۱. «امیدی به تغییر نداشته باشید»؛ امروز جمهوری اسلامی با اعدام محمد مهدی کرمی و سید محمد حسینی این پیام را برای چندمین بار در ماه‌های اخیر به جهان مخابره کرد.

۲. هلژ لیمبورگ، نماینده پارلمان آلمان و کفیل سیاسی محمدمهدی کرمی، نه تنها از غم عمیق  خود که از «خشم» نوشته  است. او از تغییر رفتار جمهوری اسلامی ناامید شده است. اردلان شکرآبی، نماینده پارلمان سوئد، و کفیل سیاسی محمدمهدی کرمی، اعدام او را اقدامی تروریستی خوانده و خواستار اقدام اتحادیه اروپا و قرار گرفتن سپاه در لیست سازمان‌های تروریستی شده است. او هم از جمهوری اسلامی ناامید شده. دریا صفایی، نماینده پارلمان بلژیک و کفیل سیاسی سید محمد حسینی، از مسئولیت جهان غرب برای «منزوی‌کردن جمهوری اسلامی و سران ‌خونریزش» می‌گوید و از مذاکره با آنان با عنوان «دست دادن با دست‌های آلوده به خون» یاد می‌کند. این تعابیر سرشار از ناامیدی نسبت به جمهوری اسلامی است. نبیلا مصرالی، سخنگوی امور خارجه و سیاستگذاری امنیتی اتحادیه اروپا، نوشته است: «اتحادیه اروپا از  این اعدام «وحشت‌زده» شده است و …و این ‌تنها بخش کوتاهی از واکنش‌های گسترده جهانی به اعدام‌های امروز است؛ واکنش‌هایی که نشان می‌دهد امروز بخش دیگری از سیاست‌مداران در سراسر جهان امیدشان را برای تغییر رفتار جمهوری اسلامی از دست داده‌اند.

۴. در داخل ایران وضعیت البته بدتر است. بسیاری از مردم مدت‌هاست که از حکومت ناامید شده‌اند. همه‌ی کسانی که به خیابان امدند از خیل ناامید‌ها بودند. بیش از ۵۰۰ کشته و ۱۸۰۰۰ زندانی همه از ناامیدها هستند. همه‌ی کسانی که از ایران می‌روند، از آینده خود در ایران ناامید شده‌اند و… امروز هم با اعدام این دو جوان، تعداد دیگری هم به ناامید‌ها اضافه شده و ناامیدی‌ها بیشتر می‌شود.

۳. هانا آرنت، فیلسوف سیاست، در خلال آثارش استدلال می‌کند که «امید» مانعی خطرناک بر سر راه «اقدام شجاعانه در زمانه‌ی تاریکی» است. از نظر او «امید» میل به پیامدی از پیش‌تعیین‌شده در آینده است و به همین خاطر ما را از لحظه‌ی حال خارج می‌کند، و پیوند ما را با جهانی که پیش روی ماست می‌گسلد و به ‌انفعال می‌کشاند.

۵. آرنت، اما در ناامیدی متوقف نمی‌شود. او راه نجات را در «زایش» می‌بیند؛ واژ‌ه‌ای که «زنانه‌تر» است.‌ زایش به‌لحاظ مفهومی در تقابل با امید قرار دارد و‌ ‌ خصلتی سیاسی دارد و امکان عمل سیاسی است.‌ زایش شرط تداوم وجود بشر است، معجزه‌ی تولد است، سرآغازی جدید در سرشتِ هر تولد است که «عمل» را ممکن می‌سازد، خودانگیخته و پیش‌بینی‌ناپذیر است.

۶.‌از نظر آرنت، امید انسان را از پا در می‌آورد زیرا پیوند انسان را با آنچه در پیش چشمانش در حال وقوع است قطع می‌کند. اما زایش فرد را وا می‌دارد تا در لحظه حاضر باشد. زایش به این معنا است که همواره می‌توان از وضعیت جاری گسست و چیز جدیدی را آغاز کرد.

۷. به این معنا، جانی که از محمدمهدی کرمی و سید محمد حسینی گرفته شد؛ امیدی که جمهوری اسلامی با اعدام این دو جوان از ایرانیان و جهانیان گرفت، آرزوی رهبر جمهوری اسلامی را برآورده نخواهد کرد بلکه میل به عمل سیاسی، تغییر و «زایش» را بیشتر می‌کند. زایشی که واژه‌ای زنانه‌تر است و از قضا در ایران از سوی زنان و با پیام «زن، زندگی، آزادی» جانی دوباره گرفته است.