از آخرین کنفرانس حمایت از انتفاضه فلسطین و از آغاز آنچه بهار عربی یا بیداری اسلامی خوانده شد، ۶ سال می‌گذرد و اینک، در آغاز ششمین کنفرانس حمایت از انتفاضه فلسطین، آیت‌الله خامنه‌ای به صراحت می‌خواهد که مهمانان کنفرانس فقط درباره «فلسطین» حرف بزنند. او گفته است: «مطمئنا شما حضار محترم، در این نشست، فقط به فلسطین خواهید پرداخت» چرا که «فتنه‌هایی موجب شده است تا توانمندی‌های ملت‌های منطقه در درگیری‌های عبث و بیهوده به خنثی کردن یکدیگر مصروف شود و با فشل شدن همه، آنگاه فرصت برای قدرت‌گیری هر چه بیشتر رژیم غاصب صهیونیستی فراهم آید» و «بحران‌های موجود در چندین کشور اسلامی منطقه موجب شده است تا حمایت از مسئله فلسطین و آرمان مقدس آزادی قدس کم رنگ شود.»
واقعیت ماجرا البته یک چیز دیگر هم هست؛ اینکه حمایت جمهوری اسلامی از بشار اسد و تشکیل موفقیت‌آمیز جبهه ضدایرانی توسط عربستان سعودی بعد از حمله به اماکن دیپلماتیک این کشور در تهران و مشهد، موقعیت جمهوری اسلامی را در بین کشورهای اسلامی با اکثریت اهل تسنن، به شدت تضعیف کرده و اینک رهبری جمهوری اسلامی همزمان هم نگران بدتر شدن اوضاع و تشدید اختلافات درون «امت اسلام» است (آن‌طور که نشان داده می‌شود) و هم به طریق اولی، با نگاهی به ستیزه‌جویی دولت جدید آمریکا، نگران ترمیم‌ناپذیر شدن وجهه‌ی منفی جمهوری اسلامی (در پی تحولات شش ساله اخیر) در منطقه است. در این بین مسئله فلسطین می‌تواند نقطه اشتراک و اتکا در جهان اسلام باشد ولی اخبار جسته و گریخته از نزدیک شدن روابط اعراب و اسراییل نشان می‌دهد، صورت مسئله دچار تغییراتی اساسی شده و اینک این «ضدیت با جمهوری اسلامی ایران» است که در حال تبدیل شدن به نقطه اشتراک و اتکا در جهان اسلام (و به تعبیری درست‌تر؛ در «جهان مسلمانان») است.
غلیظ‌تر کردن تعارض‌های کلامی، روانی و حتی عملیاتی (در قالب عدول از استتارهای پیشین در تغذیه گسترده مالی و تسلیحاتی حزب‌الله لبنان) علیه اسراییل، آن طور که به نظر می‌رسد، با توجه به ضدیتی که در جهان اسلام علیه اقدامات اسراییل در اراضی اشغالی وجود داد، راه‌کار نظام برای احیای جایگاه پیشین به عنوان حامی بی‌تعارف و آشکار فلسطینیان است. اما آیا این راه‌کار، خسارت‌های عظیم رفتار ایران را در سوریه، که به سوگیری فرقه‌ای تعبیر شده، درست ارزیابی کرده است؟ آیت‌الله خامنه‌ای لحن ملایمی دارد وقتی می‌گوید: «باوجود اختلافاتی که کشورهای اسلامی با یکدیگر دارند که برخی از آنان طبیعی و برخی دیگر توطئه دشمن و برخی دیگر ناشی از غفلت است، لیکن همچنان عنوان فلسطین می‌تواند و باید، محور وحدت همه آنان باشد» ولی آیا وی ارزیابی درستی از آینده منطقه داشت و دارد وقتی فرمانده تحت امرش (قاسم سلیمانی) به صراحت دولت قانونی کشوری مستقل (بحرین) را طی بیانیه‌ای تهدید کرد؟ رهبر جمهوری اسلامی درست می‌گوید که «مشاهده می‌شود که اندک اندک، فضای جهانی نیز به سمت مقابله با اقدامات خصمانه و غیر قانونی و غیر انسانی رژیم صهیونیستی میل می‌کند» ولی آیا توضیح خواهد داد که وقتی سپاه روی موشک، نابودی اسراییل را بشارت می‌دهد، چرا همان «فضای جهانی» را به نفع اسراییل تغییر می‌دهد؟!
