقط پشت قالیباف قرار نگرفتند بلکه اقدام‌های نمادینی مانند بازدید از خانواده یاشار سلطانی به عنوان افشاگر سندها هم ترتیب دادند. روحانی به طور مشخص هیچ واکنش صریحی نسبت به فسادهای شهرداری نداشته است اما کاملا قابل حدس است که افشای این پرونده برای روحانی یک پیروزی و برد تاکتیکی محسوب می‌شود. حالا پرونده حساب‌های قوه‌قضاییه هم برگی دیگر در دعوای قدرت درون جناح‌های حاکمیت تبدیل شده است. حامیان دولت البته درباره پرونده قوه قضاییه احتیاط بیشتری به خرج می‌دهند چرا که قدرت مقابله این قوه بارها به همه منتقدان و افشاگران ثابت شده است.

البته دور از انتظار نیست که شعله‌های اتش برخواسته از این دعوا نیز بالا بگیرد و پیگیری‌های محمود صادقی نماینده تهران به عنوان کسی که پیگیر پرونده حساب‌های قوه قضاییه است کار را به جاهای باریک بکشاند. قوه قضاییه دو هفته پیش در واکنشی عصبی تصمیم به بازداشت او گرفته بود و با پادرمیانی علی لاریجانی رییس مجلس این موضوع خاتمه یافت. او گفته که پیگیری‌هایش را ادامه خواهد داد و از صادق لاریجانی رییس دستگاه‌ قضایی هم در دادگاه ویژه روحانیت شکایت کرده است. شکایتی که می‌تواند برای او گران تمام شود. اصولگرایان حالا می‌خواهند حساب‌کشی از قوه‌قضاییه را به یک دعوای دیرینه دیگر ربط دهند و بر همین اساس هم ادعا می‌کنند که افشاگری علیه قوه قضاییه به نوعی انتقام‌گیری از این قوه بابت نقش‌اش در دفع « فتنه ۸۸ » است. کنار هم چیدن پازل‌های فساد این پیام واحد را می‌رساند که افشاگری‌ها درباره عدد و رقم‌های اختلاس و سند‌هایی که یکی پس از دیگری رو می‌شود بیش از هر چیز مانند خرج مهمات در دعواهای درون ساخت قدرت است. دست آخر هم همگی نارضایی‌‌اند از این که هیچ‌کدام از پرونده‌ها به نتیجه مطلوب نرسیده و عاملان آن به درستی مجازات نشده‌اند. مردم اما در این میان به اخبار افشاگری‌ها عادت کردند و گویی در مقابل عددهای نجومی و فسادهای حیرت‌انگیز به حالت بی‌حسی رسیده‌اند.