تا گروگان بعدی

شش سال پیش در ۲۱ تیرماه ۱۳۹۴، هنگامی که سرنوشت مذاکرات وین مثل همین روزها در تردید بود محسن رضایی، دبیر وقت مجمع تشخیص مصلحت نظام در برنامه‌ای تلویزیونی ایده‌ای را مطرح کرد که در آن «حداقل ۱۰۰۰ آمریکایی را اسیر می‌گیریم و آن موقع برای آزاد کردن هر یک از آنها باید چند میلیارد دلار بدهند. آن موقع مشکل اقتصادی ما نیز ممکن است حل شود».

تاکید بر مدل «گروگانگیری و حل مشکل اقتصادی» اگرچه در شبکه‌های اجتماعی تا مدتها سوژه‌ی نقد یا طنز بود اما گذر زمان نشان داد محسن رضایی (که حالا معاون اقتصادی دولت است) بیراه نگفته بود و فهرست بلند گروگان‌ها در جمهوری اسلامی گواه این مدعاست.

در تازه‌ترین نمونه کافی است یکبار پرونده نازنین زاغری را در ۶ سال زندانش مرور کنید. او را بازداشت و شکنجه کردند اما حتی یکی از ادعاهای دستگاه قضایی درباره جاسوس بودن او اثبات نشد. کمی بعد گفتند او با یک جاسوس ازدواج کرده است؛ اما معلوم شد آن هم دروغ بود. پس از ۶ سال زندان او را ساعاتی پیش آزاد کردند. خبرگزاری فارس، ارگان سپاه (یعنی ستاد مرکزی گروگانگیری) خبر داد که نازنین زاغری «برای مبادله با تیم انگلیسی به فرودگاه امام خمینی منتقل و دقایقی پیش در ازای ۵۳۰ میلیون دلار به تیم انگلیسی تحویل داده شد».

آزادی او و خبر ارگان سپاه نشان داد ماجرا همان بود که محسن رضایی می‌گفت و خود نازنین زاغری نیز در زندان نوشته بود: «من و کودکم هنوز بازیچه دست سیاستمدارانی هستیم که در داخل و خارج از مرزهای وطنم ما را ابزاری برای رسیدن به اهداف سیاسی و سیاست‌های خود قرار داده و از هر آنچه در توان داشتند برای دست یافتن به مقاصد خود و بهره‌کشی از مادری بی‌گناه که به هیچ ‌چیز جز کودکش نمی‌اندیشد، فروگذار نکردند».

و سرانجام چنان که انتظار می‌رفت وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی علیرغم خبر ارگان سپاه، کل ماجرا را تکذیب و ادعا کرد آزادی نازنین زاغری و انوشه آشوری «با انگیزه انسانی صورت گرفته و ارتباطی به دریافت بدهی ایران از بریتانیا ندارد».

تصویری که جمهوری اسلامی به دست می‌دهد به همین روشنی و کوتاهی است: به جای تعاملی مبتنی بر عزت و عقلانیت با جهان، بر سیاست‌هایی که معیشت مردم و اعتبار ایران را به فنا می‌دهد اصرار می‌کنیم، اگر جواب نداد گروگان می‌گیریم، بعد با دریافت پول آزادش می‌کنیم، بعد هم کل ماجرا را تکذیب می‌کنیم تا گروگان بعدی.

جالب‌تر اینکه هیچکس هم نمی‌داند پول‌هایی از این دست کجا خرج می‌شود؛ نه نظارتی وجود دارد و نه اثری در تغییر معیشت مردم دیده می‌شود؛ مردمی که سالهاست گروگان فقر و تبعیض و تحقیر و فساد سیستماتیکِ حکومت‌اند.

منبع: کلمه