واژه «بخشش» در فرهنگ عامه و مذهبی ایران٬ جایگاه ویژه‌ای دارد اما با این وجود، مطالعات تئوریک و دانشگاهی و متن ترجمه در این باره بسیار اندک است. «بخشش» در دنیای امروز یک موضوع اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی و اقتصادی است. به ویژه زمانی که موضوع از جنبه فردی و شخصی به حوزه عمومی کشیده می شود ، بخش سیاسی و اجتماعی آن پررنگتر می شود.شاید به همین دلیل است که در کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی از آن به عنوان یک ترم دانشگاهی یاد می کنند و برای آن سمینار و کنفرانس می گذارند.
مردم حق دارند بدانند ، چه چیزی را بخشیده‌اند ؟ عاملان آن اتفاقاتی که حالا برای انجام آن پوزش می‌خواهند ، چه کسانی هستند؟ ساختار و سیستم سیاسی و اجتماعی در ایجاد آن چه نقشی داشته و چگونه از آسیب دیدگان و بازماندگان آن اعاده حیثیت می شود؟
در واقع پوزش خواستن یک فرایند است که شروع آن بیان « من متاسفم و در خواست عفو دارم» است . اما همچون یک دومینو باید تمام فرایند آن طی شود. در این صورت رنجی که قربانی و بازماندگانش تحمل کرده اند به رسمیت شناخته می شود و امکان احیای حیثیت فردی و اجتماعی آنها فراهم می شود. در حوزه سیاسی باید به این مساله پرداخت که چه عواملی موجب ایجاد چنین روندی شده و با بازگو کردن و تشریح شرایط وقوع اقدام نقض کننده حقوق بشر، از نظر قانونی و سیاسی و اجتماعی به سمتی باید رفت که دیگر امکان وقوع آن وجود نداشته باشد. البته به قول «دزموند توتو » ، رئیس کمیسیون حقیقت واشتی : گفتن کلمه «من متاسفم» در هر فرهنگ و جامعه‌ای برای بیان کننده آن سخت و پرهزینه است. بنابراین همین که فردی تصمیم می گیرد و یا به این نتیجه می رسد که بابت نقض حقوق بشر و اعمال خشونت علیه برخی از انسان ها ، پوزش بخواهد، اقدام خوبی است اما کافی نیست . برای این که مردم و افکار عمومی بفهمند که آن فرد واقعا از آن اقدام خود متاسف است و نقش بازی نمی کند٬ باید تمامی این فرایند در برابر افکارعمومی و دوربین های تلویزیون و رسانه ها طی شود.
از این رو طبیعی است که پوزش و عذرخواهی سعید مرتضوی کمترین رضایتی در بین فعالان اجتماعی و سیاسی برنیانگیخته است.
