روایت نرگس محمدی از شرایط بازداشتیان اعتراضات آبان‌ ماه در زندان اوین

زیتون– نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان اوین به تشریح وضعیت وخیم برخی افراد بازداشت شده در جریان اعتراض‌های آبان ۹۸ در ایران پرداخته است.

او در این نامه که توسط وب‌سایت کانون مدافعان حقوق بشر منتشر شده٬ ابتدا به تشریح وضعیت جوانی «کم سن و سال» از اسلامشهر تهران پرداخته که «تیر خورده» و «خونریزی، عفونت و تورم غیر قابل تصور پا، او را از پای درآورده است».

نرگس محمدی که این فرد را در بهداری زندان اوین دیده، می‌نویسد که این جوان که از سلول انفرادی به بهداری آورده بودند به او گفته است: «از روزی که بازداشت شده‌ام حتی بتادین هم روی زخمم نریخته‌اند.»

نایب رییس کانون مدافعان حقوق بشر به این جوان گفته اصرار کند که دکتر پایش را معالجه کند، ولی جوان به او گفته است:‌ «من که قرار است اعدام شوم، چه فرقی دارد با پا یا بی‌پا.»ن

او نوشته این جوان «از همان طبقه‌ای» بود که «قرار بود جمهوری اسلامی خادم‌شان باشد».

دومین زندانی که نرگس محمدی به تشریح وضعیت او پرداخته، «دختری ۲۰ ساله» است که «از زندان وزرا به بند زنان» زندان اوین منتقل شده است‌.

این دختر جوان در جریان اعتراض‌ها «سر راه از ماشین پیاده شده و به طرف عده‌ای که برای گرانی بنزین تجمع کرده بودند، رفته و بازداشت شده بود».

به نوشته نرگس محمدی، «حین بازجویی یا بهتر بگویم اعتراف‌گیری، مرد بازجو از موهایش گرفته و کشیده بود و فحش‌های رکیکی داده بود که رویش نمی‌شد تکرار کند. کمربند دور کمرش را باز کرده و به میز و صندلی کوبیده بود تا دختر جوان ترسیده و هر چه می‌خواهد را به دوربین بگوید، نه یک بار بلکه چند بار. او که چون بسیاری از هم‌نسلانش موفق به تحصیل در دانشگاه نشده و به کار مشغول بود، به زندان قرچک و میان متهمان قتل و مواد مخدر و… منتقل شد».

این زندانی سیاسی در بخش دیگری از نامه با اشاره به این که صدها نفر «با شلیک مستقیم عوامل حکومت به خون غلطیدند» نوشته است: «معترضان مردم ایران هستند اما نه از جنس حاکمان»، ولی «حکومت معترضان را فارغ از شکل اعتراضات‌شان در سلسله اعتراضات اخیر، اغتشاشگر، آشوبگر و اراذل و اوباش نامیده و آنها را جزء مردم ایران نمی‌داند».

این فعال حقوق بشر با «وحشیانه و خشونت‌آمیز» خواندن کشتار معترضان در جریان اعتراض‌های آبان ۹۸ تاکید کرده که سرکوب هر اعتراضی «بسترساز شکل‌گیری قدرتمندتر اعتراضات و حق‌خواهی‌های بعدی شده» است.