انقطاع نسلی در روزنامه نگاری ایران
چرا باید روزنامهنگار و روزنامه، محل مبارزه سیاسی باشد؟ انگار که در تحریریهها عاشق سینهچاک شخصیتهای سیاسی و چریک تربیت میشود و نه روزنامهنگار. یکی از دلایل ضعف روزنامهها و بیتوجهی مردم به مطبوعات، همین دوربودن از زندگی آنهاست. دو قطار در کشور ما تصادف کردند و دهها هموطن ما کشته شدند، یک روزنامه نکرده همانموقع حادثه، تیم خبریاش را بفرستد. چرا، مهم نبوده؟ در اصول خبرنگاری حادثه از این مهمتر داریم؟ دغدغهشان چیزهای دیگری است و مردم هم آن را میفهمند