زیتون : «کلاب‌هاوس در زیتون» ستونی است روزانه که به اتاق‌های سیاسی این شبکه اجتماعی سرک می‌کشد…
سیاست کشور معلوم است؟
«سیاست کشور معلوم است. تشخیص مسئولان ما این است که برویم مذاکره کنیم». این حرف علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی بهانه‌ای شد تا یک اتاق به اسم «رهبر ایران: سیاست امروز کشور مذاکره است» در کلاب‌هاوس به راه بیفتد. موافقت‌ها و مخالفت‌ها در این اتاق به این صورت بود که بعضی سیاست‌های «مقام معظم رهبری» را در راستای مصالح کشور و مردم می‌دانستند و از آن دفاع می‌کردند و گروه دوم معتقد بودند «علی خامنه‌ای» در بزنگاه‌های دیپلماسی ایدئولوژی را مقدم بر رفاه و اقتصاد مردم و کشور می‌داند.
البته کلاب هاوس فارسی روز گذشته برخلاف ۲۴ ساعت قبلش که روز شلوغی را گذرانده بود و فائزه هاشمی در آن طوفان به پا کرده بود، روز آرامی را سپری کرد. این سوت و کوری دلیل دیگری هم داشت و شنیده‌ها حاکی از آن است که گویا جهانگیری، معاون رییس‌جمهوری قرار بود مهمان کلاب‌هاوس باشد که نیامد. به هر روی آثار این بی‌رونقی در این گروه هم قابل مشاهده بود. جمعیت اتاق حداکثر به ۸۰۰ نفر رسید و تعداد موافقان سیاست‌های رهبر بسیار به تعداد مخالفانش می‌چربید که نشان از اصولگرا بودن اتاق داشت.
هرگاه کسی به مخالفت رهبری صحبت می‌کرد، حداقل ۴ یا ۵ نفر بعدی به دفاع از مواضع رهبر جمهوری اسلامی و حمله به مخالفانش می‌پرداختند. البته در دفاع از مواضع «رهبری» فعالین اصلاح‌طلب و اصولگرای حاضر در اتاق هم‌نظر بودند و همین، جو کلی را گل و بلبل کرده بود.
یکی از مخالفان معتقد بود وقتی رهبر مسئولیت همه چیز را در اختیار دارد و امکان اعمال نظر در اتفاقات ریز و درشت کشور را دارد، چرا مسئولیت تصمیماتش را در مواقعی که اوضاع به سودش نیست به گردن نمی‌گیرد. وقتی مردم در فشار تحریم‌ها موافق مذاکره هستند چرا می‌گوید مذاکره نکنیم و جلوی خواست مردم می‌ایستد، ولی اوضاع که خراب می‌شود مسئولیت پاسخگویی را به دولت و رئیس‌جمهور می‌سپارد. قرار نیست همیشه تصمیمات را رهبر جمهوری اسلامی بگیرد و هزینه تصمیم و پاسخگویی به رئیس جمهورها واگذار شود.
یکی از روزنامه‌نگاران اصلاح طلب هم گفت: که تعلیق برجام و سیاست «نه مذاکره نه جنگ»؛ سیاست درستی بود. چون رهبری معتقدند مذاکره از روی ضعف صورت نگیرد. سیاست رهبری هم از اول مشخص بود، چیزی نبوده که تغییر دهند.
از میان اصولگرایان هم در ادامه یکی از افراد با صدای بلند مخالفان را خطاب قرار داد و تاکید کرد که «مقام معظم رهبری» روبروی آرای مردم نیست و قرار نیست آرای آنها را وتو کند. بلکه قرار است از آرای آنها صیانت کند. همانطور که سال ۸۸ از آرای «مردم» صیانت کرد نه از شخص خاصی. بنابراین حتی سخن «نه مذاکره، نه جنگ» رهبری در آن شرایط در راستای قدرت دیپلماسی و انجام مذاکره است، نه در برابر آن.
یکی از همان معدود مخالفان اما نظر دیگری داشت و می‌گفت صدها مثال وجود دارد که صحبت‌های خامنه‌ای در شرایط مختلف دارای تناقض است. مگر پناهیان نگفت تیم مذاکره کننده بدون اجازه رهبری یک لیوان آب نمی خورد و خط به خط برجام با رهبری هماهنگ شده؟ پس چرا خودش یک کاری می‌کند و بعد خراب که می‌شود هزینه‌اش را گردن نمی‌گیرد؟
در این میان پسر صادق آهنگران نوحه‌خوان معروف، که یک روحانی اصلاح طلب است، معتقد بود که رهبر جمهوری اسلامی هر زمانی که نیاز به مذاکره بود، اجازه مذاکره داده است و اتهاماتی که به او زده می‌شود اتهامات غلطی است که می‌گویند با مذاکره مخالف است.
محمدعلی آهنگران اما خطابه‌اش را با یک پند اخلاقی به پایان رساند که «کسانی که به رهبری اتهام زدید. برای حرف‌هایتان فکت علمی! و تاریخی بیاورید و به نظرم باید بیشتر مطالعه کنید».
حمله به نطنز تقصیر برجام بود
شب گذشته جواد جلالی‌زاده٬ عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس هم به کلاب‌هاوس رفت تا به سوالات دوستان اصول‌گرایش درباره حمله اخیر به تاسیسات هسته‌ای نطنز جواب دهد. اسم اتاقی که در آن حرف می‌زد چندان جذاب نبود و بیشتر گویی عنوان گزارش یک مامور به مافوقش بود؛ «گزارش بازدید کمیسیون امنیت ملی از تاسیسات نطنز بعد از حادثه» به هر روی اما مخاطبان کمی هم نداشت.
جوانان پرشور و آتش به اختیاری که از «صدمه دیدن پرستیژ ایران در بعد بین المللی»٬ «عدم پاسخگویی مناسب و به موقع» و «حوادث امنیتی پی در پی» عصبانی بودند٬ نماینده مجلس را به محاکمه کشیدند، اما جواد جلالی‌زاده سعی کرد پاسخ برخی از شبهات‌شان را بدهد؛ هرچند به برخی از سوالات از جمله چگونگی افزایش ناگهانی سطح غنی سازی به ۶۰ درصد پاسخی نداشت.
اما در مورد پاسخ قاطعانه به این اقدامات خرابکارانه که جمهوری اسلامی دایم در تبلیغات خود از آن دم می‌زند، جلالی زاده گفت که «نمی‌تواند رسانه‌ای شود٬ چرا که رسانه‌ای شدن آنها می‌تواند این سیگنال را به دشمن بدهد که از زوایای بیشتری از توانایی‌های جمهوری اسلامی آگاه شوند.»
او اما همزمان حمله به کشتی اسرائیلی و تاسیسات اطلاعاتی عراق را تیر غیب خواند و به این شیوه به شکلی کج‌دار و مریز آن کارها را به جمهوری اسلامی نسبت داد، بدون اینکه مسئولیتشان را بپذیرد.
حادثه اول نطنز به گفته جلالی‌زاده مخرب‌تر از حادثه روز یکشنبه بوده و تاکید کرد که در سالن آسیب‌دیده تعدادی سانتیریفیوژ قرار داشتند که عمر مفیدشان به پایان رسیده بود. او مدعی شد که «من که حادثه را از نزدیک دیدم می‌گویم رژیم صهیونیستی در هدف‌گذاری حادثه ناکام بوده و یک ضربه حداقلی را توانسته وارد کنه و ما مطمئنیم که دانشمندان جوانمان به سرعت می‌توانند آن را جبران کنند.»
علیرغم تاکیدات این نماینده مجلس بر اینکه خسارت خاصی وارد نشده و هم نقشه‌های پنهانی برای جبران هست و هم جوانان آماده به خدمت برای تعمیر او همچنین اذعان کرد که «باید قبول کنیم که هم در بخش امنیتی آسیب دیده‌ایم هم در بخش فنی و هم در سطح بین‌المللی.». با وجود این در ادامه خبر داد که مجلس و کمیسیون امنیت ملی برای حل این مسائل تدابیری اندیشیده‌اند و « ما به دنبال ایجاد نظام جامع حفاظتی هستیم.»
خیلی زود انگشت اتهام جلالی‌زاده به سوی برجام برگشت و گفت که «این بند پنج برجام بود که زمینه‌های خراب کاری را فراهم کرد» به عقیده او تجمیع قدرت هسته‌ای در نطنز موجب آن شدن که به سادگی از سوی دشمن ضربه بخوریم.
این نماینده اصولگرای مجلس این را هم اضافه کرد که بر اساس تقویم آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای یک روز پس از انفجار نطنز قرار بود بازرسان آژانس که به گفته او «عمدتا جاسوس هستند» از این مجموعه دیدار کنند اما «ما اجازه ندادیم تا بروند به اربابانشان بگویند که آسیب چندانی وارد نشده است.»
صابون جلالی‌زاده در ادامه باز به تن دولت خورد و ظریف را فردی شیفته آمریکایی‌ها خواند که به توصیه‌های آنها عمل نمی‌کند.
محتویات این جلسه و لااقل سخنان جلالی‌زاده بیشتر به موضع‌گیری و مانیفست سیاسی شباهت داشت تا گزارش‌دهی، او در نهایت هم تاکید کرد که با ادامه مذاکرات وین به دلیل حمله به نطنز مخالف است، چرا که «حادثه نطنز به پرستیژ بین‌المللی ما صدمه زده است و باید مذاکرات متوقف شود.»
در پاسخ به سوالی درباره بازدید نمایندگان از نطنز در روز قبل از انفجار هم او این دو موضوع را بی‌ربط دانست و گفت که آنان مجوز داشتند، همچنین «آن گروه سرود» که پخش تصاویرشان خبرساز شده بود هم «بدون مجوز و بدون توجه به مسائل امنیتی نرفته بودند.»
