سرنوشت مشترک امثال ابراهیم یزدی

رحلت دکتر ابراهیم یزدی از آن جهت جانسوز است که در دوران حیات او بعد از دولت موقت با او و همفکرانش بدرفتاری شد. به یاد دارم زمانی که حدود شش سال داشتم خانواده دکتر یزدی همسایه ما در بن‌بست کمیل کوچه دردار خیابان ری بودند. خانواده اصیلی بودند. مادر و خواهرانش را همیشه با چادر مشکی در آن کوچه می‌دیدم و مردم محل احترام خاصی برای این خانواده قایل بودند. از همان زمان ابراهیم و برادرش کاظم که پزشک یا دکتر داروساز بود ارتباط نزدیکی با پدرم شهید مطهری داشتند. دکتر کاظم یزدی در جلسات انجمن اسلامی پزشکان که سخنران اصلی آن استاد مطهری بود همواره شرکت و اظهارنظر می‌کرد. یک خانواده بااصالت مذهبی بودند. دکتر ابراهیم یزدی در دوره‌ای که در امریکا یا سایر کشورهای غربی بود یکی از چند فرد موثر بر دانشجویان ایرانی خارج از کشور بود. در شناساندن امام خمینی(ره) به دنیای غرب در ماه‌های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نقش اساسی داشت و همین امر در پیروزی سریع‌تر انقلاب موثر بود.واقعیت این است که ما با دکتر ابراهیم یزدی و همفکرانش مانند مهندس عزت‌الله سحابی رفتار خوبی نداشتیم، یک گروه اصیل سابقه‌دار اسلامی به نام نهضت آزادی ایران را به صورت یک گروه معاند معرفی کردیم و آنها را از آزادی بیان و بسیاری از حقوق اجتماعی محروم کردیم به این بهانه که اینها در بعضی از مسائل نظر دیگری غیر از نظر رسمی نظام جمهوری اسلامی دارند. مثلا اینها معتقد بودند که تسخیر سفارت امریکا کار غلطی بود و آسیب جدی به کشور و انقلاب زد و زمینه حمله عراق به ایران را فراهم کرد، نظری که امروز بسیاری از انقلابیون و حتی تسخیرکنندگان سفارت به آن رسیده‌اند گرچه به صورت آشکار بیان نمی‌کنند. یا امثال دکتر یزدی بعد از فتح خرمشهر معتقد بودند که باید به جنگ پایان دهیم، نظری که باز امروز عده‌ای از مجاهدان جبهه‌ها آن را پذیرفته‌اند.آسیبی که انقلاب اسلامی ما دچار آن شده این است که برخی از افراد که دم از  انقلابی‌گری و ولایت‌مداری می‌زنند خیال می‌کنند هر کس که نظری مخالف نظر رسمی نظام داشت باید به شکلی – خواه حبس یا حصر – حذف شود و از حقوق اجتماعی خود مانند آزادی بیان محروم شود چون برای حفظ نظام هر کاری می‌توان کرد. این سرنوشت را ما برای خیلی از شخصیت‌ها اعم از مذهبی و سیاسی رقم زدیم به این خیال که اگر این کارها را نمی‌کردیم انقلاب از دست می‌رفت، در حالی که هر نظام حکومتی به هر حال مخالفان و منتقدانی دارد و مادام که آنها دست به سلاح نبرده‌اند باید در بیان نظرات خود آزاد باشند. دموکراسی و رفتار علی علیه‌السلام با خوارج، دشمن سرسخت آن امام باید برای همه ما درس باشد. تا زمانی که آنها دست به سلاح نبرده بودند در انتقاد از امام علی علیه‌السلام و بیان نظرات‌شان آزاد بودند و امیرالمومنین آنها را زندانی نکرد، شلاق نزد و حقوق آنها از بیت‌المال را نیز قطع نکرد.امیدوارم خداوند از جفاهایی که ما به امثال دکتر ابراهیم یزدی کردیم بگذرد و امیدوارم که به نادرستی این راه پی ببریم و تغییر روش بدهیم تا  قربانیان جدیدی پیدا نشود.

منبع: روزنامه اعتماد