سخنان اخیر رضا پهلوی در محفل « شورای آمریکایی- اسرائیلی» در شهر واشنگتن حقیقتا تاسف بار و شرم آور بود. تصور نمی کنم این مرز و بوم روزگاری را به خود دیده باشد که بخشی از اپوزیسیونِ براندازش این‌چنین در دامن گروه های سیاسیِ بدنامِ دست راستی در غلتیده و برای «چلبی شدن» ایران گوی سبقت را از یکدیگر ربوده باشند.
از ادعای ناموجه و باطلِ رهبریِ ( leadrship) خودخواندۀ پهلوی در این سخنرانی که بگذریم ( همانطور که حدود ۲ سال قبل ایشان و چند نفر دیگر، خود را رهبران جنبش «مهسا» خواندند، بدون اینکه طی فرایندی به این جایگاه رسیده باشند؛ در عین حال سه ماه هم نتوانستند با هم کار کنند و آن جمع تشکیل نشده از هم فروپاشید)؛ وعدۀ تحقق دموکراسی و ساز و کارهای حقوق بشری در ایران به مدد ترامپ و ناتانیاهو از طنزهای تلخ و شوخی های یخِ روزگار ماست.
پهلوی جرات نمی‌کند ولو به اجمال، متعرضّ نسل‌کشی آشکار اسرائیل در نواز غزه طی یکسال گذشته شود؛ کشتار بیش از چهل هزار فلسطینی که هیچ نسبتی با مدارا و مدنیت و دموکراسی خواهی نداشت و ندارد و از جنس زور و ظلم عریان و عریان است؛ آن‌وقت می خواهد به مدد این دولتی که حتی شهروندان اسرائیلی بسیاری علیه سیاست هایش در خیابان های تل آویو تظاهرات کردند؛ به هموطنان مصیبت زدۀ ما دموکراسی هدیه کند! شخصیت پاشان، کارنامه و سلوک سیاسیِ نژادپرستانۀ ترامپ هم رسواتر از آنست که اهل نظر و اهالی سیاست ذره ای به او اعتماد کنند. سوگمندانه، مدلول سخنان پهلوی تقاضای از امریکا و اسرائیل به فشار بیشتر بر مردمان شریف ایران از طریق تشدید تحریم ها و احیانا اعلام منطقه پرواز ممنوع و … است. درست است که این تعابیر به صراحت در سخنان او نیامده؛ اما تاکید موکدِ بر این امر که وقت عمل فرار سیده و به کمک یکدیگر «جمهوری اسلامی را به زباله دان تاریخ» بفرستیم، مدلول روشنی جز این ندارد.
مایۀ شرمساری است که بخشی از اپوزیسیون سرزمین ما در سراشیبی سقوط تا کجا پیش رفته اند. از همان زمان که رضا پهلوی پس از شکست نشست جرج تاون راهی اسرائیل شد و به دیدار ناتانیاهو شتافت، می شد حدس زد که چوب حراج به آبروی خود زده تا وضع و حال غم انگیز و عبرت آموز امروزش..
مشکلات و معضلاتِ معیشتی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی کشور ما کم نیست؛ اما فقط به دست مردم و «مقاومت مدنیِ» نمایندگان اصیل اش و در داخل کشور حل می شود، با محوریت و به مدد کسانی از جنس و تبار میرحسین موسوی و مصطفی تاجزاده و رسول بداقی و نسرین ستوده … و دیگر شهروندان آگاه و مسئول. تمام کسانی که «رنج خود و راحت یاران را طلبیده و مجدانه و صادقانه دلشان در گروی آزادی و آبادی این دیار سخت می تپد؛ نه از طریق دست نیاز و یاری به سوی ترامپ و ناتانیاهو دراز کردن.
وقتی که متن سخنرانیِ رضا پهلوی را خواندم و فیلم طرفداران قلیلش در بیرون از محل برگزاری همایش را دیدم، با خود می‌اندیشیدم که به سبب مجموعه این علل و عوامل یادشده است که می توان گمانه‌زنی کرد تعداد کسانی که طرفدار این نوع سیاست ورزی رسوا و ضدّ ملی و غیر دموکراتیک در داخل کشور هستند، چندان هم از این جماعت اندک بیشتر نباشد.
