ادبیات و رویکردی که روحانی در پیش گرفته، واجد نوعی بیاعتنایی و فراتر، بیاحترامی، به طیفی از نیروهای سیاسی حامی او در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲ است. او با اعتماد به نفس نسبت به تداوم دولت خود برای چهار سال دیگر، نسبت به تأثیر و جایگاه و اهمیت کنشگری بخش مهمی از پشتوانههای اجتماعی ـ سیاسی خود بینیازی نشان میدهد. ایندرحالی است که روحانی نه تنها نتوانسته به یکی از ادعاها و وعدههای مهم انتخاباتی خود، یعنی رفعحصر رهبران جنبش سبز جامه عمل بپوشاند، بلکه خاطر این بخش از حامیان خود را ـ با قرائتی که از عاشورای خونین ۸۸ و راهپیمایی ۹ دی ارائه میکند ـ آزرده میسازد