اسرائیلی ها دیروز ۷۰ سالگی کشورشان را جشن گرفتند. این جشن ها صورت های مختلفی داشت. در حالی که محافل دولتی و ملی گرای افراطی به قدرت اسرائیل در زمینه های مختلف مباهات می کردند؛ هزاران اسرائیلی صلح طلب نیز که خویشان خود را در جنگ های مختلف از دست داده اند؛ همرا با شماری از خانواده های قربانیان فلسطینی، دست در دست هم، نسبت به رفتار فاجعه آمیز دولت راستگرای نتانیاهو اعتراض کردند.
نتانیاهو معمولاً هیچ فرصتی را برای ترسیم چهره ای از اسرائیل که گویی در اوج قدرت است؛ از دست نمی دهد. آمار و ارقامی که نتانیاهو از پیشرفت های مادی اسرائیل به دست می دهد، شاید چندان هم غیر واقعی نباشد؛ اما از نقطه نظر انسانی و اخلاقی اسرائیل درست در نقطۀ مقابل اوج یعنی در حضیض خود قرار دارد.
این نکته ای است که بسیاری از متفکران، نویسندگان، روزنامه نگاران و فعالان صلح در اسرائیل آن را به صراحت اعلام می کنند. از نظر روزنامه نگارانی مانند امیرا هس و گیدئون لوی و نویسندۀ مشهوری چون دیوید گراسمن، موقعیت انسانی و اخلاقی اسرائیل به نقطه ای انزجارآور و نفرت انگیز و غیر قابل تحمل رسیده است. این نوع نقد اخلاقی اسرائیل از سوی این دسته از یهودیان شرافتمند و انسان دوست، تنها متوجه دولت راستگرای افراطی حاکم نیست؛ بلکه شامل جامعۀ اسرائیل هم می شود؛ جامعه ای که اکثریت آن به سمت خودخواهی و افزون طلبی و بی اعتنایی به درد و رنج فلسطینی های تحت اشغال نظامی ارتش کشورشان حرکت کرده است.
درد و رنج فلسطینی ها شاید برای عده ای در ایران به صورت ابزاری سیاسی و برای عده ای دیگر، به طور واکنشی به امری حاشیه ای و حتی بی ربط تبدیل شده است؛ اما برای آن دسته از یهودیان انسان دوستی که وجدان های بیدارشان راهنمای نوع سیاست ورزی آنان است؛ این درد و رنج همچون خاری در چشم و جانشان می خلد و خواب راحت شب را از آنان می رباید. از این رو، زندگی در اسرائیل برای اینگونه افرادِ عمدتاً سرشناس و موفق، نه فقط هیچ افتخاری ندارد؛ بلکه مایۀ ننگ و عذابشان شده است.
این عبارات، ادعای من نیست؛ بیان صریح و روشن خود آنهاست که گاه از شدت خشم و نومیدی زبان به دشنام دولت و ملت شان می گشایند و در نزاع تاریخی کشورشان با عرب ها، بعضاً حق را یکسره به فلسطینی ها می دهند.
با این وضع، چنانچه اسرئیل بخواهد در همین مسیرِ تأسیس نظام آپارتاید رسمی در برابر فلسطینی ها حرکت کند؛ به نظرم هیچکدام از یهودیان انسان دوست، ادامۀ زندگی در اسرائیل را تاب نیاورند و در حرکتی دسته جمعی از آنجا مهاجرت کنند. در آن صورت اسرائیل به خلاف ادعاهای پر طمطراق خود به عنوان کشوری دمکراتیک، عملاً به صورت لانه ای برای نیروهای افراطی و زیاده خواه با دولتی متشکل از مشتی گانگستر در می آید؛ گانگسترهایی همچون خانم شیکید و نفتالی بنت و بسیاری از رهبران لیکود و بیتینو و غیره!
این اما به نظرم چیزی نیست که اتفاق افتد.
منبع: کانال نویسنده
