زیتون- مجله “ساینس” در مطلبی به بررسی وضعیت دکتر حسین رفیعی عضو شورای فعالان ملی مذهبی پرداخته است.
در این گزارش که سایت «ملی مذهبی» آنرا ترجمه و منتشر ساخته، وضعیت این زندانی سیاسی تشریح شده است.

در اوایل سال ۲۰۱۴ دولت رئیس جمهور ایران، حسن روحانی، در میانه مذاکرات فشرده با ایالات متحده و دیگر کشورها برای محدود کردن آرمان های هسته ای ایران بود. روحانی، به عنوان یک اصلاح طلب میانه رو، تحت حمله محافظه کاران تندرو کشور خود که از مخالفان توافق احتمالی بودند، قرار داشت. او روشنفکران ایرانی را به حمایت عمومی از سیاست های خود دعوت کرد.
روحانی پرسید: “چرا دانشگاه خاموش است؟ چرا اساتید خاموش اند؟” “از چه می ترسید؟”
آنا رفیعی، متخصص میراث فرهنگی در تورنتو، کانادا اشاره می کند که یکی از پاسخ های محتمل می تواند این باشد که آنها از زندانی شدن نگران بودند. پدر او، محمد حسین رفیعی، شیمیدانی است که از ژوئن ۲۰۱۵ در سلولی در زندان بد نام اوین زندانی شده است. درست بعد ازسخن گفتن در حمایت از توافق هسته ای که یک ماه پس از زندانی شدن او اعلام شد.
اکنون، بیش از ۳۰۰ نفر از فرهیختگان و دانشمندان، از جمله هفت برنده جایزه نوبل، نامه ای سرگشاده به ایران را امضا کرده و در آن خواستار آزادی رفیعی شده اند. در این نامه که ۲۷ ژانویه منتشر شده، آمده است که “محدود کردن حق آزادی بیان دکتر رفیعی از طریق دستگیری و بازداشت، شرایط دادرسی او، و شرایط غیر انسانی او در زندان اوین نشان دهنده نقض قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و همچنین میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی است که جمهوری اسلامی ایران به آن متعهد شده است.” سازمان های متعددی، از جمله عفو بین الملل و انجمن شیمی آمریکا نیز درخواست آزادی این شیمیدان را کرده اند و همچنین دولت آمریکا اعلام کرده است که او یک زندانی سیاسی است.
بیش از یک سال قبل از توافق هسته ای، رفیعی، استاد بازنشسته دانشگاه تهران، تحلیلی در حمایت از مذاکرات هسته ای نوشت. او این مقاله ۱۲۰ صفحه ای خود را به مقامات ایران ارسال کرد و سپس، در ژوئن ۲۰۱۴ آن را در وب سایت خود منتشر کرد و به صورت عمومی از آن سخن گفت.
دختر او به ScienceInsider می گوید که از این زمان فشارها و آزارها شروع شد. او می گوید که “در ۳۰ ژوئن سال ۲۰۱۴، وزارت اطلاعات [ایران] به خانه ما هجوم آوردند”. “آنها سعی می کردند چیزی در خانه ما مدارکی پیدا کنند که در دادگاه علیه پدر من استفاده کنند.” رفیعی در نهایت دستگیر شد – آنا رفیعی ادامه می دهد که “در خیابان توسط ماموران اطلاعات ربوده شد.” او می گوید که پدرش پس از یک محاکمه غیر علنی به علت “تبلیغ علیه نظام،” و همچنین “عضویت در یک گروه غیر قانونی” که به نام ملی – مذهبی شناخته شده است به ۶ سال زندان محکوم شده است.
آنطور که آنا رفیعی در مقاله گاردین در سال گذشته نوشته ، پدرش زندان را “شکنجه گاه ” توصیف کرده و نوشته که پدرش بر روی زمین می خوابد، چون سلول او تخت به اندازه کافی برای ۲۸ زندانی محبوس را ندارد.
مقامات زندان، اجازه حضور رفیعی را در دادگاه اخیر تجدید نظر او نداده اند. دخترش می گوید که “با توجه به دستور قاضی، پدر من می توانسته تا زمان دادگاه تجدید نظر با قرار وثیقه آزاد باشد اما این اتفاق نیافتاده است”.
این اولین برخورد مقامات ایران با رفیعی نیست. او در سال ۲۰۰۰ به خاطر عضویت در گروه ملی مذهبی دستگیر شد و به ۴ سال زندان محکوم شد که هیچگاه اجرا نشد.
محمد سهیمی، مهندس شیمی از دانشگاه کالیفرنیا جنوبی در لس انجلس که یکی از امضا کنندگان نامه است معتقد است که زندانی کردن رفیعی نشان دهنده سیاست داخلی خطرناک ایران است. سهیمی به ScienceInsider می گوید که درخواست روحانی از دانشگاهیان برای سخن گفتن در حمایت از مذاکرات هسته ای “صادقانه” بود. اما ” روحانی کنترلی بر روی دستگاه قضایی و واحد اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که یک گروه تندرودر سیاست ایران است، ندارد”.
سهیمی اضافه می کند که “رفیعی و دوستانش همواره تحت فشار زیادی توسط تندروها در ایران بوده اند، زیرا آنها می دانند که [ملی مذهبی] برای دانشجویان و دیگراقشارجامعه ایران مطلوب است”. او می گوید که این گروه، ” کاملا پاک است”.
نمایندگان دولت ایران در ایالات متحده از نظر دادن درباره این موضوع امتناع می کنند. (ایران از سال ۱۹۸۰ سفارتی در ایالات متحده نداشته است). فریبرز جهانسوزان که در بخش امور حقوقی دفتر حفاظت منافع ایران در سفارت پاکستان واقع در واشنگتن کار می کند، می گوید که ” من با آن آشنا نیستم. من نمی توانم چیزی در مورد آن بگویم”. ( او همچنین گفت که علم “برای کشور مهم است”.)
یک مقام وزارت امور خارجه ایالت متحده آمریکا در بیانیه ای ارائه شده به ScienceInsider اعلام کرد که ” ما ] رفیعی[ را در این شرایط زندانی سیاسی می دانیم و برای او درخواست آزادی خواهیم کرد همانطور که برای سایر زندانیان سیاسی در ایران می کنیم”.
آنا رفیعی، در عین حال می گوید که مورد پدرش می تواند پیامدهای دراز مدت داشته باشد. او در گاردین نوشته است که “من نمی دانم دفعه دیگر که آقای روحانی از دانشگاهیان و روشنفکران بخواهد که از او حمایت کنند، چه کسی به او اعتماد خواهد کرد.”