زیتون- مهدی تاجیک: از متداولترین شیوههای رسانهها در روزهای آخر اسفند٬ ، یکی این است که که اتفاقهای سال گذشته را مرور کنند و فراز و فرودها را به یاد مخاطبانشان بیاورند. اما در این زمانه، با این سرعت تحولات و حجم اطلاعات و اخبار، چرا باید به گذشته بازگشت و به روایت دوباره اتفاقها پرداخت؟ زیتون در این روزهای پایانی سال ۱۳۹۴ قصد دارد تصویری از روزهای پیشرو بدهد. پیشبینی این که سال آینده چه خبر خواهد شد و چه رویدادهایی در انتظار ایران است.
خوشحالیهای پارلمانی
پایان سال ۱۳۹۴ توام با خوشبینی و امیدواری برای کسانی بود که طرفدار تغییرند و چشم انتظار این که آثار ۸ سال رکورد و تورم در عرصه اقتصادی و تنگتا و سرکوب سیاسی و انزوا و تحریم بینالمللی پاک شود و روزهای روشنتری از راه برسد. انتخابات ۷ اسفندماه که تکلیف کرسی های مجلس خبرگان و بسیاری از کرسیهای مجلس شورای اسلامی را مشخص کرد بر امیدواری هواداران تغییر افزوده است. دور دوم انتخابات مجلس برای مشخص شدن کرسیهای باقی مانده در بهار آینده برگزار میشود و در خرداد ماه زنگ شروع به کار مجلس دهم به صدا درمیاید. مجلسی که از حالا پیداست راه دیگری را نسبت به مجلس نهم در پیش میگیرد و صفبندیهای سیاسی را دچار تغییر میکند. هنوز دقیقا مشخص نیست که چه تعداد از کرسیهای مجلس آینده از آن اصلاحطلبان و میانهروها خواهد بود اما حاشیهنشینی تندروها در این مجلس امری گزیرناپذیر و قطعی است. سوال مهم و بزرگ درباره مجلس بعدی این است که آیا اصلاحطلبان به لطف پیروزی درخشان و قاطعی که در پایتخت داشتند از توان کافی برای متحد کردن همفکرانشان در مجلس برخوردار هستند و میتوانند محمدرضا عارف یعنی سرلیستشان در تهران را به کرسی ریاست قوه مقننه برسانند یا نه. عارف برای کسب این کرسی مشتاق است ولی علی لاریجانی رییس کنونی مجلس را پیش روی خود میبیند که گرچه به عنوان نفر دوم از شهر قم موفق به راه یابی به مجلس شده است اما همچنان دارای بیشترین شانس برای کسب ریاست مجلس است. لاریجانی میتواند ائتلاف وسیعی از میانهروها و اصلاحطلبها را حول خود بسیج کند و توان چانهزنی قابلتوجهی هم در بزنگاههای کلیدی دارد. اصلاحطلبان در انتخابات اخیر هم به او روی خوش نشان دادند و از کاندیداتوری وی در قم حمایت کردند. کاملا قابل پیشبینی است که لاریجانی هم کمی چرخش به چپ کند تا نظر اصلاحطلبان برای رای دادن به ریاستش در مجلس آینده بیشتر جلب شود. دولت هم از ریاست دوباره لاریجانی استقبال خواهد کرد. او توانست موج مخالفت تندروهای مجلس نهم را به نحوی مدیریت کند که توافق اتمی ایران و ۵+۱ بدون دردسر به تصویب برسد. تندروها بعد از این اتفاق چنان از او آزرده و عصبانیاند که دیگر لاریجانی را اصولگرا نمیدانند. با این حال انگار بخت با لاریجانی یار است. او اگر بخشی از متحدان خود را از دست داده اما موفق به جلب نظر متحدان جدیدی شده که مسیر ۴ سال آینده مجلس را مشخص میکنند.
یک قدم تا رفع حصر
اکنون هیچ چهرهای که یارای رقابت با روحانی را داشته باشد وجود ندارد و چهرههای قبلی یعنی محمود احمدینژاد و سعید جلیلی هم قدرت اجماع ایجاد نمیکنند و بیشتر برای برهم زدن بازی مناسبند.
انتخاب دشوار اصولگرایان
وضعیت بلاتکلیفی و اشفتگی که تندروها این روزها تجربه میکنند در سال آینده تشدید خواهد شد. بسیاری از چهرههای سرشناس این جریان از خرداد سال آینده باید با محرومیت ناشی از عدم ورود به مجلس سازگار شوند و به دنبال پیدا کردن جایی برای خود در جریان چهل تکه اصولگرایی باشند. سوالی که بعد از انتخابات ۷ اسفند پرسیده میشود و پاسخ به آن برای درک آرایش سیاسی ایران ضروری است این است که آیا اصولگرایان با این شکست کنار میآیند و میدان را برای برندگان خالی میکنند؟ تجربههای پیشینی این فرضیه را تایید نمیکند. انتظار میرود که اصولگرایان به ویژه با نزدیک شدن به زمان رقابتهای انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۶ که طلیعه آن از نیمه سال ۱۳۹۵ خواهد بود تا حدی از اختلافهای خود بکاهند و برای حذف روحانی دست به کار شوند. در این جریان دست کم اکنون هیچ چهرهای که یارای رقابت با روحانی را داشته باشد وجود ندارد و چهرههای قبلی یعنی محمود احمدینژاد و سعید جلیلی هم قدرت اجماع ایجاد نمیکنند و بیشتر برای برهم زدن بازی مناسبند. البته چندان غیرمنتظره نیست که طیفی از اصولگرایان تصمیم به حمایت دوباره از احمدینژاد بگیرند و با یاد خاطرات خوش گذشتهشان به دنبال بازگشت به عرصه سیاسی باشند. چنین سودایی در شرایطی معنادار میشود که جریانهای نظامی همسو به ویژه سپاه پاسداران هم تصمیم خود را بگیرد و دست حمایت را روی شانه احمدینژاد بگذارد. معادله چند مجهولی اصولگرایان برای سال آینده اینقدر متغیرهای فراوان دارد که هنوز نمیتوان از آن نتیجه گرفت اما اگر آنها بخواهند نام کاندیداهای احتمالیشان برای دور آینده را بنویسند واقعا چه تعداد نام وجود دارد؟
۱۳ آبان در تاریخ جمهوری اسلامی روز مهمی است؛ نه از آن جهت که سفارت…
در تحلیل سیاسی و روانشناختی دیکتاتوری، مسئله مقصر دانستن پذیرفتگان دیکتاتوری به عنوان افرادی که…
امروز یکم نوامبر، روز جهانی وگن است؛ این روز، یادبودِ تمام دردمندیها و خودآگاهیهایی است…
درآمد در این نوشتار به دو مطلب خواهم پرداخت. نخست، تحلیلی از عنوان مقاله و…