یک پاسخ

1. چه مردی بود، این مرد، رنگ و بوی آقایش و مولایش علی ع را می داد.

   شکوه انسانیت بود،

   آزاد مردی در عصر اسارت انسان ها در یوغ ظلمت ها و دلبستگی های مادی و حیوانی.

   تواضع و یکرنگی و خاکی بودن و بی رنگیش، زبانزد عام و خاص بود.

   او فرشته ای بود به لباس انسان، پرنده بلند پروازی بود در آسمان تشیع، انسان برجسته ای بود در سپهر انسانیت.

   اشعار و کلمات و واژه ها در سرودن این سرو ستبر شجاعت و شرافت و انسانیت، بسی ناتوان و علیل اند.

   وه که یک انسان چقدر باشکوه می شود، وقتی که دیگر روی زمین راه نمی رود.

   او رشک ملائک را تعبیری دیگر کرد.

   امام زمان! بازمانده ی نسل علی و زهرا، کجائی آقا؟
   بر شما تسلیت باد غم این جانفدا و سرباز مخلصتان.
   آخرین غمتان باشد پدرجان.

   ای خدای مظلومان و بیچارگان، انتقام گیرنده خون بناحق ریخته ی حسین ع، و اصحاب بیمانندش را برسان.
   این الطالب بدم المقتول بکربلا

   خدایا بحق این شهید عزیز و بحق تمام خون های بناحق ریخته ی مظلومان، بحق خون حضرت سیدالشهدا ثار الله ع، هر چه زودتر فرج آقا امام زمان ع را برسان.
   خدایا دل پیامبر خاتم ص را بظهور فرزندش، مهدی ع، شاد فرما.

   خدایا شر اشرار به خودشان برگردان.
   اللهم عجل لولیک الفرج

دیدگاه‌ها بسته‌اند.