نصرالله لشنی

  مداحی محمود کریمی و قمارباز خواندن حسین‌بن‌علی (ع) و روایتی برآمده از ذهنیت لمپنزیم حاکم، یکی دیگر از دست‌آوردهای حکومت دینی در ایران است. حکومتی که ابتدا دین را پژمرد و مچاله نمود و به فقه تقلیلش داد و

شیوع کروناویروس جدید (کووید ۱۹) و نوع مواجهه‌ی حکومت‌ها و دولت‌ها با این ویروس، یک‌بار دیگر اهمیت توسعه و توجه به تحولاتی که مبتنی بر تجارب جهانی نسبت به نظریات و استراتژی‌های توسعه ایجاد شده را نشان داد. از بعد

انتخابات مجلس یازدهم با کمترین مشارکت مردمی انجام شد. بنابر بسیاری شواهد و قرائن و گزارش‌ها و آمارهای رسمی و نیمه‌رسمی حدود ۷۰درصد مردم ایران در این انتخابات شرکت نکردند و با عدم حضور خویش «نه بزرگ» دیگری به سیاست‌ها،

اقتصاد نه فرمان و بخش‌نامه می‌پذیرد و نه با سرکوب و زندان و اعدام به‌سامان می‌شود. اگر چنین بود تا امروز بهره یا سود پول تماماً و به‌طور کلی ورافتاده بود. اما چون برخورد علمی و فنی با واقعیت اقتصادی-

اعتصاب غذا کردم اما هیچ مطالبه و خواسته ای ندارم، فقط یک روش برای اعتراض به رفتاری است که با مادرم شده است. مادرم شبانه از درود لرستان با مسافت ۴۰۰ کیلومتر راه را می پیماید تا صبح در اوین

ایران در آستانه‌ی تحولی تاریخی و سرنوشت‌ساز است. ایران امروز از تمامی شرایط و پیش‌نیاز‌های یک انقلاب اصیل سیاسی و اجتماعی برخوردار است. برخی شرایط امروز جامعه‌ی ایرانی را انقلابی نمی‌دانند! وقتی می‌پرسیم چرا؟ پاسخ می‌دهند چون رهبری و سازمان‌دهی

در اقتصاد -به‌خصوص در حوزه‌ی بازاریابی- اصطلاحی هست که نسبتاً جدید و از ترکیب واژگان «تولیدکننده» و «مصرف‌کننده» ساخته شده است. برای اصطلاح prosumer که از ترکیب واژگان producer و consumer ساخته شده است، متاسفانه معادل فارسی وجود ندارد (یا

مهندس سحابی در دی‌ماه سال ۱۳۷۸ – یعنی اوج جنبش اصلاح‌طلبی در ایران – سرمقاله‌ای نوشت به نام «چرا دیگر از علی و نهج‌البلاغه حرفی نیست؟» در این سرمقاله به برخی از آموزه‌های علی‌ابن‌ابی‌طالب – این امام بر حق و

نهاد روحانیت، به‌خصوص فقهای اخباری‌گر، همیشه با موسیقی مشکل داشته‌اند و آن را حرام می‌دانسته‌اند، اکنون که با نهاد قدرت هم پیوند برقرار نموده‌اند، امکان بیشتری برای مخالفت و مانع‌تراشی بر سر راه موسیقی و موسیقی‌دانان و هنرمندان این رشته یافته‌اند و خیلی راحت از انجام کنسرت‌ها جلوگیری می‌کنند و در تلاش‌اند که نظر فقهی خود را به مردم تحمیل نمایند.

فضای اجتماعی ایران مملو از آسیب شده است. بی‌کاری، تورم، فقر، فساد اقتصادی، دزدی و اختلاس، اعتیاد، طلاق، تن‌فروشی و … دست به دست هم داده و جامعه‌ای پر از بیماری را ساخته‌اند. میزان و اندازه‌ی آسیب‌ها به قدری است

وقتی در دین که اساس دعوت و رسالت انبیاء است هیچ زور و اکراه و اجباری نیست، در دیگر امور به طرق اولی چنین است و خشونت کمترین جایی در دین ندارد. اما متاسفانه، آنان‌که خود را نماینده نبی و ولی بر حق او می‌دانند، چون درکی از دین و رسالت و نبوت ندارند، گمان می‌کنند پیامبران آمده‌اند تا به زور مردم را عامل احکام نمایند و تنها به قشر و صورتی از احکام که هیچ نسبت و قرابتی با دین ندارند و تنها برآمده از عرف اجتماعی در دوره‌های پیشین‌اند و ریشه‌ی تاریخی دارند، چسبیده‌اند

شوک نفتی سال‌های آغازین دهه‌ی پنجاه به انقلاب ۵۷ و پایان سلطنت ختم شد و شوک نفتی سال‌های پایانی دهه‌ی هشتاد می‌رود که منتهی به پایان نظام جمهوری اسلامی گردد! این سخن شاید در آغاز قدری عجیب به نظر برسد،

اقتصاد ایران گرفتار «بحران» است. بحران اقتصادی وضعیتی است که در آن کاهش درآمد و افزایش بیکاری بسیار شدید باشد. در چنین شرایطی ابتدا باید وضعیت بحرانی را کنترل و آن را به وضعیت «رکود» درآورد. در رکود اقتصادی، شیب

آن‌چه از شواهد و قرائن برمی‌آید، این است که هسته‌ی سخت قدرت، بر آن شده‌ که آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی را پیش از مرگ رهبر کنونی حذف کند تا نتواند در فرایند انتخاب رهبر آینده تاثیرگذار باشد.‌ در واقع، هدف بازسازی پروژه‌ای

اقتصاددانان دولتی، در آخرین اظهارنظرهای خود «بشارت رشد»! داده‌اند. در سال‌نامه‌ی هفته‌نامه‌ی «تجارت» این عنوان، تیتر اصلی روی جلد را به خود اختصاص داده است. تیتری که اگرچه همه‌ی مردان اقتصادی روحانی و بیشتر اقتصاددانان موافق دولت بر آن تاکید