اندیشه مهمان

به نظر من شریعتی فمینیست نیست. حرکت و جنبش فمینیستی به رغم همه ی مزایا و آثار مثبت اش، حرکت و نهضتی خاص گرایانه است و عمدتاً به حقوق و وضعیت زنان و رهایی آنان توجه دارد. نهضت شریعتی نهضتی عام گرایانه است و رهایی انسان برایش محوری است. اگر به زنان توجه می کند از این منظر است که زنان نیز بخشی از کلیت انسانی هستند.

فرق است بین مردمانی که از زیستن شان احساس لذت می کنند و کسانی که از زندگی کردن به منفعت می رسند. به زبان دیگر کسی که شوق دارد، خودِ زیستن برایش مطلوب ذاتی است. مطلوب بالذات است. یعنی زندگی کردن را برای زندگی کردن دوست دارد.

جای بسی خرسندی است که یک بار دیگر ثابت می‌شود که خورشید برای بازآمدن است که می‌رود و این رفتن‌های کوتاه مدت و باز آمدن، خبر از ماندگاری و انس و همدلی ملی می‌دهد. کدام همدلی بهتر، و شادمانه‌تر از

معنویت گرایی و بنیادگرایی و محافظه کاری الزاماً به هم ربطی ندارند؛ اما یکی از جریانات باطنی گرا یا معنوی گرا یا سنت گرا در تاریخ سیاسی بوده است که زمینه ساز یا هم سو با جریانات اقتدارگرایی شده است که معتقدند باید سیادت های سنتی از جمله سلطنت و خلافت و مانند آن بازگردد. برای نمونه، همین بحث خلافت گرایی که معتقدند باید برگشت و خلافت اسلامی را در عالم برقرار کرد، یک نوع بازگشت بنیادگرایانه به گذشته است.

امروز یک منادی باید به مسلمان‌ها بگوید همهٔ اعتقادات تقلیدی‌تان را بگذارید کنار، این بت‌هایی که تراشیده‌اید بگذارید کنار، این زندان‌هایی که برای خودتان درست کرده‌اید بگذارید کنار، البته عده‌ای دادشان در می‌آید از این سخنان، ولی باید به آن عده بگوییم شما با داعش‌ها چکار کردید؟ شما با القاعده‌ها چکارکردید؟ کدام اعمال داعش را نفی کردید؟! مگر همان‌ها در فتواها و در کتاب‌های فقهی موجود نیست؟

ویژگی‌های زبان قرآن با زبان رویا- که خاستگاهش ناخودآگاه است- به‌کلی متفاوت است. همچنین، ساختار منطقی، جدلی، تبیینی، استعاری و نیز تمثیلی آموزه‌های قرآن، این شبهه را به‌کلی مردود می‌سازد

ایدئولوژیِ داعش نسخه‌ای از وهابیت است، نوع بسیار سرکوبگرانه‌ی بنیادگرایی سنی که در طی قرن هیجدهم در ناحیه‌ای از عربستان سعودی کنونی رشد کرد. بنیادگرایی به دنبال خلوصِ از دست‌رفته‌ی گذشته‌ای خیالی است؛ اما از این حیث که جنبش‌های بنیادگرا در جوامعی توسعه می‌یابند که سنت‌هایشان به علت مواجهه با فنون و نیروهای جدید اقتصادی دچار بی‌نظمی و آشفتگی است، این جنبش‌ها خودشان ذاتاً مدرن‌اند

این که با پیروان دین مشخصی موافق نیستم، به معنای آن نیست که حق دارم آنان را از حقوق انسانی طبیعی یا حقوق ملی‌شان به عنوان فرزندان این یا آن وطن محروم کنم. دین بر ما واجب کرده است که با انسان‌ها حتی با دشمنانمان با عدل و مساوات تعامل کنیم؛ آن چنان که خداوند فرموده: «کینه‌ورزی گروهی، شما را واندارد بر این که عدالت نکنید؛ عدالت کنید! که آن به تقوا نزدیک‌تر است.»

نهضت خداپرستان سوسیالیست، نخستین تشکیلات منسجم فکری-سیاسی با هویت ملی-مذهبی بود که در سال ۱۳۲۲ در ایران شروع به فعالیت کرد. این جریان از الحاق چند حلقه دینی-سیاسی متشکل از جوانان و دانشجویان به یکدیگر پدید آمد و بلافاصله به نهضت ملی ایران پیوست.

آقای فراستخواه مسائل را سیاه سفید، اخلاقی، بینوایان گونه مطرح نکنید. مسائل بسیار دهشتناک‌تر و رنج‌آور‌تر از آن چیزی است که شما بیان می‌کنید. با این دهشتناک بودن کنار بیایید. بازار آزاد از ما می‌خواهد که اخلاق رواقی داشته باشیم. مقاله نوشته‌اند که کارگران این مزد را بگیرند که کارآفرینان به ثروت جهان افزوده کنند. اینها جوک و شوخی است.

توضیح: شما خواننده‌ی یکی از نوشته‌های میهمانِ سایت زیتون هستید. این مطلب توسط «سایت ترجمان» ترجمه شده  و در تاریخ «۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۵» منتشر شده است. مطلب اصلی را «اینجا» می‌توانید بیابید. ما پیشنهاد می کنیم مطالب را در مراجع اصلی دنبال

در این مقاله ما چهار اندیشمند را از دو نسل متفاوت اخوان برگزیده‌ایم و با بررسی دیدگاههای آن‌ها سعی کرده‌ایم نشان دهیم که آن اندیشه‌ای که تفکر اخوانی را به یک کلیت یکدست فرو می‌کاهد، اندیشه‌ای ساده‌انگار و نادرست است. به این منظور ما به بررسی دیدگاههای حسن البنا و سید قطب از نسل سنتی اخوان و یوسف القرضاوی و راشد الغنوشی از نسل جدید متفکران اخوانی پرداخته‌ایم

مهم‌ترین فرمانِ ده فرمان این است: نکش! تقریباً همه‌ی اخلاق همین است؛ مثلاً اخلاق شوپنهاور، بسط این مهم‌ترین فرمان است. اخلاق شوپنهاور ساده، صریح و شفاف است، او می‌گوید: به کسی آسیب نرسان و تا آنجا که می‌توانی به همه کمک کن.

  مجلس خبرگان رهبری در تیر ۱۳۶۴ به ضرورت شناسایی رهبر آینده رأی داد، و در ۱۹ آبان ۱۳۶۴ماده‌ی واحده‌ی زیر را تصویب کرد: «حضرت آیت‌الله منتظری دامت برکاته در حال حاضر مصداق منحصربه‌فرد قسمت اول از اصل ۱۰۷ قانون

در سال های اخیر با رشد جریان‌های افراطی و تکفیری، برخی به سادگی به یافتن ارتباط هایی میان عمل و گفتار این گرو‌ه‌‌ها و اندیشمندان مسلمان می پردازند. ایشان مدعی اند که برای مثال می توان خشونت عریان گروه‌های سلفی

عشق به معرفت، که گاه در شبکه‌های اجتماعی نیز نمود پیدا می‌کند، گاهی به عکس آن نیز منجر می‌شود؛ یعنی اتفاقا در همین شبکه‌ها شاهدیم برخی به برخورد کلی و فلسفه‌بافی می‌پردازند، بدون اینکه استعدادش را داشته باشند و واقعا با نظریه درگیر شده باشند. بعد از مدتی نیز همین شیوه برخورد نتیجه عکس می‌دهد و تبدیل به نوعی کینه‌توزی نسبت به نظریه و فلسفه می‌شود

همزمان با پنجاهمین سالگرد انتشار کتاب «خلقیات ما ایرانیان» اثر جمال زاده، همایش خویش کاوی ایرانیان در دنیای مدرن با حضور اساتید دانشگاهی برگزار شد. به گزارش خبرنگار شفقنا زندگی ،مقصود فراستخواه دانشیار برنامه ریزی توسعه، آموزش عالی، موسسه پژوهش

طرح مسأله: شادی، گم‌شده‌ی ایرانیان در قرون گذشته شادی‌ جمعی در ایران بر حسب میراث فرهنگی ایرانی بیش‌تر محدود به خانواده‌ها و جمع‌های خویشاوندی بود. جشن‌های گوناگون در طول سال و بر حسب تحوّلات و اقتضائات فصلی و شرایط جاری

در سالی که گذشت ، در نوشته های روشنفکران ایرانی کم تر ایده های جدید و تازه ای را در ترسیم نقشه راهی برای اصلاح طلبان می شد سراغ گرفت. در این میان، مصطفی ملکیان یک استثنا بود. او به

جورج لیکاف (متولد ۱۹۴۱) زبان‌شناس شناختی امریکایی را عمدتا به خاطر نظریه‌اش درباره استعاره‌ها می‌شناسند؛ نظریه‌ای که نخستین‌بار در کتاب «استعاره‌هایی که با آنها زندگی می‌کنیم» (۱۹۸۰) مطرح شد و در شاخه‌های متعددی از علوم از سیاست و ادبیات گرفته

گزاره‌هایی که در سیاق‌های دینی اظهار می‌شوند بر چندین نوعند. انسان‌ها در انجام عبادات عمومی و خصوصی به اعمال ستایش، درخواست، سپاس، اقرار و تضرع اقدام می‌کنند.در نوشته‌های مقدس گزارش‌های تاریخی، روایات تمثیلی۱، اعلام قانون، پیشگویی، انذار، ارزشیابی، تفکر جهان‌شناختی

ظاهرا این تلقی شکل گرفته است که فقیهان، دارندگان نوعی معرفت نظری (در باره دین) هستند که نظیر هر معرفت نظری دیگرهدف آن کشف حقیقت عینی در باره جنبه ای از واقعیت است.به نظر می رسد این تلقی ناصواب در تحکیم نقش مسلطی که فقیهان در حوزه های علمیه و مراکز اموزشی در زیستبوم فرهنگی جهان اسلام پیدا کرده اند خالی از تاثیر نبوده است. مقاله در پی توضیح این نکته است که توجه به اهمیت مهندسی و ارتباط فقه با آن، می تواند از یک سو خطای معرفتی پیشین را تصحیح کند و از سوی دیگر جایگاه و نقش تازه و حائز اهمیتی را برای این حوزه ارائه کند