یادداشت

چند روز قبل دوستی در یک گفتگوی تلفنی از من پرسید: در باره انتخابات چه می گویید و چه می کنید؟ گفتم: حداقل از مجلس هفتم به بعد مفهوم انتخابات در ایران برای من تقریبا بلاموضوع شده و برای من

تصویر نخست: انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۴ بود؛ نیروهای ملی ـ مذهبی در دور نخست از دکتر مصطفی معین حمایت کردند، و بخش مهمی از آنان در دور دوم، جامعه را به همراهی با هاشمی رفسنجانی تشویق کردند. در اوج بحث‌های

در آستانه ششمین سال حصر و حبس خانگی غیرقانونی و غیرشرعی رهبران جنبش سبز رهنورد، موسوی و کروبی هستیم. همچنین در آستانه دو انتخاب سرنوشت‌ ساز خبرگان و مجلس که امیدواریم با شرکت گسترده و هدفمند هموطنان، مهندسی تمام عیار

حدودا یک هفته به برگزاری دهمین دورۀ انتخابات مجلس شورای اسلامی و پنجمین دورۀ مجلس خبرگان باقی مانده است. سؤالات مهم و تامل برانگیزی که این روزها در محافل سیاسی و شبکه های اجتماعی پرسیده می شود، از این قرار

از سال ۱۳۸۴ به این سو، بحث بر سر مشارکت یا عدم مشارکت در انتخابات، مهم‌ترین چالش نیروهای تحول‌خواه جامعه بوده است؛ به گونه‌ای که اهمیت این بحث از انتخاب بین افراد نیز مهم‌تر شده است. هر چقدر که دایره

موضوع تحریم انتخابات، عمری طولانی دارد. معمولا هم به شرایط موجود ربطی ندارد. تقریبا از اولین انتخابات کشور، یعنی انتخاب بنی‌صدر، تحریم انتخابات آغاز شد و اتفاقا تحریم انتخابات جز به نفع تندروها تمام نشده است. با این همه اگر

۱. انتخابات در جمهوری اسلامی در فاصله‌ای معنادار با استانداردها و لوازم انتخابات آزاد، سالم و عادلانه است. اگر بتوان با اغماض دو انتخابات ریاست جمهوری و مجلس نخست را متفاوت دانست، در دیگر موارد، داوری یادشده غیرقابل انکار است.

۳۸ سال از انقلابی گذشت که تلاش کرد یک تعریف مذهبی، کارتونی و ساده‌اندیشانه برای همه عرصه‌های اجتماعی و فرهنگی تولید کند. انقلابی که با انفجار نفرت ذهنی طیفی از ایرانیان علیه طیف دیگری آغاز شد و به تدریج به

مساله انتخابات در ایران موضوع پیچیده‌ای است؛ زیرا با وجود تحلیل‌های ضد و نقیض درباره آن، ملت ایران در دو دهه گذشته باشرکت در انتخابات متعدد، حاکمیت را با چالش روبه‌رو و بعضا غافل‌گیر کرده است. هم اکنون که هسته

صلاحیت حسن خمینی برای حضور در مجلس خبرگان از سوی شورای نگهبان تایید نشده است. در صورت عدم دخالت آیت‌الله خامنه‌ای و صدور حکم حکومتی از سوی وی، نوه بنیان‌گذار جمهوری‌اسلامی یکی از غایبان بزرگ انتخابات مجلس خبرگان خواهد بود.

انتخابات پیش رو سرنوشت‌ساز است، اما نگران‌کننده نیست. این موضوع در مورد مجلس شورای اسلامی بیشتر و در مورد مجلس خبرگان کم‌تر صادق است. در حقیقت انتخابات اسفند ۹۴ برای اعتدالیون و اصلاح‌طلبان نگران‌کننده نیست؛ چرا که مجلس دهم همین

به نظر می‌رسد به تدریج یک انشعاب و نوعی پوست‌اندازی در جریانی که در بلوک قدرت آقای خامنه‌ای قرار دارد و طیف ولایی موسوم به جریان اصول‌گرا (با دیگر اسامی چون راست، محافظه‌کار و…) اتفاق افتاده است. قبل از توضیح

با گذشت یک ماه از اعدام شیخ نمر در عربستان که نقطه آغازی بر دور جدید تنش بین تهران و ریاض بود، هنوز هم افقی برای حل و فصل به چشم نمی‌خورد. فراتر از این، هنوز میانجی مورد قبول طرفین

از زاویای چندی انتخابات مجلس دهم و خبرگان به تلاش برای برقراری یک نظام سیاسی شبیه به رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی شباهت یافته است که بر اساس آپارتاید و پایه‌های ایدیولوژی تفکیک و برتری نژادی اداره می‌شد. در رژیم آپارتاید،

نزدیک شدن به زمان برگزاری انتخابات مجلس دهم، بحث‌های مربوط به انتخابات را تبدیل به یکی از مسایل اصلی جامعه ایران کرده است. مجلسی که حداقل دو سال با دولت حسن روحانی هم‌پوشانی خواهد داشت. پس از انتخابات مجلس نهم