انتخاب سردبیر

بر خانواده‌ی محترم بازرگان، در دهه‌های گذشته، کمان‌های ملالتِ بسیاری کشیده شده؛ درعین حال، ایشان به سبب آرمان‌های بلند و پاک و وسعت نظری که داشته ، این رنج ها را تحمل کرده و با دل خونین، لب خندان آورده و دست از طلب برنداشته‌اند. از این منظر، در ایران معاصر، خانواده‌ی بازرگان از تبارِ خانواده‌های شریعتی، سحابی، طالقانی، منتظری… است؛ خانواده‌های اصیل و عزیزی که «‌وارث آب و خرد و روشنی‌اند» و از امنیت و آسایش و داشته‌های خود انفاق کرده و حقیقتِ «برّ» را نصیب برده‌اند

در سخنانی که غیرمترقبه نبود، رهبر جمهوری اسلامی به پیشنهاد «آشتی ملی» خاتمی، «نه» گفت. آیت‌الله خامنه‌ای تعبیر «آشتی ملی» را «بی‌معنی» توصیف کرد و با تحریف دوباره حقیقت، اظهار داشت: «مردم با آن کسانی که به روز عاشورا اهانت

شاید این‌بار عدو سبب خیر شده باشد و در مضیقه فعلی یاد بگیریم که این امکان که ما نه با زبان ایدئولوژی که با زبان تجارت و نه در میدان‌های تخاصم که در بازار تعامل با دنیا سخن بگوییم، امکانی صلح‌آمیزتر و مفیده فایده‌تر است…

سال گذشته، پرونده هسته‌ای ایران در شورای امنیت بسته شد و ایران حتی اگر قصد ساختن سلاح هسته‌ای را هم داشت، با عهدنامه‌ی برجام، عملا برای دست کم یک دهه از ساخت آن محروم شد. یعنی ترامپ حتی اگر بابت

جمعی که در سایت زیتون هستند، به دلیل اعتبار و سابقه قدرتمند سیاسی و حوزوی که دارند، هنوز قابلیت دسترسی به محافل و مباحث مهم فکری و فقهی و سیاسی داخل کشور را دارند. مدرسه‌بودن زیتون می‌تواند این قابلیت را به سایت بدهد که مثل یک پل عمل کند. اخیرا دیدم سعید حجاریان در گفتگویی از زیتون به عنوان یک سایت جدی نام برده و به دانشجویان توصیه کرده بود این سایت را مطالعه کنند. تعبیر سایت جدی، تعبیر خوبی است، بوی مدرسه را می‌دهد…

اینترنت پر است از کلکسیون نسبتا کاملی از انواع فحش‌های سیاسی و شخصی به دانلد ترامپ که تازه ده روز از حکومتش گذشته است. او در همین چند روز کارهایی کرده و تصمیماتی گرفته که خشم بخش مهمی از مردم

در سال‌گرد راه‌اندازی زیتون، از تعدادی از صاحب‌نظران رسانه و تحلیل‌گران سیاسی و جامعه‌شناسان خواستیم که انتقادات‌شان را برایمان بنویسند و کارنامه زیتون را به قضاوت بنشینند. زیتون جهت اطلاع خوانندگان، تعدادی از آن‌ها را که بیش‌تر صبغه‌ی انتقادی دارند، در روزهای آتی منتشر می‌کند

کیست که از تروریسم نترسد؟ من یکی که می‌ترسم. سوال این‌جاست که در برابر این خطر چه می‌توان کرد! هم‌اکنون حتی کسانی که سیاست را از دور رصد می‌کنند دریافته‌اند که فرمان حکومتی آقای ترامپ موسوم به: «حفاظت از مملکت

دو هفته پس از آتش‌سوزی در ساختمان پلاسکو و فروریختن آن و جان باختن چند ده شهروند ـ به‌ویژه آتش‌نشانان ایثارگر ـ شهردار تهران در مجلس حاضر شد و بدون هیچ «عذرخواهی»، از اقدامات شهرداری و مدیریت خود دفاع کرد؛

آزمایش‌های موشکی نابهنگام و کامنت‌ها و تهدیدهای سبک‌سرانه و تحریک رئیس‌جمهوری که همه کانال‌های تلویزیونی آمریکا در حال مسخره‌کردن و نقد او هستند، چیزی به آن‌ها نمی‌افزاید و فقط سرعت تحولات منفی علیه ایران را افزایش می‌دهد. هنوز تنها راه مقابله با بحران‌هایی، که هر لحظه ممکن است با اتحاد ترامپ و اسراییل بر سر مردم ایران آوار شود، کنار آمدن با خود مردم ایران است و آشتی با هرکسی است که فارسی سخن می‌گوید و به ایرانی بودن خود می‌بالد

یک، همه روشنفکران و هنرمندان و دانشگاهیان و ساکنان شهرهای بزرگ با انتخاب احمدی‌نژاد مخالف بودند و مردم بخش‌های عقب‌مانده و دورافتاده کشور او را انتخاب کردند، همه روشنفکران و هنرمندان و دانشگاهیان و ساکنان شهرهای بزرگ آمریکا با انتخاب

نظام به هردلیل تصمیم گرفته که به لحاظ نهادی، سیستمی برای تملک دارایی‌هایی که مصادره کرده بر قرار نموده و به اصطلاح مِلک‌داری کند ولی در عین‌حال چون شعارهایش با اصل سرمایه‌داری و ملاکی در تعارض است، اسم این سازمان را با ترمینولوژی انقلابی می‌گذارد بنیاد مستضعفان؛ بدین معنی که این نهاد با استفاده از دارایی‌های در اختیار، موظف است گردش سرمایه‌ای به منظور کمک و پشتیبانی به نیازمندان و مستضعفان برقرار نماید. یعنی این نهاد از روز اول دچار تعارض کارکردی است

ظاهرا ٬ در کائنات کسی نتوانست سرزمین ایران را از دروغ و فساد مفرط و دورویی نجات دهد به همین دلیل چنان اغتشاش دردناکی در میهن درخطر ما حاکم شده است که ده‌ها میلیارد تومان از بودجه مملکت صرف اداره موسسات دینی‌بی نام و نشان می‌شود که کارایی جز فراری‌دادن مردم از دین خدا ندارند ٬‌ اما آتش‌نشانی شهر تهران بدون بودجه برای خرید نردبان بلند و شلنگ و شیر فشار قوی و دوره های آموزشی مدرن نمی‌توانند، مردم را از سوانح نجات دهند و به علت نداشتن هیچ تجهیزات قابل ملاحظه‌ای فقط با شجاعت و مردانگی ایرانی به مقابله با آتش‌سوزی‌های خطرناک می‌روند …

در طول حدود ۴ دهه پس از انقلاب بهمن ۵۷ باید گفت که معجونی شده ایم همانند مسئولین‌مان. الناس علی دین ملوکهم. دیکتاتورهای خودمحور کوچکی که نه مسئولیت اجتماعی، نه اخلاق فردی و نه جمع‌پذیری سرمان می‌شود. با علیل‌شدن در برابر سیل شرایطی که خود و حکومت بر «ما»ی جامعه تحمیل کرده، نه به ضد آن، که برساختی شبیه همان تبدیل شده‌ایم. و حال میان آن نظام نابکار و مردمانی با همان منش و خلقیات و رفتار انگار یک رابطه دوسویه برقرار شده است. رابطه ای تا قعر قهقهرای فروپاشی اجتماعی. فروپاشی‌ای که خیلی هم دیر نیست. حتی شاید برای درمان‌اش دیر باشد. طلیعه‌هایش آمده‌اند. از خون‌بازی دخترکان دبیرستانی تا مردود شدنمان در پلاسکو و پلاسکوها…

بیش از دو دهه از رحلت بازرگان، مرد دین، اخلاق و سیاست می‌گذرد. هرچه زمان می‌گذرد نیاز به او و منش سیاسی‌اش در جامعه استبداد زده ما بیش‌تر می‌شود. او، به‌جز اصلاح‌گری در دین، در تاریخ سیاسی کشور ما نیز از مردان نادر این سرزمین شد. همتایان او امیر کبیر، مصدّق، طالقانی، منتظری و سحابی‌اند. در کشور ما مردانی را می‌بینی‌ که سلامت نفس، اخلاق، شرافت و صداقت‌شان از آن‌ها نمونه‌هایی استثنایی‌ می‌سازد