11 پاسخ

1. اقلی کبیری شما اگر با دین ابلام مخالفید حق شماست امااز خودتان تاریخ جعل نکنید ضمنن جاه زمزم قرنهاست که مورد استفاده اعراب میباشد نه ارسنیک داردنه کسی در خوردن ان مرده است لطف کنید اگر با کسی یا مذهبی دینی مخالف هستید با استناد مخالفت کنید نه با جعلیات

   ===

   1. آقای خامنئیان محترم در ایرادی مبنی بر رد نظر اینجانب در ابطال تقدس چاه زمزم که مدام از سوی فقهای اسلامی تبلیغ میشود، نوشتۀ مرا جعل واقع نتیجه گیری کرده اند. میفرمایند:
      “اگر با کسی یا مذهبی [یا] دینی مخالف هستید با استناد مخالفت کنید نه با جعلیات”
      ایشان البته توجه دارند که بدواً خودشان از ارائۀ مستندات طفره رفته اند. اما شایسته بود که پیش از ایراد اتهام، نظر خودشان را با ارائۀ مدارک موثق در رد مدعای اینجانب بیان میکردند که شوربختانه چنین نکردند.
      بنابراین، در پاسخ به وارد کردن اتهام جعلیات از سوی ایشان به اینجانب، از حضور ذینورشان دعوت میکنم تا رنج سفر بر خود هموار نموده و نوشتۀ پژوهشی اینجانب تحت عنوان ” چاه زمزم و آب نامقدس” را با کلیک بر روی نام اینجانب در بالا مرور نموده و مرا به ایراد مستدل خود مفتخر سازند. موجب مزید امتنان خواهد بود.
      لطفاً اعداد عربی را به لاتین تبدیل فرمائید.

2. (۱)
   با سلام
   نوشته من این جا برای آن است که زمینه تحقیق را برای علاقمندان ایجاد کند. من در بخش اول نوشته ام گزارشی از سیر تحول تدریجی قانون و قراردادهای اجتماعی ناظر به مناسبات میان زن و مرد در خاور میانه را آورده ام تا روشنگر دو مورد زیر باشد:
   مورد اول:
   احکام قرآن ناظر به شرایط زیست و زندگانی آدمیان در شبه جزیرۀ عرب است و در بسیار موارد ناظر به بدویت زندگی در شبه جزیرۀ عرب در ۱۴۰۰ سال پیش است و جنبۀ جهانشمول ندارد.
   هم به این لحاظ عنوان نوشته آقای عابدینی از قرار «تبیین گام به گام حقوق زنان در قرآن» به سه دلیل نادرست است.
   دلیل یکم) آنچه قرآن در این زمینه در روزگار خود در میان نهاده ناظر به شرایط زن در جامعۀ بدوی عرب و نه زن در معنای جهانشمول است. زنان [و مردان] جهان در ۱۴۰۰ سال پیش در جاهای مختلف جهان در شرایط بسیار مختلفی به سر می برده اند. این عنوان به ویژه از این جنبه که مؤلف هیچ خبر از احوال زن و مرد در جاهای دیگر جهان به دست نداده بسیار نادرست است.
   دلیل دوم) قرآن اختلاف فرهنگی میان جوامع بشری را به رسمیت می شناسد. قرآن افزون بر این از یهود می خواهد که به احکام “اهل تورات” و از نصاری می خواهد که به احکام “اهل انجیل” عمل کنند.
   دلیل سوم) عمل به معروف در قرآن معنی اش عمل به معروف به سنجۀ جامعۀ خود است و معنای جهانشمول ندارد.

   مورد دوم:
   اعتبار دین اسلام هرگز به احکام مورد اشارت در نوشتۀ آقای عابدینی نیست. بشر برای دست یابی به سامان زندگی اجتماعی خود همواره می توانسته و می تواند که از طریق تجربه و آزمون قواعد و قوانین مفید و مؤثر بهر این معنا را در زمینه های مختلف در دراز مدت کشف کند. کما این که طی چند هزار سال چنین کرده و خاستگاه هر امکانی که بشر اکنون برای زندگی اجتماعی خود دارد دستاورد خود اوست و برگرفته از تورات یا انجیل و یا قرآن نیست. مادام کوری پولونیوم و رادیومی را که امروز در بیمارستان ها برای درمان تومورهای سرطانی به کار می رود در هیچ حوزۀ علمیه ای کشف نکرد و آن را در نتیجۀ پژوهش خود در آزمایشگاه های فیزیک و شیمی کشف کرد.

   من در بخش دوم نوشته ام سه فراز از قرآن را که آقای عابدینی فقهی و نارسا و به نادرست ترجمه کرده اند باز ترجمه می کنم و آنگاه حکایت شایان توجهی را در بارۀ چگونگی برخورد پیامبر با مشکلات زناشویی خود در بخش سوم می آورم.

   بخش اول: تاریخ قراردادهای اجتماعی نزد بشر
   قدیمی ترین قانون نامه ای که ۳۷ بند آن تا کنون کشف شده « Ur-Nammu Law Code» با قدمت ۴۱۰۰ ساله است. در بند ۶ این قانون نامه گفته می شود: «اگر مردی به دختری که [هنوز به زنی کسی در نیامده و در خانۀ پدرش به سر می برد] تجاوز کند بایست کشته شود.» در بند ۷ گفته می شود: «زن شوهر کرده ـ اگر نه به اجبار ـ با مردی همخوابه شود او را بایست کُشت. مرد از مجازات معاف است.» در بند ۹ گفته می شود: «اگر مردی از زنی ـ که شوهر اول اوست ـ جدا شود؛ به او بایست یک مینای نقره دهد.» دربند ۱۰ گفته می شود: « اگر مردی از زنی ـ که شوهر اول او نیست ـ جدا شود؛ به او بایست نیم مینای نقره دهد.» در بند ۱۴ گفته می شود: «اگر کسی زن یک کس دیگر را به همخوابه شدن با کسی متهم کند زن بایست به رای محکمه به رودخانه انداخته شود تا رودخانه در باره اش داوری کند. زن اگر زنده بماند آن که او را متهم کرده بایست ۲۰ شِکِل نقره [به شوهر این زن] تاوان دهد.»

   « The Code of Lipit – Ishtar» که قانون نامه ای سومری در ۳۸ بند است دومین قانون نامه کشف شده با حدود ۳۸۰۰ سال قدمت است. در بند ۲۶ این قانون نامه گفته می شود: «اگر کسی کنیزش را پس از مرگ زنش به زنی بگیرد فرزندانش از کنیزش برابر با دیگر فرزندانی که از زن اولش دارد ارث می برند.» در بند ۲۷ گفته می شود: « اگر مردی از همسرش بچه دار نشود و زنی هر جایی از او باردار گردد و برایش بچه بزاید مرد [رسماً و قانوناً] پدر این بچه است و بایست هزینۀ زندگی او و مادرش را بپردازد و این بچه از او ارث می برد. مرد اما تا زمانی که زنش در قید حیات است نبایست مادر این بچه را در خانه اش اسکان دهد. » در بند ۲۸ گفته می شود: « اگر چنانچه زن اول مردی ناتوان گردد او را نمی توان از خانه بیرون انداخت. مرد اما مجاز است که زن دیگری بگیرد و او را به کمک زن اول خود نیز بگمارد.» در بند ۳۰ گفته می شود: «اگر مردی با زنی که هر جایی است رابطه [زناشویی] برقرار کند؛ [و زنش شکایت به محکمه برد] و محکمه از او بخواهد که با آن زن قطع رابطه کند [مرد باید چنین کند.] این مرد اکنون اگر حتی از زنش هم جدا شود حق ایجاد رابطه [زناشویی] با آن زن را ندارد.» در بند ۳۳ گفته می شود: «اگر چنانچه کسی دختر شوهر ناکرده ای را متهم به داشتن رابطۀ جنسی کند و خلاف آن ثابت شود؛ بایست ۱۰ شِکِل نقره تاوان دهد.»
   ادامه در ۲

3. (۲)
   ناگفته نماند که قوانین تورات در بارۀ زنان در برخی موارد همخوان با قانون نامه «لیپیت ایشتر» است. برای نمونه در متن قانون “لیپیت ایشتر” گفته می شود: « اگر چنانچه پدر بمیرد و صاحب فرزند پسر نباشد دختر شوهر ناکرده اش می تواند وارث او گردد.» در مورد دیگری گفته می شود: « اگر چنانچه خواهر [یا خواهران] شوهر کرده باشند دختر کوچک خانواده ـ که شوهر ناکرده است ـ می تواند وارث پدر گردد.»

   قانون نامه حمورابی که دارای حدود ۳۸۰۰ سال قدمت و در بردارندۀ ۲۸۲ بند قانونی است سومین قانون نامه کشف شده است. در ارتباط با مناسبات میان زن و مرد برای نمونه در بند ۱۲۸ گفته می شود: «یک مرد هنگامی شوهر یک زن است که او را به استناد برنوشته ای قانونی به زنی گرفته باشد.» و در بند ۱۳۱ گفته می شود: «هنگامی که کسی زن خود را بی آن که مدرک و شاهدی داشته باشد متهم به زنا می کند زنش بی گناه است اگر چنانچه به معبد برود و نزد کاهن معبد سوگند [به خدا] یاد کند.» و در بند ۱۳۲ گفته می شود: «هنگامی که زن شوهر داری بی شواهد مستند – تنها به اشارت انگشت این و آن – متهم به بی عفتی می شود بایست بهر صیانت از آبروی شوهرش تن به آزمون آب دهد. [خود را به رودخانه بیندازد. اگر زنده ماند بی گناه است.]» در بند ۱۳۵ گفته می شود: « اگر مردی به جنگ برده شود و آنجا به اسارت درآید؛ زنش اگر چنانچه مایحتاج زندگی اش تأمین نیست می تواند زن مرد دیگری شود. وی هنگامی که شوهر اولش باز می گردد بایست به نزد او شود. بچه – اگر که از شوهر اولش دارد او – را نیز بایست با خود ببرد. [این زن اگر دارای فرزند پسر از شوهر دوم خود است بایست او را نزد پدرش باقی بگذارد که فرزند پسر از آن پدر است.] در بند ۱۳۷ گفته می شود: «هنگامی که مردی از زنی و یا کنیزی که از او بچه دارد جدا می شود کودکانش از برای نگهداری و مراقبت نزد مادرشان می مانند. مرد بایست جهیزیۀ زن و نیمی از [درآمد] خانه و باغ و مزرعه اش را هم به این زن [نفقه] دهد تا زن آن را هزینۀ نگهداری بچه های مرد کند. هنگامی که بچه ها بزرگ می شوند مالک همه دارایی مادرشان به جز جهیزیه اش خواهند بود. آنان اکنون بایست سهمی از آنچه را که از پدرشان به ارث برده اند به اندازۀ سهم یک پسر در اختیار مادرشان بگذارند تا او بتواند به زنی هر کس که می خواهد در آید.»

   « Laws of Eshnunna » با ۶۰ بند و با قدمت حدود ۳۷۷۰ سال چهارمین قانون نامه کشف شده است. در بند ۲۸ این قانون نامه گفته می شود: «مرد هنگامی که دختری را به زنی به خانۀ خود می برد می تواند او را همسر خود بداند؛ اگر چنانچه از پیش رضایت پدر و مادر دختر را کسب کرده و مراسم عقد و عروسی برگزار کرده باشد. همخوابگی دیگر مردان آنگاه با این زن زنا به شمار می رود و از برای زن جرم بزرگ [و گناهی نابخشودنی] است؛ چندان که او را محکوم به مرگ می کند.» در بند ۲۹ گفته می شود: « اگر مردی به اسارت درآید یا به گروگان گرفته شود یا به سفر برود و بر نگردد؛ اگر مدت زمانی زیادی بگذرد زنش می تواند ـ تا زمانی که شوهرش برنگشته ـ به زنی کس دیگری در آید؛ اما هنگامی که شوهر اولش برمی گردد ـ حتی اگر که از شوهر دوم خود دارای فرزند است ـ بایست به خانۀ شوهر اول خود بازگردد.»

   قانون نامۀ هیتی ها « The Hittite laws» با ۲۰۰ بند و حدود ۳۶۰۰ سال قدمت پنجمین قانون نامه کشف شده است. در بند اول این قانون نامه گفته می شود: «اگر کسی به سبب دعوا سبب قتل کسی شود بایست چهار کس جای آن [چهار زن اگر مقتول زن است و چهار مرد اگر مقتول مرد است] بدهد.» در بند ۱۰ گفته می شود: « اگر کسی بزند کسی را روانه درمانگاه کند بایست آنگاه هزینۀ درمانش را بپردازد و بکوشد تا کار و بار خانه و خانواده فرد آسیب دیده بر زمین نماند. همچنین وقتی او خوب شد ۶ شِکِل نقره هم به او تاوان دهد.» در بند ۱۷ گفته می شود: «اگر کسی سبب شود که زنی باردار بچه بیاندازد اگر او در ده ماهگی بوده باشد تاوانش ۱۰ شِکِل نقره و اگر در ۵ ماهگی بوده باشد تاوانش ۵ شِکِل نقره است. » در بند ۲۷ گفته می شود: « هنگامی که زن درمی گذرد جهیزیه اش نزد شوهرش می ماند. اگر چنانچه زن در خانۀ پدرش درگذشته باشد و بچه پسر داشته باشد جهیزیه اش در خانۀ پدری اش می ماند.» در بند ۲۸ گفته می شود: « اگر پدر دختری قول دخترش را به کسی داده و از او وجهی گرفته است بایست این وجه را ـ اگر که دخترش را به کس دیگری به زنی می دهد ـ به او پس دهد. اگر چنانچه دختر را کسی فراری دهد بایست این وجه را او پس دهد.» در بند ۲۹ گفته می شود: « اگر پدری دخترش را که نامزد دارد به کس دیگری بدهد بایست دو برابر “زن بها” یی را که از نامزدش دریافت کرده به او پس دهد.» در بند ۳۰ گفته می شود: «اگر کسی که “زن بها” داده و دختری را نامزد کرده بخواهد دختر دیگری را به زنی بگیرد “زن بها” ی پرداختی اش به او پس داده نمی شود.» در بند ۴۲ گفته می شود: «هنگامی که کسی را کسی استخدام می کند و به جنگ می فرستد و او کشته می شود؛ اگر چنانچه اجاره بهایش را پرداخته تاوان ندارد. اگر چنانچه نپرداخته بایست دیه اش را و اجاره بهایش را که ۱۲ شِکِل نقره برای یک غلام و ۶ شِکِل نقره برای یک کنیز است بدهد.» در بند ۱۹۳ گفته می شود: « زن یک مرد پس از درگذشتش به ارث به خانوادۀ مرد و در درجۀ نخست به برادرانش و اگر برادر نداشته باشد به پدرش می رسد. پس از درگذشت پدرش هم به برادران پدرش و فرزندان پسر آنان می رسد.» در بند ۱۹۵ گفته می شود: «همبستر شدن مرد با زن برادرش ـ اگر چنانچه برادرش در قید حیات است ـ عمل شنیع و بزرگتر جُرم است. و همبستر شدن مرد با دختر زنش عمل شنیع و بزرگتر جُرم است. و همبستر شدن مرد با خواهر یا مادر زنش شنیع و بزرگتر جُرم است.» در بند ۱۹۷ گفته می شود: «مرد اگر بیرون از شهر متعرض زنی شود که شوهر دارد و با او همخوابه گردد رفتارش مجرمانه است و بایست کُشته شود. اما اگر در درون خانۀ زن متعرض او شود و با او همخوابه گردد مقصر زن است و بایست کُشته شود. شوهر اگر آنان را در بستر ببیند می تواند هر دو را بکُشد.»
   ادامه در ۳

   1. از قرآن و اسلام و قوانین و فلسفه آن چیزی باقی نمانده که به تبیین نیاز باشد، همه چیز در مورد نظرات قرآن در مورد زن بیان شده و همه می دانند، یا باید به آن عمل کرد، برحسب وظیفه و تکلیف ، یا عمل نکرد و مجرم وار به زندگی ادامه داد، این تصمیم می خواهد نه تبیین! اکثر مسلمانان جهان قبول کرده اند که به اسلام و احکام آن بی کم و کاست عمل کنند، مثلا در مورد حجاب، خواسته زن مطرح نیست، او باید حجاب داشته باشد، آیا در این شکی هست؟ و سایر موارد اسلامی که به سرتاسر زندگی یک انسان تسری یافته از همین مقوله است، اصلا تبیین و بحث در اسلام بدعت خوانده میشود و به فلسفه برمیگردد که فلسفه در اسلام مذموم است و اکثریت مسلمانان جهان مخالف آن هستند, اسلام را یا باید قبول کرد یا رد! از این دو حالت خارج نیست، اصیل ترین مسلمانان جهان داعشی ها هستند و دیگران، حتی مراجع بزرگ عمامه دار ، به گردشان هم نمی رسند!

4. (۳)
   «The Assyrian laws» با ۵۹ بند قانونی و حدود ۳۰۰۰ سال قدمت ششمین قانون نامه کشف شده است. در بند اول این قانون نامه گفته می شود: «اگر چنانچه زنی که شوهر دارد یا دختر کسی است ـ چیزی از معبد دزدیده باشد او را پس از دستگیری و محاکمه بایست بهر مجازات به کاهن معبد سپرد تا به ترتیبی که می داند عمل کند.» در بند ۳ گفته می شود: «اگر زنی چیزی از اموال و داریی شوهرش را بی اجازۀ او به کسی بدهد؛ جرم است.» در بند ۹ گفته می شود: «اگر مردی وحشیانه همچون گاو نر به زنی که زن خودش نیست حمله بَرَد ـ اگر که جرمش اثبات گردد ـ بایست یکی از انگشتانش را برید. اگر چنان چه مرادش کار دیگری بوده و او را بوسیده است بایست لب پایینش را بُرید.» در بند ۱۰ گفته می شود: «اگر مردی یا زنی داخل خانۀ کسی شود و زنی یا مردی را بکُشد او را بایست بگیرند و بگذارند تا سرنوشتش را صاحب آن خانه تعیین کند.» در بند ۱۲ گفته می شود: «اگر مردی متعرض زنی که شوهر دار است در کوی و برزن شود و بخواهد که به او تجاوز کند زن بایست درایستد و مقاومت کند. مرد اگر به زور اقدام به این کار کند او را بایست گرفت و به محکمه برد. اگر جرمش اثبات گردد او را بایست کُشت. زن از هر گونه مجازات معاف است.» در بند ۱۳ گفته می شود: «اگر زنی که شوهر دار است از خانه اش به خانۀ مرد دیگری برود و با او همبستر گردد بایست کشته شود. مرد نیز اگر چنانچه از پیش می دانسته که آن زن شوهر دار است بایست کشته شود.» در بند ۱۴ گفته می شود: «اگر زنی و مردی را جایی ـ گو هر جا ـ همبستر بیابند و معلوم گردد که آنان زن و شوهر نیستند؛ مجازات زن را شوهرش تعیین می کند. مرد اگر از پیش می دانسته که او شوهر دارد آن مجازات شامل او نیز می شود. اگر که نمی دانسته معاف از مجازات است.» در بند ۲۲ گفته می شود: «مردی اگر همراه زنی شوهر دار ـ بر راهی ـ دستگیر شود و معلوم گردد که نه پدر، نه برادر و نه پسر اوست مجرم است.» در بند ۲۵ گفته می شود: «اگر زنی پس از درگذشت شوهرش به خانۀ پدرش برود؛ اگر شوهرش فرزند پسر داشته باشد او اکنون مالک خانه و دارایی پدرش است. اگر چنانچه فرزند پسر نداشته باشد و او به خانۀ پدرش برود و اثاثیه ای گران بها را نیز با خود ببرد برادران شوهرش که اکنون وارث حقیقی دارایی برادرشان به شمار می روند می توانند خواستار پیگیری گردند.» در بند ۲۸ گفته می شود: «اگر شوهر زنی که باردار است دربگذرد و وی آنگاه به زنی مرد دیگری در آید و فرزند پسری در خانۀ آن مرد بزاید؛ این پسر پس از آن که شوهر دوم مادرش درمی گذرد حق ارث ندارد مگر آن که آن مرد وی را رسماً به فرزند خواندگی پذیرفته باشد. وی عهده دار باز پرداخت بدهی او نیز نیست. سهم این پسر از ارث شامل مایملکی است که مادرش از خانۀ شوهر اولش به خانۀ شوهر دومش آورده است.» در بند ۲۹ گفته می شود: «جهیزیه و هدایای ازدواجی که زن از خانۀ پدرش با خود به خانۀ شوهرش می برد ارثیه پدری او به شمار می رود و پس از درگذشتش به ارث به فرزندان پسرش می رسد و فرزندان پسر پدرش (یعنی برادرانش) از آن سهم نمی برند. شوهر این زن اما می تواند آن را به یکی از فرزندان پسرش اختصاص دهد.» در بند ۳۴ گفته می شود: «اگر زنی که بی شوهر شده به خانۀ مرد دیگری برود و آنجا نزد او دو سال بماند از نظر قانون زن رسمی او به شمار می رود و دیگر نیاز به عقد ازدواج نیست.» در بند ۳۶ گفته می شود: «اگر شوهرِ زنی بی آن که خرج و مخارج او را تدارک دیده باشد به سفر برود و هیچ خبری هم از زنش نگیرد زن بایست او را به مدت ۵ سال همچنان شوهر خود بداند. وی اگر دارای فرزند پسر است می تواند او را از برای تأمین مخارج خود نزد دیگران ـ از برای کار ـ اجاره دهد. زن پس از ۵ سال می تواند شوهر کند. حال اگر شوهر اولش بازگردد؛ وی اگر عذر موجهی ـ چون به اسارت برده شدن یا به گروگان گرفته شدن ـ نداشته باشد این زن دیگر زن او نیست. وی اگر عذر موجه داشته باشد می تواند با دادن وجهی به شوهر دوم زن [که بهای فروش این زن است] او را با خود به خانه اش ببرد. زن اگر شوهرش را پادشاه به مأموریت فرستاده باشد و او پس از پنج سال شوهر کند بایست شوهر اولش را هر آن شوهر خود بداند و هر گاه که شوهر اولش برگشت ـ چون تخلف کرده ـ بایست اگر بچه از شوهر دوم خود دارد او را نیز با خود به خانۀ شوهر اول خود ببرد.» در بند ۳۷ گفته می شود: «مرد اگر بخواهد زنش را طلاق دهد بایست وجهی به او بدهد. اگر این کار را نه خود خواسته می کند لزومی ندارد که چیزی به او بدهد.» در بند ۳۸ گفته می شود: «هنگامی که مردی زنش را طلاق می دهد و او را به خانۀ پدرش [پس] می فرستد می تواند هدایایی را که به او داده پس بگیرد. زن بهای پرداختی اش اما به او پس داده نمی شود.» در بند ۴۰ گفته می شود: «زنان [غیر از زنان خارجی] بایست سرپوشیده باشند. آن ها که عقد کرده اند و شوهر دارند بایست حجاب جداگانه داشته باشند. این قانون شامل کنیزان و زنان وقفی شوهر کرده هم می شود. دختران بایست سرشان را با عبای تنشان بپوشانند. کنیزان بی شوهر و زنانی که به کار خدمات جنسی می پردازند نبایست حجاب داشته باشند. هر که زنی خدماتی و یا کنیزی را که شوهر ندارد سر پوشیده در کوی و برزن ببیند باید او را بگیرد و به مقامات تحویل دهد.»
   ادامه در ۴

5. (۴)
   قانون نامه نیو بابلی [Neo-Babylonian Laws] با قدمت ۲۶۰۰ ساله که بندهایی از آن تا کنون کشف شده هفتمین قانون نامه به لحاظ قدمت است. در بند ۱۰ این قانون نامه گفته می شود: «جهیزیۀ دختر از آنِ اوست. پس از درگذشتش به ارث به فرزندانش می رسد. اگر چنانچه فرزند دختر یا پسر نداشته باشد دارایی پدرش لحاظ می گردد و بایست به خانۀ پدری اش بازگردانده شود. « [دو قانون ۱۶۲ و ۱۶۳ از مجموعه قوانین حمورابی نیز در این باره است.] در بند ۱۱ گفته می شود: «جهیزیۀ زن و هدایایی که همسرش به او می دهد از آنِ اوست. می تواند آن را به هر کس که خواست بدهد.» در بند ۱۲ گفته می شود: «اگر چنانچه مردی در بگذرد و فرزند نداشته باشد موارد زیر بایست مقدم بر تعیین تکلیف ارثش لحاظ گردد: جهیزیۀ زن بایست به زن پس داده شود. زن اگر چنانچه هدایایی از شوهرش دریافت کرده آن هم بایست به وی داده شود. زن اگر جهیز ندارد سهمی از ارث ـ به رای محکمه ـ بایست به او داده شود.» در بند ۱۳ گفته می شود: «هنگامی که مردی که زن و فرزند یا فرزندان پسر دارد درمی گذرد؛ حساب جهیزیۀ زن و هدایایی که شوهرش به او داده از ارث فرزندان پسر جدا نگاه داشته می شود. زن مالک حقوقی آن ها است. زن اگر بخواهد به زنی مرد دیگری در آید؛ می تواند جهیزیه و هدایای خود را با خود ببرد و تا زمانی که در قید حیات است آن ها را به کار گیرد. هنگامی که او درمی گذرد فرزندان پسرش چه از شوهر اول و چه از شوهر دوم ـ به مساوات ـ مالک حقیقی دارایی مادرشان خواهند بود. »

   بخش دوم: باز نگری و ترجمه آیات قرآن
   آقای عابدینی با اشاره به ۳ آیۀ قرآنی نتیجه گرفته اند که قرآن از اعراب بدوی خواسته که فرزندان خود را به سبب تنگدستی مکُشند و به این لحاظ حق حیات دختران را نزد آنان درخور اعتنا کرده است. آنچه در نگاه آقای عابدینی به قرآن نادیده مانده این است که در منظق قرآن کُشتن انسان به دست انسان مجاز نیست. و در گزارۀ «بِأیِّ ذَنبٍ قُتِلَت» مراد تذکار «یوم الدین» است. گفته می شود: بدانید که در روز داوری از کسانی که شما می کُشید [یا کُشته اید] پرسیده خواهد شد که: شما را چرا و به چه سبب کُشتند؟ [و شما بایست پاسخگو باشید!]

   آقای عابدینی جای دیگر عبارت “واضربوهُنَّ” را “زدن” معنا کرده اند که درست نیست. در قرآن عبارت “ضَرَبْتُمْ فِی الْأَرْضِ” چند بار آمده است که به معنی “رفتن” و “رفتن از جایی به جایی” [و “آشکارا رفتن”] است. من نخست این عبارت را در متن آیه باز تعریف می کنم و آنگاه در بخش سوم حکایت شخص پیامبر را در ارتباط با “مشکلات زناشویی اش” می آورم. این را نیز بگویم که در دو کتاب مجموعه حدیث بخارایی و مسلم بیش از ۱۴۰۰۰ حدیث درج است. تعداد مواری که گفته می شود «پیامبر خندید» پنج تا شش مورد است. یکی از جمله در حکایتی است که این جا می آورم.
   بازمعنای آیۀ قرآن:
   در قرآن گفته می شود: اگر در مناسبات زن و شوهری مسئله ای پیش بیاید که مرد را نسبت به زنش نگران کند؛ درست آن است که:
   1) مرد به زنش بگوید که نگرانی هایش چیست و از او بخواهد که این یا آن کار را اگر که می کند دیگر نکند و اگر نمی کند از این پس بکند. این را گزارۀ « فَعِظُوهُنَّ» به ما می گوید. و در ادامه گفته می شود: [اگر مؤثر واقع نشد]
   2) مرد به مناسبات زناشویی خود با زنش پایان دهد و با او دیگر همبستر نشود. این را گزارۀ « وَاهْجُرُوهُنَّ فِی الْمَضَاجِعِ» به ما می گوید. و در ادامه گفته می شود: [اگر مؤثر واقع نشد]
   3) مرد مناسبات خود با زنش را برای مدتی به تعلیق درآورد. [برای مثال] دیگر با او حرف نزند.] این را گزارۀ «وَاضْرِبُوهُنَّ» به ما می گوید.

   آقای عابدینی در موردی در بارۀ تلقی کشتزار از زنان سخنانی بر زبان رانده اند که من به گمانم بی پشتوانه است. عبارت «زنان کشتزار شمایند» همچون عبارات بسیار دیگری که در قرآن مندرج است بر گرفته از ضرب المثل های مصطلح در میان برخی اقوام در خاورمیانۀ باستان است. در این باره در کتاب وندیداد ایرانی [زرتشتی] می خوانیم: زن همچون کشتزاری است که مرد در آن دانه می پاشد. این که دانه با دست راست یا چپ در آن پاشیده شود هر دو یکی است و به ثروت می انجامد. (ص ۹۲ و ۹۳ – اوستا – وندیداد – تألیف دار مستتر – ترجمۀ موسی جوان – ویرستار علی اصغر عبداللهی – تهران – دنیای کتاب – سال ۱۳۸۲)
   بخارایی حدیثی در این باره آورده و می گوید یهود حرف هایی خرافی در بارۀ آمیزش مرد و زن به زبان می آوردند و چنین می گفتند که بچه به سبب شکلی از آمیزش لوچ به دنیا می آید. مراد از این آیه طرح این معناست که حرف های خرافی که در این باره گفته می شود واهی است. (بخارایی؛ عربی؛ ج۵؛ حدیث ۴۵۲۸ ص ۶۱)
   ادامه در ۵

6. (۵)
   حکایت در بارۀ چگونگی برخورد پیامبر با مشکلات زناشویی خود
   بخارایی می نویسد: از قول ابن عباس گفته اند که وی از عمربن خطاب در بارۀ گستاخی دو تن از زنان پیامبر ـ که در قرآن به آن اشارت رفته است ـ پرسید. عمر گفت داستانش این است که خانۀ من در حوالی مدینه بود. با همسایه ام قرار گذارده بودیم که یک روز او و یک روز من در مدینه و در نزدیکی پیامبر باشیم؛ تا از هر رویدادی با خبر گردیم. ما آنگاه همدیگر را در پایان روز می دیدیم و اگر خبری بود به هم می رساندیم. یک روز ـ که نوبت همسایه ام بود و من در خانه ام بودم ـ کسی درِ خانه ام را به شدت کوبیدن گرفت. در را که باز کردند شنیدم که همسایه ام است که مرا می پرسد. سخت دلواپس شدم که رفتارش نشانگر آن بود که اتفاقی ناگوار رویداده است. تند پا شدم و به دیدارش رفتم. مرا که دید گفت: «قَد حَدَثَ أمرٌ عظیمٌ.» و افزود حفصه [خواهرت و زن پیامبر] را دیدم که می گریست. گفتم [راست است که] پیامبر همگی تان را طلاق داده است؟ گفت: چه می دانم! (صحیح بخاری؛ فارسی؛ ج۱؛ حدیث ۸۹ ص ۶۱)
   بخارایی جای دیگر می نویسد: گفته اند که عمر گفته که [من پیش از این رویداد از خواهرم حفصه دلگیر بودم. اصل موضوع این است که] مرد در میان ما طایفۀ قریش [پیش از آمدن ما به مدینه] مرد و زن زن بود. زنان ما ـ از زمانی که ما از مکه به مدینه آمدیم ـ به سبب فرهنگ متفاوتی که زنان مدینه داشتند خیلی تغییر کردند و گستاخ شدند. پیشتر رفتار زنان ما بر اساس گفتار ما به آنان بود [که گوش شنوایی داشتند و پیش نمی آمد که با ما از در مخالفت در آیند و با ما بگو مگو کنند.] مدینه که آمدیم کار بر عکس شد. به زنانمان همین که چیزی می گفتیم چیزی به ما می گفتند و این مرا سخت کلافه می کرد. باری به فریاد به زنم چیزی گفتم و او بی درنگ به سان زنان مدینه [به فریاد] چیزی به من گفت و من سخت تکان خوردم. زنم آنگاه به من گفت: تو کجای کاری؟ برو از خواهرت حفصه بپرس که زنان پیامبر چه رفتاری با او دارند. پیش آمده که یکی [پس از بگو مگو] حتی با او حرف هم نزده است. من [راستش] ترسیدم و وحشتم گرفت. گفتم: مگر شما از خدا نمی ترسید؟ پس بی درنگ لباس پوشیدم و نزد خواهرم حفصه رفتم و از او پرسیدم این حرف ها که من از زنم شنیدم راست است؟ گفت: آری! گفتم شما از خدا نمی ترسید؟ افزون بر این گفتم: حواست را جمع کن. از این پس با کسی چشم و هم چشمی مکن؛ هر چه خواستی به خودم بگو تا از برایت تهیه کنم؛ مزاحم پیامبر مشو و او را مرنجان.
   بخارایی در ادامه می نویسد: عمر گفته من آن شب که همسایه ام با آن شدت درِ خانه ام را کوبید سخت ترسیدم. گفتم لابد طایفۀ غسّان هجوم آورده که او این چنین در را بی محابا می کوبد. تندی برخاستم و نزدش رفتم و پرسیدم: نکند جنگ شده؟ گفت از جنگ هم بدتر؛ پیامبر همه زنانش را از خود رانده و طلاق داده است. یاد حرفهای [زنم و] خواهرم حفصه افتادم و پیش خود گفتم: افتاد آن اتفاقی که نبایست می افتاد. فردا سحرگاه از برای نماز به مدینه رفتم و دیدم پیامبر پس از نماز به بالا خانه اش رفت. رفتم نزد خواهرم دیدم گریه می کند. پرسیدم: راست است که پیامبر همگی تان را از خود رانده و طلاقتان داده است؟ گفت چه می دانم. سپس رفتم مسجد تا شاید چیزی از کسی بشنوم. هر که آن جا بود غمی بود؛ ولی کسی چیزی نگفت. بی قرار شدم و پا شدم و یکراست رفتم خانۀ پیامبر. در را که زدم خدمتکارش آمد و گفت چه می خواهی؟ گفتم برو به پیامبر بگو عمر آمده می خواهد با تو یک دو کلمه حرف بزند. رفت و بازگشت و گفت: گفتم پیامبر هیچ نگفت. بازگشتم به مسجد و نشسته ننشسته باز بی قرار شدم. پا شدم رفتم درِ خانۀ پیامبر را دوباره زدم. دوباره خدمتکارش آمد و گفت: چه می خواهی؟ گفتم می شود بار دیگر به نزد پیامبر بروی و بگویی که عمر می خواهد با تو یک دو کلمه حرف بزند؟ رفت و بازگشت و گفت: گفتم پیامبر هیچ نگفت. چاره نبود. به مسجد بازگشتم؛ ولی خیلی بی تاب بودم. دوباره رفتم و در زدم. خدمتکار آمد و رفت و بازگشت و باز همان را گفت و در را بست و رفت. سرم را [سر شکسته] انداختم پایین و خواستم که برگردم؛ که دیدم در باز شد. خدمتکار گفت: پیامبر گفت بیاید بالا. بالا که رفتم دیدم تازه از بسترش نیم خیز شده بود و تکیه داده بود به بالشش. این را از حصیری که رویش خوابیده بود و رد و اثرش هنوز به تنش بود می گویم. همان جا دمِ در ایستادم و از دور گفتم: راست است که زنانت را از خود رانده ای و طلاقشان داده ای؟ سرش را بالا کرد و گفت: نه. [و من دلم سخت پر بود.] گفتم: پیامبرا! می شود به یک دو کلمه ای که در این باره با تو می گویم خوب گوش کنی؟ و آنگاه گفتم: پیامبرا! می دانی که تا پیش از این میان ما قریشی ها مرد مرد و زن زن بود. زنان ما ـ از زمانی که ما از مکه به مدینه آمده ایم ـ به سبب فرهنگ متفاوتی که زنان مدینه دارند خیلی تغییر کرده اند و گستاخ شده اند. پیشتر ما هر چه به زنانمان می گفتیم آن را به گوش شنوا می شنیدند. [مگر جرأت می کردند که مخالفت کنند؟] مدینه که آمدیم کار بر عکس شد. این را که گفتم پیامبر خندید. [فرصت را غنیمت شمردم و] آنچه را که پیشتر به خواهرم حفصه گفته بودم و او به من گفته بود به او بازگفتم. دیدم که باز خندید. او را که چنین گشاده رو دیدم نشستم و برای اول بار به زندگی اش چشم دوختم و دیدم که قسم به خدا جز دو تکه پوستی که بتوان بر آن نشست در خانه اش چیز دیگری نیست. گفتم: پیامبرا! دعا کن تا مگر دروازه های روم و فارس برویمان گشوده گردد [و از این بی نوایی به در آییم.] آن روز سرانجام چنین فهمیدم که پیامبر به زنانش گفته که آنان را دیدن تا به یک ماه به نَمی خواهد. بعدها چنان که معلومم شد پس از پایان بیست و نهمین روز سویشان بازگشته بود. گفته بودند مگر یک ماه ۳۰ روز نیست؟ گفته بود ۲۹ روز هم می شود. و گفته اند که آیه ای از قرآن که از پیامبر می خواهد که از زنانش بخواهد تا شرایطش را درک کنند در این باره است. (صحیح بخاری؛ فارسی؛ ج۳؛ حدیث ۲۴۶۸ ص ۱۲۹ تا ۱۳۴)
   بخارایی در شرح بخشی از این حکایت در (صحیح بخاری؛ فارسی؛ ج۶؛ حدیث ۵۸۴۳ ص ۴۳۶) می گوید:عمر می گوید ما تا پیش از اسلام برای زن هیچ حقی قائل نبودیم. پس از اسلام این قدر پذیرفتیم که حقی دارند. اما این که با ما دهان به دهان شوند و بگو و مگو کنند را من تاب نمی آوردم … همچنین بخش بزرگی از این حدیث در صحیح مسلم هم آمده است. (مسلم؛ فارسی ؛ ج۱۲ ؛ حدیث ۳۴ ـ (۱۴۷۹ ص ۶۹۰)
   بخارایی در ادامه می نویسد: گفته اند که پیامبر آنگاه به عایشه گفت: برو خوب فکر کن. با پدر و مادرت هم مشورت کن. ببین می توانی شرایط مرا درک کنی. عایشه گفت: من خوب فکر می کنم؛ اما از کسی ـ در این باره ـ دستور نمی گیرم. [می نویسد: پیامبر به عایشه گفت: فقالَ : «إنِّی ذاکرٌ لَکَ أمرًا فلا علیکِ أن لا تعجلی حتَّى تستأمِری أبویکِ …» عایشه گفت: می گویی «أفِی هَذَا أستَأمِرُ أبَوِیَّ؟»] (صحیح بخاری؛ فارسی؛ ج۳؛ حدیث ۲۴۶۸ ص ۱۳۳)

   می نویسد: گفته اند عمر [در همین رابطه] گفته است: من اوقات تلخی پیامبر با زنانش را شنیده بودم. به این سبب بدیشان مراجعه کردم و با برخی شان هم در این باره گفتگو کردم. به اُمِّ سلَمه که گفتم گفت بتو چه! پیامبر مگر خودش زبانش [از برای اندرز ما] کوتاه است؟ (حدیث بخاری ؛ فارسی؛ ج ۴؛ حدیث ۴۴۸۳ ص ۳۰)

   با احترام
   داود بهرنگ

   1. اقای بهرنگ حفصه دختر عمر بود نه خواهرش.

7. جناب عابدینی
   مقالۀ شما چیزی جز تکرار مطالب نادرست سایر ملاها نیست. چرا؟
   در شروع مقاله به آیه هائی از سوره های مکی در مورد کشتن دختران نوزاد در جزیره العرب قبل از اسلام استناد کرده اید. چنین استنادی به چهار دلیل زیر نادرست است:
   1. اگر اعراب جزیره بطور عام اقدام به کشتن نوزادان دختر میکردند، بنابراین نسل آنها منقرض میشد. زیرا دیگر زنی در آنجا نبود که تولید مثل کنند. پس آیه هائی در رابطه با کشتن نوزادان دختر دروغی بیش نیست.
   2. سوره های مکی مورد اشاره و بطور کلی ۸۶ سورۀ مکی قرآن که ملاها مدعی نزول آنها بر محمّد در مکه هستند، جعلیست. زیرا با استناد به مدارک زمین شناسی و اقلیمی مکه از منابع متعدد و حتی منابع مهندسی عربستان، مکۀ پیش از اسلام فاقد آب آشامیدنی بوده و هوای گرم و طاقت فرسای ۵۵ درجۀ سانتیگراد اجازه نمیداد تا موجود زنده ای در آنجا سکونت کند. بخصوص که زمین مکه تشکیل شده از تخته سنگهای آتشفشانی یکدست باقیمانده از چند ملیارد سال پیش که تا اعماق زمین ادامه داشته و زمین شناسان تا دهها کیلومتر دور از کعبه با استفاده از وسائل حفاری مدرن حتی یک قطره آب تا چند صد متر زیر زمین پیدا نکرده اند. نتیجه اینکه مکه تا سال ۸۰۱ میلادی که زبیده همسر هارون الرشید آب را از درۀ نعمان با ساختن قنات به مکه آورد، حتی یک قطره آب هم نداشت. چاه زمزم که شما ملاها به آن اشاره میکنید طبق آزمایشهای متعدد، آلوده به آرسنیک (مرگ موش) و نیترات است که آشامیدن آن آب همان و دعوت حق را لبیک گفتن همان. مضافاً به اینکه طبق منابع اسلامی در بیشتر سالها خشک است.
   3. طبق اسناد تاریخی و منابع باستانشناسی، در عربستان قبل از اسلام بت پرستان، یهودیان و مسحیان میزیستند. بت پرستان دارای بت-الهه های زن بودند. پس زن نزد بت پرستان تا مقام الهی رسیده بود و هیچ بت پرستی حاضر نبود زن را بکشد. بخصوص که در شمال حجاز و در یمن شاهد حکمرانی پادشاهان زن هستیم و زنها حتی مقام کهانت هم داشته اند. دختر کشی در میان یهودیان و مسیحیان نیز چیزی جز جنایت محسوب نمیشد.
   4. دکتر طه حسین استاد ادبیات عرب در دانشگاه قاهره، در اثر پژوهشی الشعرالجاهلی به تحلیل اشعار دوران منسوب به جاهلیت در قرآن پرداخته و آن اشعار را جعلی و متعلق به بعد از ظهور اسلام نتیجه گرفته است. مختصر آنکه طبق پژوهش حسین جاهلیت در عربستان قبل از اسلام وجود نداشته است.
   نتیجه اینکه محمد اصلاً در مکه زندگی نکرده، قبیلۀ قریشی در آنجا وجود نداشته، خدیجه هم آنجا نبوده و شهر پرجمعیتی بنام مکۀ قبل از اسلام شهری ساخته و پرداختۀ ذهن ملاهاست. پس ۸۶ سورۀ منسوب به مکه که بالغ بر ۷۵ در صد قرآن میشوند، سوره هائی جعلی اند که مربوط به مکه نبوده و پس از ظهور اسلام به قرآن اولیه افزوده شده اند. قرآن اولیه کمابیش همان ۲۸ سوره های مدنی میتواند تلقی شود. ولی تحقیق در این مورد لازمست.
   حال بفرمائید کتابی که منسوب به الهیت بوده و ۷۵ درصد سوره های آن جعلیست، چگونه میتواند کتابی مقدس بشمار آید؟
   امیدوارم نوشتۀ حاضر نیز چون نوشته های دیگر اینجانب به سطل آشغال روانه نشود.

   1. امید وارم برای تحقیق بیشتر موفق باشید. خوب است یک سری به مکه بزنید. کویرها را هم بینید.

دیدگاه‌ها بسته‌اند.