هنرمندان -و به‌خصوص هنرمندان زن -نقش غیر قابل انکاری در اعتراض مدنی زن-زندگی-آزادی و پوشش اختیاری نسبت به حاکمیت بازی کرده اند. به همین دلیل هم شمار بسیاری از آنها مشمول مجازات های گوناگون و ممنوع الکاری شده اند. قلع
۱- وضعیت ابربحرانی کشور ایران در همه حوزه های زیست جمعی و ناکارآمدی مطلق حکومت جمهوری اسلامی در اداره کشور و تداوم بن‌بست‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، زیست محیطی در نزدیک به یک دهه اخیر، هم‌زمان با فشار تحریم‌ها و تنش‌های
بی‌بی‌سی فارسی درهفته دوم حمله اسرائیل به غزه با یوال نوح حراری که از او به عنوان مورخ، نظریه‌پرداز وفیلسوف یاد می‌شود، مصاحبه‌ای داشته است. حراری تالیفات ارزنده ای دارد که به‌ویژه می‌توان به سه گانه پرفروش او با عناوین
حدود هفتاد سال از مناقشه اعراب و اسرائیل می‌گذرد و در این سال‌ها، تحولات بسیاری روی داده است. از فاجعه هولوکاست و رنج و آوارگی قوم یهود تا مهاجرت به سرزمین مورد مناقشه تا توسعه‌طلبی صهیونیستی و انکار موجودیت اسرائیل
۱. تهدید کودکان در نسل‌های گذشته امر رایجی بود. پدر و مادر‌ها وقتی می‌خواستند فرزندشان را از انجام کاری باز دارند، او را تهدید می‌کردند که مثلا اگر فلان کار را انجام دهی «نمی‌ذارم دیگه در کوچه بازی کنی» یا
اخیرا سایت زیتون بیانیه جمعی از نواندیشان دینی را تحت عنوان «در دفاع از حقوق ملت ستمدیده‌ی فلسطین و نفی استانداردهای دوگانه در دفاع از حقوق بشر» منتشر کرد که از ابعاد مختلف قابل نقد و سنجشگری می‌باشد. در ابتدای
خبر آن‌قدر خون و جنایت در چنته‌ی چند خط خود داشت؛ که خبر جنایت غزه را در آن‌روز از صدر اخبار ایران به ذیل آورد: «داریوش مهرجویی و همسرش در ویلای شخصی خود، در شبی هولناک سلاخی شده بودند.» البته
مقدمه پیش از ورود به بحث در مورد حمله‌ی حماس به اسرائیل، ضروری است که خیلی مختصر به تبیین مفهوم «گمانه‌زنی» (Speculation) و تفاوت آن با تحلیل (analysis) بپردازم. چراکه در موضوعات سیاسی آن‌چه ارائه می‌دهیم، برخی‌شان گمانه‌زنی است و
«آن‌کس که با هیولا می‌جنگد، باید مراقب باشد که خود بدل به هیولا نشود. اگر مدتی طولانی به پرت‌گاهی بنگری، پرت‌گاه نیز به تو چشم می‌دوزد.» نیچه، فراسوی نیک و بد در طول ۴ دهه حکومت جمهوری اسلامی، مجموعه انهدامات
از باب مقدمه چند سال پیش دوستی بزرگوار و اهل اندیشه و قلم و البته مبارزِ صادق علیه هر نوع تبعیض و ستم، به من خرده گرفته بود که فلانی در کار تاریخ‌نگاری‌اش حساسیتی روی موضوع تبعیض و ستم ندارد.
وزیرشان تبریک گفت. رئیس‌شان ضمن خوشحالی آرزو کرد که روزی بروند و نماز را در مسجدالاقصی برپا کنند. هواداران‌شان را هم جمع کردند دور میدان و شربت و شیرینی پخش کردند و بزن و بکوبِ مباح و مستحب خود را
قبل از هر چیز: برای منی که در آبادان به دنیا آمدم و در خانواده‌ای جنگ‌زده بزرگ شدم، تمام تصاویر جنگ، بی‌رحم و کریه است؛ آن کودکی که بعد از روزها از زیر آوار، سالم و گریان بیرون می‌آورند٬ آن
ماجرای درگیری و جنگ اسرائیل و فلسطین تبدیل به یک بازی حذفی شده که جز با حذف یکی از دو کشور پایان نمی‌گیرد. درواقع سیر تحولات آن‌چنان بوده که رهبران جمهوری اسلامی می‌خواسته‌اند. آیت‌الله خمینی رهبر انقلاب ۵۷ و بنیانگذار
آن‌قدری در فعالیت حقوق بشری خود، سرسخت و جدی و مُصر و مسؤلیت‌شناس است که به گرفتاری‌ها و مصیبت‌هایی که حاکمیت بر زندگی‌اش آوار کرده است؛ به پرونده‌های مختلف دادگاهی که اسیر و عبیرش کرده‌اند؛ به زندان‌های متعدد و طولانی‌ایی
شیب تند حرکت بخشی و طیفی از هواداران بازگشت نظم سلطانی به ایران آینده به سوی «فرقه‌گرایی» از همان روزهای نخستین جنبش سبز نگرانی بخش عمده‌‌ای از تحلیل‌گران مستقل و دلسوز را برانگیخته بود و به تناوب و بسامد، هشدارها،
حاکمان جمهوری اسلامی از اهدای جایزه ی صلح نوبل ۲۰۲۳ به نرگس محمد فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی در ایران بسیار خشمگین و بر آشفته شده‌اند . روزنامه‌های وابسته به حکومت اسلامی از سیاسی بودن این جایزه سخن‌ها نوشته‌اند
خبر مسرت‌بخش کمیته صلح نوبل در معرفی‌کردن نرگس محمدی به عنوان برنده‌ی جایزه صلح نوبل، حلاوتی بود که بعد مدت‌ها، کامِ مام وطن را نوازش کرد و جانی تازه به کالبد خسته‌ی ایرانی بخشید . کمیته نوبل تصمیم گرفت که
نرگس محمدی نوبل صلح را برد، حالا جنبش زنان یک رهبر دارد. نرگس برای رهبری این جنبش چیزی کم نداشت و اهدای جایزه نوبل به او اعترافی رسمی و مهر تأییدی بر این شایستگی بود. رفتار جمهوری اسلامی در قبال
در جایی دیدم که از قول نتانیاهو آمده بود: «هیتلر خودش نمی‌خواست یهودی‌هارو بکشه، یه مسلمون به اسم حاج امین الحسینی متقاعدش کرد تا این کارو انجام بده». به راستی فریبکاری و جعل و دغلکاری موجودی به نام نتانیاهو و
لاوروف، وزیر امورخارجه روسیه، در یکی از جلسات جانبی در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک گفته است که روسیه کریمه را به اوکراین برخواهد گرداند اگر اوکراین کوشش نکند که عضو ناتو شود. شایان ذکر است که
روز سه‌شنبه ۳۱ مرداد ۱۴۰۲. دانشگاه لایدن. کنفرانس انجمن ایران‌شناسی اروپا. در پنلی درباره‌ی ادبیات فارسی، عنوان سخنرانی خانم سایه اقتصادی‌نیا چنین بود: «بلاغت در خدمت سیاست» (به انگلیسی). سخنران در ابتدای سخن‌اش از رییس جلسه و مخاطبان پرسید که
۱-«هویت ملی و هویت قومی در شهر معاصر ایرانی؛ مطالعه‌ی موردی نقده» عنوان پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشد رشته انسان‌شناسی «لیلا حسین‌زاده» است. ایشان این پایان‌نامه را به «مردم نقده و خواستشان برای زندگی به یاد سید جعفر پیشه‌وری و قاضی محمد»
هفتهٔ گذشته با همین رسانهٔ زیتون که همیشه “خون ژینا” را همراه بوده، گفت‌و‌گویی داشتم ، و از مهم‌ترین گزارهٔ آن بسیار استقبال شد: «آقای خامنه‌ای ترسیده و غمگین است». بعضی از دوستان پیام دادند که این، تحلیل است و
جامعه ایران شکل گیری یک جنبش انقلابی را تجربه می‌کند که نتیجه مطلوب آن گذار از جمهوری اسلامی با کمترین هزینه ممکن است. این فرایند با جنبش سبز آغاز شد و با افت و خیزهای مقطعی پیوسته در حال پیشروی
در آستانه سالگرد جنبش اعتراضی-انقلابی و البته مسالمت‌آمیز و خشونت‌پرهیز زن، زندگی، آزادی هستیم؛ جنبشی پر برکت و تحول‌آفرین که با شهادت مظلومانه دختر ایران مهسا(ژینا) امینی به دست آدم‌کشان گشت ارشاد که در حقیقت گشت اضلال و افساد است
دو شخصیت روحانی نامدار در اردوی انقلاب اسلامی و انقلابیون مسلمان در همان ماه‌های نخستین پس از پیروزی انقلاب از دنیا رفتند: مرتضی مطهری در اردیبهشت ۵۸ و سید محمود طالقانی در شهریور همان سال. هرچند مطهری، با توجه به
چهار دهه از عمر خودم را در تحصیل دانش گذراندم، به صورتی که هیچ‌گاه از درس، مشق و خواندن به دور نبودم و نیستم. در این دوره عمر، بیشترش در دانشگاه طی شد. دانشگاه خانه دومم بود که در آن
یکم: یک دهه از انقلاب ۵۷ گذشته بود که در دیداری با زنده‌یاد دکتر مصطفی مصباح‌زاده، بنیانگذار روزنامه کیهان، درباره شعار و ایده حرف می‌زدیم. ایشان پیشنهاد داد شعارها و ایده‌ها باید بر «فکر نو، برنامه نو، زنان و‌مردان نو
او که دانشگاه نرفته بود با همان جملات مغشوش و ناسره گفته بود که: “اگر دانشگاه، دانشگاه باشد، اگر دانشگاه واقعاً دانشگاه باشد و دانشگاه اسلامی باشد…» و گویی به همین درهم‌برهمی گفتارش، نشان هم داده بود که چه بی‌مقدار
جنبش مهسا نقطه عطفی در تاریخ اجتماعی و فرهنگی ملت ایران بود. به نظر می رسد جامعه ایران اکنون در حال تحولی عظیم است و در مسیر رنسانس فرهنگی، تمدنی و سیاسی خود گام بر می دارد. لذا نیاز
زیتون یک نهاد فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اندیشه‌ای مستقل است که به نهادینه کردن قرائت انسانی، اخلاقی و دموکراتیک از سنت ستبر ایرانی- اسلامی و برکشیدن رفتار توام با مدارا و تساهل در میان ایرانیان می‌اندیشد.
زیتون یک نهاد فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اندیشه‌ای مستقل است که به نهادینه کردن قرائت انسانی، اخلاقی و دموکراتیک از سنت ستبر ایرانی- اسلامی و برکشیدن رفتار توام با مدارا و تساهل در میان ایرانیان می‌اندیشد.
بازنشر مطالب با ذکر منبع آزاد است. ۱۳۹۴-1401