مدتی است از جنایت به قتل رسیدن روح الله زم به بعد؛ روحانی معرف آقای محمود امجد دهان به گله و شکایت و انتقاد و پیشنهاد باز کرده و رهبران ایران را مخاطب قرار داده است.
در خصوص واکنش های نظام حاکم که از طریق ارتش سایبری به عناوین مختلف اعلام می شود سخنی ندارم و اصولا این واکنش ها را دارای ارزش نمی دانم.
سخن من و تعجب من در خصوص عدم واکنش یا عدم واکنش کافی از سوی اپوزسیون خارج نشین می باشد.
به نظر نمی رسد آقای محمود امجد سابقه سیاهی در ظلم و ستم به مردم داشته باشد و صرفا به داشتن لباس روحانی نیز نمی شود ایشان را متهم نمود. بلکه عکس این سخن یعنی با مردم بودن و مردمی اندیشیدن و مردمی عمل کردن ایشان بعد از انقلاب روشن و آشکار می باشد.
من به شخصه نقطه ضعی در شخصیت ایشان نمی بینم ولی سخنم در مورد قضاوت در شخصیت ایشان و فرزند ایشان آقای محمد امجد نمی باشد.
چیزی که برای من و هر ناظر بیطرفی عامل تعجب می باشد عبارت است از سکوت و عدم همنوایی اپوزسیون مخصوصا آن دسته از اپوزسیون که روحانی می باشند یا سابقه روحانی دارند و یا از نو اندیشان دینی می باشند.
وقتی یک شخصیت روحانی و یک اندیشمند هموطن قید آسایش خود و بازگشت به وطن را زده است و آنچه داشته را در طبق اخلاص گذاشته و قدم در راهی گذاشته که ارتش سایبری وی را تهدید می کند که مافیای ایتالیا و مافیای آمریکای لاتین را به سراغش خواهند فرستاد.
و نیز با توجه به اینکه ایشان به عنوان یک استاد اخلاق و شخصیت سلوکی و عرفانی در ایران شناخته شده اند و سخنان ایشان تاثیر عمیقی در بیداری مردم مخصوصا قشر مذهبی و متدین دارد ؛ چگونه می توانیم ساکت باشیم و حتی یک تایید و بازنشر خشک و خالی از پیام وی نداشته باشیم؟
آیا این سکوت به نفع نظام حاکم نیست ؟ گمان نمی کنم پاسخ این سوال مشکل باشد.
توجه داریم که آگاهی مردم – اگر نگوییم تنها راه نجات کشور است – اساسی ترین کلید نجات کشور و زهر قاتل حاکمیت جور و ستم می باشد.
و سخنان این مرد اخلاق و تقوی و نیز فرزند ایشان به یقین نقشی اساسی در آگاهی در داخل کشور داشته و خواهد داشت.
من در همینجا به عنوان یک شهروند از هموطنانم که در خارج از کشور هستند و صاحب قلم و رسانه می باشند و یا دسترسی به رسانه دارند خواهش می کنم موضع خود را نسبت به آگاهی بخشی این مرد محترم اعلام و حتی الامکان با همراهی کلی با ایشان و بازنشر سخنان ایشان سهم خود را در آگاهی مردم ایفا نماید.
نام نویسنده نزد زیتون محفوظ است.
یک پاسخ
” تشکیلاتی واقعی و کارا ، که بتوان آنرا واجد شرایط معمول اپوزسیونِ فعال در خارج از کشور باشد نداریم ، ساده لوحی ودرعین حال اشتباه بزرگیست
اگر تریبونی یا تشکیلاتی را اپوزسیون به حساب آورد اکثر آنها ملت ایران را از فردای انقلاب تا اکنون در یک دور تسلسل و یک چرخه تکراری انداخته و خنثی کرده اند… و هربار امید واهی میدهند اگراشکالی از نظر حرفه ای نبود براحتی اسامی خودشان وتلویزیون تریبونهای چهل ساله ای که فقط حرف میزنند و از خاطرات گذشته خود لذت میبرند ودر کنارش مدال و طلا و پرچم می‌فروشند ویا از کمکهای مردم ساده معاش میبرند نام خواهیم برد اما میدانم اصول حرفه ای اجازه اینکار را نمیدهد بسیاری از اینها حتی فحش وناسزا هم به نظام میدهند اما هر سال با کمی تغییر چهره و پاسپورت واسامی جعلی و کمک سازمان اطلاعات به ایران سفر میکنند وحتی اموال واملاک خود را به اسامی دیگر از مصادره در میاورند ، رکن دوم نگاه دارنده نظامهای این چنینی همین اپوزسیون نما ها و وزرا ، وکلا، نظامیان بظاهر فراری، کارمندان رده بالای همین نظام که به غرب پناهنده شده اند هستند ،
دیدگاه‌ها بسته‌اند.