مهدی تاجیک

اصلاح‌طلبان از یک زاویه حق دارند که رئیسی را مهم‌ترین رقیب انتخاباتی روحانی تلقی کنند ولی سطح نگرانی‌شان از امکان رای آوری وی و پیوند دادن این موضوع به احتمال جانشینی آیت‌الله خامنه‌ای به نظر اغراق شده و نامتوازن است. رئیسی همان‌طور که از در بیانیه اعلام حضورش در انتخابات هم مشخص است هیچ گفتمان تازه‌ای را نمایندگی نمی‌کند و کلید‌واژه‌هایش یعنی مبارزه با فقر و فساد و تبعیض دقیقا همان عناصری است که در ادبیات احمدی نژاد در سال ۱۳۸۴ هم وجود داشت.

خیابان‌های استانبول دیگر مثل سابق نیست. پلیس‌ها همه جا هستند و گوشه گوشه شهر پر شده از بنرها و بلیبوردهایی در محکومیت ترور و تمجید قربانیانی که از آنها با نام «شهید» یاد می‌شود. در ورودی مترو و مراکز خرید

همان‌قدر که هواداران ترامپ در میشیگان و تگزاس و ایالت‌های دیگر منتظرند تا باقی‌مانده دوران ریاست جمهوری اوباما هم به سر آید٬ در تهران و قم و مشهد هم نگاه‌های بسیاری به تقویم است و لحظه‌شماری برای روی کار آمدن

ما اکنون با یک دو قطبی طرفیم که در یک‌سو مفهوم هویت اسلامی قرار گرفته و در لوای امت واحده تا سوریه و عراق و « دفاع از حرم» امتداد پیدا کرده است٬ در سوی دیگر‌ ملی‌گراهایی هستند که قبله خود را آرامگاه کوروش قرار داده و سجده بر این بنا را به عنوان راهی برای خوداظهارگری و تسکین هویتی برگزیده‌‌اند و حتی توقع شفای مریض‌هایشان را در همجواری با آن دارند. باستان‌گرایی در این سطح٬ دیگر از وجه هویتی خود فراتر رفته و جنبه‌های مذهبی و ماورایی هم پیدا کرده است.

اول گفتند که ایران در سوریه حضور ندارد٬ بعد گفتند که حضور مستشاری دارد٬ کم‌کم تصاویر نیروهای نظامی و سلاح‌های ایرانی فاش شد٬ در نهایت تمام آن انکارها به اینجا رسید که بله حضور داریم و از این حضور دفاع