11 پاسخ

1. ای عشق ای عشق ای جالبنوس ای افلاطون.
   بسوزد پدر عشق که مارو دربدر کرد خون جگر کرد.

2. اقای اشکوری: ۱_ مقاله اقای اسدی را در ایران امروز بخوانید. ۲_ من روحانی و از پدر نوه روحانی هستم. یکی مشکلات پدر بزرگ من و قاطبه روحانیت که در جهت نگاه خویی بودند اندک طلبه های شربعتیسمی و کم و بیش مانند شما و طرفداران مجاهدین خلق بودند که به منزل علما میامدند و خواستار قیام و پیگیری راه حضرت حسین(ع) و رهبری روحانیت بودند. ولی خمینی مطرح نبود. ۳- گواهی میدهم بعنوان یک ناظر بادقت تا مهر ۵۷ خمینی شخصیت شماره ۳ بود و تا سه ماه قبل از ان نام تازه شنیده برای مردم عادی بود. یکی از پایه های اصلی و وحشت روحانیت انقلابی از عقب ماندن شب های شعر گوته در تهران بود. شاید بشو گفت اگر این شب ها نبودند روحانیت باصطلاح مبارز و امثالهم به این فکرها نمی افتادند.

3. مردمی که سیاستمداران فاسد را انتخاب می‌کنند قربانی نیستند شریک جرمند ( جرج اورول)

4. مردمی که سیاستمداران فاسد را انتخاب می‌کنند قربانی نیستند شریک جرمند ( جرج اورول)

5. اقای اشکوری من وقتی انقلاب شد تو امریکا بودم تازه دیپلم دبیرستان را کرفته بودم و وارد کالج شده بودم اون موقع با خمینی اشنا شدیم و یک دل نه صد دل عاشقش شدیم اون زمان اورنج کانتی کالیفرنیا زیاد ایرانی نبود به ۱۰ تا هم نمیرسید البته اونجا که ما بودیم شهر ارواین به هر حال نمیدونم چرا عاشقش شدم ولی همه شده بودن حتی ما که بهترین جا هم بودیم تلویزیون هم که اون زمان نگاه میکردیم همه ایران هم حس من را داشتن حالا از هر کی سن ما است ۵۸ سال یا بیشتر میپرسی میگن من مخالف بودم یا دلیل میارن که کار این قدرت جهانی بود یا اون قدرت عجب مردمی هستیم هیج موقع نمیگیم مشکل از خودمونه من یک پسر ۱۸ ساله تو امریکا یا نو در تهران یا بندرعباس یا رشت و تبریز ما همه تو انقلاب بودیم خمینی هم اون زمان هم واسه شماها تو ایران هم من تو کالیفرنیا اسمانی بود نه زمینی یک حقیقته اکر هر چقدر هم تلخ باشه

6. جای دو واقعه تاریخی در این مقاله خالیست. یکی نامه خمینی به دولت کندی از حصر خانگی است، و دیگری نقش ابراهیم یزدی در انتقال پیغام ها بین سازمان سیا و خمینی و اطرافیانش. اگر این دو نمی بود خمینی هیچ شانسی برای رهبر شدن نمی داشت.
   واقعا جای سوال است که دقیقا در روزی که دولت عراق خمینی را به سمت کویت می راند، سر و کله ابراهیم یزدی در نجف پیدا می شود که امامش را نه به یک کشور دست چندم عربی که به «مهد دمکراسی» ببرد! و همین سفر کافی بود تا خمینی در عرض چند ده روز به رهبر بی منازع انقلاب بزرگ و مردمی تبدیل شود.
   من شما را به دروغگویی متهم نمی کنم اما تمنا دارم بنا بر ملاحظات شخصی به نسل جوان آدرس تشتباه ندهید!
   سلامتی شما را آرزومندم

7. با سلام خدمت آقای اشکوری،
   من از خوانندگان زیتون و مقالات شما هستم و از اکثر مقالات زیتون بسیار می‌آموزم. اما گاهی فکر میکنم کسانی که در جوانی عاشق و دلداده آقای خمینی بوده اند پس از گذشت بیش از پنجاه سال و آن شکست و سرخوردگی عظیم اجتماعی و تاریخی و مرارت های شخصی بازهم گاهگاهی پیرانه سر عشق جوانی به سرشان می‌افتد و درثنای مراد دوران جوانیشان سنگ تمام میگذارند. یکروز آقای سروش او را باسواد ترین رهبر سیاسی نه فقط ایران که تمام جهان و در تمام اعصار و قرون قلمداد می‌کند و روز دیگر شما از  «رهبری و زعامت قاطع و هوشمندانه و دلیرانه» ایشان سخن می‌رانید.

   در اینکه انقلاب ایران از همان روزهای اول رنگ مذهبی به خود گرفت شکی نیست. دلایل آن بسیار بود اما بهترین بیان شاید آن باشد که به آقای بازرگان نسبت میدهند که گفته است انقلاب ایران دو رهبر داشت شاه و آقای خمینی. اولی با بستن هرگونه امکان اطلاع و ارتباط و اجتماع جز مسجد و دومی به شکلی که میدانیم و بویژه با دور بودن از گزند رژیم، ابتدا بعنوان مرجع تقلید مصلحتی و سپس از نظر جغرافیایی. و در اینکه حوزه در انقلاب نقش مهمی داشت حرفی نیست اما شاید در این گذر شما نقش دکتر شریعتی را در به بیراهه کشیدن جوانان رمانتیک و انقلابی آن دوران  با به هم بافتن آن ادبیات احساسی مذهبی، که باعث تشکیل آن لشکر جان بر کف و جوانی که باور داشت در دل دین حقیقت به دنیا آمده است و راه حل تمام مسائل جهان در همان دین پدری و موروثی اش بوده و هست اما مثلث «استعمار، استثمار، استحمار» او را از دانستن آن گنجینه پر بها محروم کرده را نادیده می‌گیرید و باید گفت نسبت به ایشان «کم لطفی» می‌کنید. البته اگر فرض کنیم که چهره شیعی و گذشته گرایی گرفتن این انقلاب برای کسی افتخاری باشد.
   یک بار برای همیشه باید مطرح کنیم مسأله اصلی آقای خمینی و هم سنخانش در سال ۱۳۴۲ و بسیار پیش از آن با رژیم شاه و پدرش چه بود و مسأله قاطبه مردم ایران با آنها چه بود ؟ و آیا واقعاً این دو مسأله با هم سنخیتی داشت یا آقای خمینی در سال ۵۷ موفق شد کلاه تاریخی گشادی سر ملت و تاریخ ایران بگذارد ؟
    آیا جز این است که عکس العمل های تند و بویژه سخنرانی سال ۴۲ آقای خمینی که منجر به آن بلوای معروف شد در مخالفت با اصول مربوط به حقوق زنان و اقلیت های مذهبی و همچنین اصلاحات ارزی بود ؟
   آیا نه این است که خواسته اصلی که آقای خمینی که در سال ۱۳۲۳ آن را بصورت مدون درآورد و سپس در فراغت نجف آنرا تکمیل کرد پیشینه ای هزارساله داشت و همان سلطنت الهی فقیهان بود ؟
   آیا نه اینست که آقای خمینی از همان ابتدا حکومت را حق فقیهان می‌دانست و نه فقط حکومت شاه مخلوع که هر نوع حکومت دیگری را در کشور ما غاصب قلمداد می‌کرد و در برهه انقلاب آن را از عامه مردم پنهان کرد و پس از سوار شدن بر اریکه قدرت شروع به تحقق آن کرد و حاصل آن رژیم مافیائی ولایی ای شد که ما امروز شاهدش هستیم ؟
   آیا شما که امروز جزو روشنفکران مذهبی خارج از رژیم هستید واقعاً بر چنین رفتار سیاسی نام دلیری و هوشمندی می‌گذارید ؟
   اگر چنین است باید بگویم تاریخ جهان از اینگونه هوشمندان دلیر کم نداشته است که برخی از آنان پس از به آتش کشیدن نیمی از جهان امروزه بدنامی ابدی دارند و به حق حتی از قبری در حد یک ملیونیم «حرم مطهر امام خمینی» هم برخوردار نیستند.
   اگر آقای خمینی شجاع بود چرا وقتی اشتباه بودن تصورات و توهماتش در اداره یک دولت مدرن با خمس و زکات روشن شد آن را اعلام نکرد ؟
   اگر آقای خمینی هوشمند بود چرا مدت هشت سال آن جنگ قابل پرهیز را ادامه داد و اگر شجاع بود چرا پس از به سنگ خوردن پروژه فتوحات جهانی محمدوار، به جای کناره گرفتن از قدرت به نفع یک شورای رهبری انتقام شکست را از هزاران جوان بیگناه زندانی گرفت ؟
    مگر نه اینکه شجاعت اخلاقی بالاترین شجاعت هاست و یکی از شکل های آن پذیرش اشتباهات خویش است ؟ در کشور های دیگر رهبران برای اشتباهاتی بسیار کوچکتر از قدرت کناره می‌گیرند.

   کوری تاریخی آقای خمینی، بیشتر از افکار ارتجاعی و قدرت طلبانه اش، در این بود که از تاریخ هیچ اطلاعی نداشت و نمی‌دانست  نمی‌توانست بداند که پیدایش این رژیم سلطنت روحانیت در دراز مدت باعث سست شدن پایه های آن ایمانی می‌شود که پیشینیانش با هزار سال افسانه سرایی و دروغ بافی به توده مردم تحمیل کرده بودند و در عین حال سر هر کس را که دعوت به عقلانیت می‌کرد با شمشیر زده بودند. به یاد دارم بسیاری و از جمله آقای علی اصغر حاج سید جوادی در آن روزها در چندین مقاله واقعاً هوشمندانه و دلیرانه این موضوع را به آقای خمینی گوشزد کرند. اما گوش شنوا کجا ؟
   آری ! شاید این بزرگ ترین خدمتی بود که خمینی به تاریخ ایران کرد. اما پس از نسل ما چند نسل دیگر باید بهای این «خدعه» تاریخی آقای خمینی و اشتباه تاریخی نسل ما را بپردازند ؟

8. چهل سال گذشت. بسار ضرر ها که ملت متحمل گشت.
   اصحاب حاکم یک طرف، مثلا اپوزیسیون هم یکطرف.
   اگر اپوزیسیون دست پاچه و فرصت طلب و پر ادعا نداشتیم،…
   بیاد آورید آشوب کردستان و ترکمن صحرا و اشغال دانشگاه ها توسط چپی ها، و بعد کارهای یک بدعاقبت و بدبختی مثل رجوی و خیابانی و اریشمچی را، و نیز توطئه گرانی چون موسوی خوئینی و پیمان را علیه دولت مرحوم بازرگان را و خر شدن دانشجویان مثلا پیرو خط امام در ضدیت با امپریالیسم، و ….
   خلاصه انقلاب و رهبرانش را و جهل و قدرت طلبی و فرصت طلبی(اپورچونیسم!) را باید با هم دید، و بر مظلومیت شهیدان و خانواده هایشان و جانبازان و اسیران و مفقود الاثر ها گریست.

   تدبر و تامل کنیم.
   عاقل از یک سوراخ، دو بار، گزیده نمیشود.

9. جناب آقای اشکوری در پانزده سال پایانی رژیم شاه پایه های قدرتش رو قوی تر کرد و استبدادش رو تقویت کرد، روحانیون هم مثل بقیه شئون اجتماعی به دنبال قدرت بودند، کدوم طبقه یا صنف یا حزبی از قدرت بدش میاد؟ مسئله اینجاست که استبداد نفتی شاه اجازه پیشرفت همه جانبه و فرهنگی رو به ما نداد و ما در چاله خمینیسم افتادیم ولی اگر در سال پنجاه و هفت، روند اصلاحات تا حدی سریع پیش می رفت باز هم خمینی میدون دار نمی شد،کند بودن اصلاحات، علی‌الخصوص در دولت آقای شریف امامی، باعث شد که خمینی معرکه گیری بکنه.

10. در همان اوان پیروزی انقلاب گفته میشد (البته من منبع مشخصی برای آن ندیدم) که امریکا و متحدان اروپایی اش قصد بردن شاه را داشتند ، جبهه ملی حاضر به همکاری با انان نشد ، با ایت الله شریعتمداری تماس گرفتند و او هم حاضر به همکاری نشد ، یکی از کشورهای اروپایی خمینی را پیشنهاد میکند . او را به پاریس میبرند و ظرف مدت یک ماه با کمک رسانه های معتبر خارجی و البته بی بی سی از او امام میسازند و باقی قضایا .
    در کتابی که مصاحبه های امام در آن آمده است مشخص است که ظرف یک ماه ۳۳ رسانه معتبر جهانی با حضرتش مصاحبه دارند ، بعد از نازل شدن آن حضرت بر مردم ایران هم دیگر جز اوریانا فالاچی کسی سراغی از او نگرفت !!
    لازم به ذکر است که در اوایل دهه ۴۰ شمسی خروشچف رهبر شوری نطقی در مجمع عمومی سازمان ملل کرد و طی آن لنگه کفش خود را بیرون آورد و برای ساکت کردن حضار بر تریبون کوبید . سفارت شوروی متن نطق را برای چاپ به مجله تایم میدهد و با این پاسخ مواجه میشود که برای ما ارزش خبری ندارد و حاضریم با دریافت هزینه بصورت رپرتاژ آگهی چاپ کنیم !!

11. با سلام. دو چیز غیر قابل پیش بینی بود . یکی‌ آنکه ما از زیر چکمه به زیر نعلین برویم. و دوم آنکه فشار نعلین هزاران هزار مرتبه بیشتر از فشار چکمه باشد. از کلیه مجریان برنامه اسلامیسزیئون کشور به خاطر نابودی ایران و ایرانی‌ کمال تشکر را دارم.

دیدگاه‌ها بسته‌اند.