کرونا فرصتی برای رهایی از قرنطینه‌ی نفْس

زمستان بی‌سابقه، سرد و سخت کرونا را با یاری‌رسانی به بی‌پناهان و درماندگان به بهاری سبز و سرورآور و سعادت‌بخش در نفس خود تبدیل کنیم.

این روزها خانه‌نشینی اجباری خانواده‌ها در ایران، آمریکا، اروپا و اکثر کشورهای جهان، ما را بیش از پیش در منیت‌های خود و خانواده خود متمرکز و محبوس کرده است؛ نشانه‌اش حمله و هجوم بی‌سابقه و تاریخی در اروپا و آمریکا به فروشگاه‌های بزرگ و کوچک برای ذخیره‌کردن هرچه بیشتر مواد غذایی است، که با سفارشات آنلاین بر ذخایر خود می‌افزایند. اگر در ایران کمتر این هجوم دیده می‌شود، چه بسا ناشی از وضعیت اقتصادی موجود است که آهی در بساط نمانده تا به فکر فردای خود باشند.

کرونا یک آزمون فراگیر جهانی در قرن بیستم است که چرخ کشورهای متمدن و متکبّر به علم و صنعت، عقل خودبنیاد و انسان‌محوری را در برابر ویروسی نادیدنی، متوقف ساخته و ضعف و ناتوانی بشرِ مغرور و متجاوز به طبیعت و پشت‌کرده به ایمان و آفریننده خود را به نمایش گذاشته است.

حال که افسرده و مضطرب در خانه‌های خود مانده‌ایم، تنها راه آزادی از قفس و قرنطینه‌ای که نفسمان را اسیر کرده، گذراندن این آزمون عظیم تاریخی از طریق توجه به بی‌خانمان‌ها و مردمان مستاصل و بی‌دفاع در میان خویشاوندان، همسایگان و هموطنانی است که به دلیل فقر و فاقه هیچ راهی برای خانه‌نشینی، جز به استقبال کرونا رفتن ندارند.

اگر مسلمانیم و ادعای تسلیم به حق داریم، قرآن در وصف«انصار»، که مهاجران در‌به‌در و بی‌خانه و خوراک را پناه دادند، آورده است: «آنها سقف و سرپناهی برای مهاجران، و زمینه‌ای برای تحقق و رشد و شکوفایی فراهم ساختند تا آنجا که با توجه به آنان گویی خود را فراموش کردند و با ایثارگری، حتی از تنها لوازم شخصی، حقیقت انفاق و ایمان را به نمایش گذاشتند.»

در سوره «بلد» (شهر) نیز آمده است: او (انسان خودخواه) هنوز از عَقَبه(گردنه به سوی قله) نگذشته است، و تو چه دانی که عقبه چیست؟! آزادکردن گردن از بند اسارت، اطعام گرسنگان در روزگار و شرایط بسی سخت، یتیمی از نزدیکان یا درمانده‌ای زمین‌گیر. پس با چنین تلاشی در عبور از گردنه است که به صعود کنندگانی به سوی قله می‌پیوندند که اهل ایمان و عمل صالحند و به صبرو شکیبایی و دلسوزی دیگران را توصیه و تشویق می‌کنند.

کرونا با همه مصیبتی که به بار آورده و بیش از این خواهد آورد، موقعیت و مرحمتی است که اگر جان فانی ما را می‌گیرد، جان باقی ما را، اگر از گردنه خودبینی‌ها بگذریم، تحقق می‌بخشد. در این آزمون بی‌نظیر تاریخی، بیش از هموطنان اسیر استبداد دینی و جهل و جور، ایرانیان مقیم آمریکا و اروپا، با تفاوت ارزش ارزی، مسئولیت دارند و می‌توانند به هر طریقی که ممکن باشد به یاری محرومان بی‌دفاع بشتابند.

همه ساکنان زمین فانی شونده‌اند، تنها چیزی که باقی می‌ماند، رویکردهای به سوی خدای صاحب جلال و کرامت است. مدرسه و دفترها در آخر سال بسته می‌شوند، ولی آنچه باقی می‌ماند، سعی و کوشش علمی آموزندگان است که زندگی پس از مدرسه آنان را رقم می‌زند، مدرسه عظیم هستی نیز چنین است؛ با این تفاوت که دروسش اسماءالحسنی، یعنی صفات خدا ، از جمله رحمت و کرامت است.
امسال نوروز را به گونه‌ای متفاوت جشن بگیریم؛ جشنی که ابدی و باقی باشد.

یا مقلب القلوب والابصار، یا مدبرالیل و النهار، یا محول الحول والاحوال حول حالنا الی احسن الحال