4 پاسخ

1. خانم حاجی زادگان عزیز, احساس شما در زمینه ای که نوشتید درست است و متاسفانه جامعه ایران از موضوع نژاد پرستی عمیقا رنج میبرد و متاسفانه – از مردم که بگذریم – روشنفکران ایرانی حتی به عمق این فاجعه هنوز نرسیده اند و بدتر, حتی در مسیر فهم این مشکل هم نیستند. موضوع این است. اینجا نژاد پرستی نه تنها محکوم نیست بلکه ستایش هم میشود و برایش تاریخ و فلسفه هم ساخته میشود (نسخه ضعیف این تلاش را ظاهرا هموطن شما در همین سایت مرقوم کرده در مقاله متافیزیکِ باختری؛ پارادایم‌های فهمِ حکمت مشرقی و نسبتِ آن با حکمت خسروانی – تاریخ نژاد گرایانه از فلسفه بافته ). شما به درستی تاکید کردید که حساسیت مردم ایران در مورد نژاد پرستی یک سوی و به سمت غرب است و نسبت به سرنوشت مردم افغان بی اعتنا و ساکت هستند. درست همینجا میخواستم از شما بپرسم, اگر چنین است که به نظر بنده هم چنین است, به چه دلیل از چنین مردمی و نظامی انتظار دارید که شما برابر با هر موجود انسانی دیگری در دنیا برگرفته شوید؟ آیا این * پناه بردن به آنکه سرکوبت کرده * نیست؟ برداشت شما از اینکه ذهنیت منفی ایرانیان نسبت به افغانستانی‌ها به <بازنمایی‌های غلط رسانه‌ها در پوشش اخبار حوادث …. و تا حدی هم به مشکلات ناشی از کمبود منابع و فرصت‌ها ….و به مفهوم «غربزدگی» نسبت میدهید نشان میدهد که شما – جسارتا – عمق نژاد پرستی خصو صا رایج در مرکز ایران را درک نکرده اید (و این غریب نیست اصلا؛ گاه هست که ما دردی را به لحاظ وجودی حس میکنیم اما به جهت ذهنی و فکری از درکش باز میمانیم). نژاد پرستی در ایران ریشه دار و عمیق و اکنون تاریخی است و به نظر بنده ریشه بحران های جدی جامعه آینده ایران است. بنده به شما اطمینان بدهم همدلی و هم دردی ایرانیان – مرکز نشین علی الخصوص – با قربانیان نژاد پرستی در اروپا و امریکا اصیل نیست و نباید به ان اعتماد کنید. حتا اگر روزی اینها با شما و هموطنان شما همدردی و همدلی کردند به اصالت آ ن تردید کنید. این نحوه از آگاهی هنوز در وجدان ایرانی – تاکیدا و عمدتا مرکز نشین – ظاهر نشده و به لحاظ تاریخی ایرانیان و زبان فارسی در معرض چنین آگاهی هم نیستند. انواعی از آگاهی با وجدان ایرانی و ساختار زبان فارسی بیگانه شده است که این یکی از آنهاست.
   نکته آخر اینکه, اشاره کردم که شما هم ظاهرا عمق این فاجعه را احساس نکرده اید. نقد شما از ایرانیان فارس زبان این است که گویا فراموش کرده اند که با شما شرکت تاریخی و زبانی و فرهنگی دارند. ظاهرا * طبیعی تر و منطقی تر این است که با شما احساس هم دردی بیشتری شود * چون دارای وجوه مشترک زبانی و تاریخی هستید. منظورم این جمله ها از شماست:
   *چه چیزی گروهی از آن‌ها را تا حدی «خودی» می‌کند که فرسنگ‌ها آنطرف‌تر در قاره‌ای دیگر برای‌شان شمع روشن می‌کنند و گروهی دیگر را با وجود همزیستی در یک منطقه، و همچنین داشتن زبان و تاریخ مشترک، در درجه‌ی اهمیت پایین‌تری قرار می‌دهد؟*
   آرزو میکنم این فقط یک لغزش قلمی بوده باشد. و اگر چنین نیست, متاسفانه روح تحلیل شما هم بیمار و آلوده به نژاد پرستی است. موضوع مبارزه علیه نژاد پرستی یک مسآله به غایت انسانیست. درست لحظه ای که به ان رنگ زبان و فرهنگ و تاریخ زدید از روح این موضوع و مبارزه بیگانه شده اید. این دامیست که متاسفانه بسیاری در ان افتاده اند. اگر حساسیت انسانی نسبت به رنج دیگری هست, باید آنرا خالص و پاک و انسانی نگاه داشت. خیلی باید مراقب بود؛ این مسیر از مو باریکتر است.

2. با سلام. مشابه آنچه بر جورج فلوید رفت در روسیه، کره شمالی، کوبا، و چین هم میرود ولی هیچ کس نه خبر دار میشود و نه میخواهد که بداند. در غرب هم رسانه‌ها دنبال سلبریتی سازی هستند و سیاست مداران دنبال پویولیزیم

3. “همواره گفته اند که حقیقت تلخ است . پس بگذارید اندکی از این تلخی را دیگر هموطنان غیور ما نیز بچشند . در مورد تبعیض خودخواسته ما ایرانیها در اعتراض به تبعیض حقیقتی نهفته وگاها آشکار است که تلخی آن به گونه ایست که روشنفکران مارا از پذیرش چشیدن آن منع میکند . مخصوصا در مورد افغانیهای ساکن ایران ورنجی که گاها نه فقط از طرف نیروهای انتظامی بلکه از سوی مردمان میزبان آنان یعنی ما ایرانیها به آنان روا داشته میشود ومیرود ، باید گفت فقط مسئله برداشت ودیدگاه کلیشه ای از بدنامی مهاجران نیست که این بی اهمیتی وظلم مضاعف روا داشته میشود بلکه اگر نیک بنگری نوعی اخلاق وخود بزرگبینی درمیان ایرانیان رشد سرطان گونه ای داشته است که همواره با نخوت واز بالا نگری به جوامعی مانند افغان ها عرب ها . پاکستانیها وحتی در داخل به بلوچها ، کوردها ، واقوام دیگر نگاهی تبعیض آمیز دارند وداشته اند از این رو سیاپوستی که در کشور پیشرفته ای مانند آمریکا کشته میشود برای ایرانیها از درجه اهمیت انسانی بیشتری برخوردار است تا کولبر کوردی که در اوج جوانی در دل کوهها با حرکتی کاملا عیر انسانی کشته میشود یا یک افغانی که در بازداشتگاه ویا در خیابانهای تهران مورد ضرب وشتم وکشتار قرار میگیرد.‌ منظورم این است که ما ایرانیها همواره به قول قدیمیها عقلمان در چشم ها وگوشهایمان بوده وهست ، باور وعلاقه وحسرتی که ما به تمدن وبزرگنماییهای غرب وآمریکا داشته ایم باعث یک نوع شیفتگی وارزش گذاری وپیش قضاوت نسبت به جان یک غربی در مقابل جان یک افغانی وحتی جان یک هموطن خود دچارگشته ایم . این رفتار در تمامی سطوح جامعه چه دولتی ها وچه مردم عامی وحتی روشنفکران وسیاسیون ما ریشه کرده و به مصداق مثل از ماست که برماست ، وحتی رسانه ها از تمامی جناح دچار این نوع از خودسانسوری وارزشگذاری مدنی شده اند . سگ یاگربه ای در لندن، نیویورک، پاریس، وبن آلمان بسیار ارزشمندتر از سگ ها وگربه ها ی ایرانی است که با تزریق آهک کشته میشوند ریزش یک کوه در کالیفرنیا ، آتش گرفتن یک جنگل در آریزونا از سوختن درختان بلوط زاگرس مهمتر است یک نویسنده اروپایی بهتر از نویسنده ایرانیست ، نزد خود ما همه چیزها ونمادهای غربی بهتر وارزشمندتر از وطنی آن است از اینروست که هر مسئول وتاجر وپزشک ومهندس وقاضیی که دستش به دهانش میرسد به دامن ارزشها ولذت های غربی پناه میبرد ، خانم محترم اینجا جان آدمی ارزش گذاری وطبقه بندی شده است از این رو تبعیض در حتی اعتراض به تبعیض هم رنگ وبویی سیاسی میگیرد . مشکل از دولتها به کنار مشکل اصلی فرهنگ فشل شده وخالی شده از ارزشهای واقعی وانسانی ماست . مسئله بیشتر فرهنگیست تا اقتصادی سیاسی ویا حکومتی . دیگر سالهاست که ملتی به معنای یگانگی ویک عضو بدن در این ملک وجود ندارد ما فقط شاهد خودخواهی بی هیچگونه سنجش حقیقی هستیم دیگر در ایران کسی نان وفلسفه نمیخورد ، کسی میل به شستن چشمهایش وجور دیگر دیدن ندارد در ایران من و وطن تو هیچکس دیگر سهراب ، نمیشود دیگر حکایتهای نی را طالبی نیست کسی به دنبال حق وآدم چراغی به دست نمیگیرد دور دور اهریمن است وجای گلها خارها میرویند . ودر آحر بگویم که آنکه گفت بنی آدم اعضای یک پیکرند ، که در آفرینش زیک گوهرند …. اگر اینک در حیات بود ترجیح میداد ساکت بماند وشاهد فروپاشی این پیکره جهانی که آغازش از وطن ما رخ داده است باشد انسان امروزه برده کار وبنده نان شده وچیزی به نام انسان آزاده وجود ندارد ..‌ ”
   ببخشید اگر نا امیدانه وبد بینانه بود اما حقیقت هنوز هم تلخ است ”
   نریمان تهرانی…. “

4. با سلام
   من چون خودم پناهنده ام و خوش بختانه با همه و هر آنچه که در یادداشت خانم مژگان حاجی زادگان از آن سخن به میان آمده آشنایم و از همه رنج ها ـ در این باره ـ رنج برده ام و زخم خورده ام ـ بی محابا ـ به این نوشته می پردازم تا نکاتی را در این باره در میان نهم.
   فاکتی که اساس یادداشت خانم حاجی زادگان است به ما می گوید که: ایرانیان «درمورد قربانیان غیرایرانی خشونت» برخورد تبعیض آمیز دارند. مراد از ایرانیان «افکار عمومی ایرانیان» است که حاوی نگرش منفی است و مراد «انتشار دهندگان اخبار در این باره» اند که نوع نگرش مردم را در این باره و در کار خود لحاظ می کنند.
   مثال عینی یادداشت این است که: نوع واکنش رسانه های گروهی ایرانیان به قتل جرج فلوید را می توان شاهد مدعای این یادداشت انگاشت. [اگر چنانچه اتفاقی که برای آن سیاهپوست در امریکا روی داد برای یک افغانی در ایران روی می داد رسانه های گروهی در ایران و مردم در پی آن واکنش دیگری از خود نشان می دادند. حال آن که «افغانستانی ها در ایران و سیاهپوستان آفریقایی تبار در آمریکا ـ هر دو هر آن در این جوامع به طور سیستماتیک مورد ظلم و تبعیض اند.»

   نخست بگویم که قیاس جرج فلوید با من ـ که یک پناهنده در جامعه غربی ام ـ و افغانی ها در ایران قیاس از نوع مع الفارق است. جرج فلوید اگر چه که سیاه پوست است و مورد تبعیض سیستماتیک است؛ ولی بومی امریکاست. من ـ که پناهنده ام ـ و آن افغانی در ایران ـ ما هیچ یک ـ در جوامعی که به سر می بریم ـ بومی نیستیم.
   ما را این بومی نانبودن در معرض این حس دایم قرار می دهد که «ما اینجایی نیستیم.» ما «غریبه ایم.» ما را می زنند و مورد اجحاف قرار می دهند چون ما «خارجی» ایم.
   من بر این باورم که ما غیر بومی ها ـ همیشه و هر زمان ـ دارای یک چنین حس دایمی هستیم و هم به این لحاظ است که ما غیر بومی ها ـ بدون استثناء ـ خودمان را ـ در جوامعی که به سر می بریم به گونه ای جا مانده و جدا مانده از جمع می دانیم. و این واقعیتی است که به رغم خواستۀ ما و در نتیجۀ خود رفتاری مغز ما به وجود می آید. ما به یک معنا عبارت از مغزمانیم. ما زنده به مغزمانیم و مغز ما آدمیان در محیط غیر مأنوس در موقعیت ملتهب و بیمناک [که موقعیتی تدافعی و محافظه کار است] قرار می گیرد. و من به این لحاظ حکومت هایی را که مردم خود را [زندانی می کنند و یا] فراری می دهند جنایتکار می دانم. و ما می دانیم که جنگ در کتاب خدا [قرآن] تنها به ۲ دلیل موجه است. «۱) وقتی که شما را به سبب آراء و عقایدتان در معرض سرکوب قرار می دهند. ۲) وقتی که شما را از دیارتان بیرون می رانند.» و هم در این باره است که گفته می شود: «خداوند از شما می خواهد که هرگز با چنین کسانی سر سازگاری نداشته باشید!» [إِنَّمَا یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ قَاتَلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَأَخْرَجُوکُم مِّن دِیَارِکُمْ.] [ممتحنه؛ آیۀ نهم]

   بگویم که همین اخیراً دولت ایران اعلان کرد که به کُشته شدگان غیر ایرانی سانحۀ سقوط هواپیمای اوکرایینی خسارت می دهد. یعنی کشته شدگان ایرانی این سانحه محل اعتنا نیستند. جان و مالشان در اختیار ولی فقیه است. بخواهد می کُشد؛ بخواهد زنده نگاه می دارد!

   و بگویم که ما «خارجی» ها باید از لاک بیم و التهابی که مغزمان برایمان ایجاد می کند به در آییم. آن دسته از ما که خود را متهد به انسانیت و درستکاری می دانیم بایست با هم متحد گردیم و به همیاری هم بی محابا به مبارزه با ستم ـ در اشکال گوناگونی که دارد ـ و نیز به انتقاد و انتقاد از خود بپردازیم. [باید البته مراقب کودکان مان ـ که بی گناهند ـ باشیم تا آسیب نبینند و اما در عین حال توجه داشته باشیم که «افکار عمومی» هرگز خطا نمی کند. تعبیر «امر به معروف» در قرآن به یک معنا فراخوان به همخوانی با افکار عمومی است.] این گفتۀ آبراهام لینکلن را هم به خاطر بسپاریم که؛
   You can fool all the people some of the time,
   and some of the people all the time,
   but you cannot fool all the people all the time.

   و مایلم نوشته ام را با گفتاری از پیامبر در بارۀ «افکار عمومی» به پایان برسانم.
   بخارایی در «صحیح» می نویسد: گفته اند پیامبر با چند تن به راهی می رفت. جمعی را دید که در بارۀ مرده ای به نیکی سخن می گفتند. باری مردمی را دید که در بارۀ مرده ای به زشتی سخن می گفتند. گفت: هر دو سزد. « شمایان ـ همه ـ مر خدای را شاهدانید. «أنتُم شُهَدَاءُ اللهِ فِی الأرض.» (صحیح بخاری ؛ فارسی ؛ ج ۲ ؛ حدیث ۱۳۶۷ ص ۱۳۴)

   با احترام
   داود بهرنگ

دیدگاه‌ها بسته‌اند.